Το μυστήριο της Χαμένης Ατλαντίδας (Μέρος 2ο)

Art by Raphael Lacoste

Ο μύθος της Ατλαντίδας είναι πολύ διαδεδομένος, από την αρχαιότητα ακόμη. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, μέχρι και σήμερα, αν πρόκειται για πραγματική τοποθεσία και πραγματικά γεγονότα ή αν δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αρχαία αλληγορία που έχει αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου με διάφορες παραλλαγές και ερμηνείες. Το μόνο σίγουρο είναι πως συνεχίζει να εμπνέει και να προκαλεί δέος σε κάθε νέα γενιά ονειροπόλων, αναζητητών, καλλιτεχνών, τρελών επιστημόνων και οραματιστών. Στο πρώτο (Α) μέρος του άρθρου παρουσιάστηκαν οι βιβλιογραφικές αναφορές στην Ατλαντίδα, περισυλλεγμένες ανά τους αιώνες υποθετικές πληροφορίες για τη νήσο, τους κατοίκους της και τον πολιτισμό τους, όπως και πιθανές γεωγραφικές τοποθεσίες όπου πιθανολογείται πως θα μπορούσε να εντοπιστεί. Στο παρόν μέρος συνεχίζουμε με την επιρροή του μύθου της Χαμένης Ατλαντίδας στο είδος του Φανταστικού.

Μερικές διαδεδομένες αναφορές και απεικονίσεις στο Φανταστικό:

Να ξεκινήσω καταρχάς, με αναφορές σχετικά με την ετυμολογία της λέξη Άτλας, η οποία είναι κάπως αβέβαιη. Ο Βιργίλιος προτείνει τη ρίζα τλῆναι, που σημαίνει αντέχω, ξεπερνώ, υπομένω, ενώ παραδοσιακά, οι γλωσσολόγοι αναφέρουν ότι η λέξη αποτελείται από το συνδετικό πρόθεμα α- και την πρωτο-ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα telh₂- (εξού και «τλῆναι»), που και πάλι σημαίνει στηρίζω, υποστηρίζω.

Ο Gaius Julius Hyginus (π. 64π.Χ. – 17μ.Χ.) δίνει έμφαση στην αρχέγονη φύση του Άτλαντα, παρουσιάζοντάς τον ως γιο της πρωταρχικής προσωποποίησης της Θείας Πνοής, του θεού Αιθέρα, και της Γαίας, της θεϊκής προσωποποίησης της Γης. Υπό αυτό το πρίσμα, οι Ατλάντιοι, ως απόγονοι ενός τέτοιου όντος υποστηρίζουν τον μύθο της Ατλαντίδας, τουλάχιστον στην ακμή της.

Στη δικιά μας ελληνική μυθολογία, μην ξεχνάτε πως υπάρχει ήδη μια (από τις πολλές) εκδοχές του μύθου του Άτλαντα, τον οποίο συνάντησε και ξεγέλασε ο Ηρακλής κατά τη διάρκεια της αναζήτησής του για τα μήλα των Εσπερίδων, θυγατέρων του Άτλαντα σύμφωνα με τη συγκεκριμένη αφήγηση. Όσο ο Άτλαντας έλειψε για να φέρει τα μήλα στον Ηρακλή, ο ήρωας πήρε τη θέση του στο να κρατάει στους ώμους του τον ουρανό. Με την επιστροφή όμως, ο  Άτλαντας αρνήθηκε να επιστρέψει στο καθήκον του, και έτσι ο Ηρακλής τον ξεγέλασε για να μπορέσει να πάρει και πάλι στους ώμους του τον ουρανό, και ο ήρωας να συνεχίσει τους άθλους του.

Η δημιουργία ουτοπικών και δυστοπικών ιστοριών διαδόθηκε ευρέως μετά την Αναγέννηση, σημειωτέον σε έργα όπως το New Atlantis (1627) του Francis Bacon, όπου περιγράφεται η τέλεια κοινωνία, πέρα από τις δυτικές ακτές της Αμερικής. Το γεγονός ότι η Ατλαντίδα είναι μια χαμένη τοποθεσία, την καθιστά ως μεταφορά για κάτι που πλέον δεν είναι εφικτό, όπως για την Αμερικανίδα ποιήτρια Edith Willis Linn Forbes (1865-1945), όπου στα έργα της αποκτά και μια νότα ιδεαλισμού του παρελθόντος, μόνο μέσω του οποίου μπορεί να εκτιμηθεί το παρόν.

Στο Silmarillion του J.R.R. Tolkien, ο μύθος της Ατλαντίδας μετουσιώνεται στην ιστορία (Akallabêth) της Atalantë (των Εκπεσμένων), γνωστό πριν την πτώση του ως το νησί του Númenor, ή του Westernesse, όπου ζούσαν οι Númenóreans. Το Númenor ήταν η κατοικία του πιο προηγμένου πολιτισμού των Ανθρώπων στην ιστορία της Μέσης-Γης, και, όπως και το νησί της Ατλαντίδας, το κατάπιαν τα κύματα μέσα σε μια νύχτα.

Την ιστορία της πτώσης του Númenor αφηγείται ο Elendil. Μετά την πτώση του Σκοτεινού Άρχοντα Morgoth, προς το τέλος της Πρώτης Εποχής (που αναφέρεται στην Quenta Silmarillion), οι Edain, οι Άνθρωποι που είχαν βοηθήσει τους Eldar, τα Ξωτικά, στον πόλεμό τους εναντίον του Σκοτεινού Άρχοντα πήραν υπό την κηδεμονία τους το Númenor, μια νέα, μικρή ήπειρο, ελεύθερη από το κακό και την καταχνιά που μάστιζε τη Μέση-Γη. Βρισκόταν στη μέση του Μεγάλου Ωκεανού, ανάμεσα στις δυτικές ακτές της Μέσης-Γης και τις ανατολικές ακτές του Aman, όπου ζούσαν οι Valar (οι  Δυνάμεις του Κόσμου, αυτά τα αγγελικά όντα που δημιούργησαν την Arda –τη Γη κατά Tolkien–, με το Τραγούδι τους της Δημιουργίας, και πιστοί ακόλουθοι του ίδιου του Δημιουργού, Eru Ilúvatar).

Art by https://apetruk.deviantart.com/

Με το που οι Άνθρωποι πάτησαν το πόδι τους στο Númenor, τους απαγορεύτηκε να σαλπάρουν προς το Aman. Για 2500 χρόνια, το Númenor άκμασε και το ναυτικό του διέσχισε τις θάλασσες και εδραίωσε μακρινές αποικίες στη Μέση-Γη. Εκείνη την περίοδο, τα Ξωτικά της Μέσης-Γης ήταν απασχολημένα με τον πόλεμό τους εναντίον του Sauron, του δεύτερου Σκοτεινού Άρχοντα. Οι Άνθρωποι του Númenor βοήθησαν τα Ξωτικά στον αγώνα τους ενάντια στον Sauron, με αρχηγό τον Ξωτικο-βασιλιά Gil-galad. Αλλά καθώς πέρναγαν τα χρόνια, οι Άνθρωποι επαναστάτησαν εναντίον των Valar και των Ξωτικών, επιθυμώντας και αυτοί την αθανασία. Ο προ-τελευταίος βασιλιάς του Númenor, Tar-Palantir, προσπάθησε να εξιλεωθεί για τις πράξεις των προγόνων του, αλλά ήταν πλέον αργά.

Ο τελευταίος βασιλιάς του Númenor ήταν ο ανιψιός του Tar-Palantir, Ar-Pharazôn, ο οποίος σφετερίστηκε τον θρόνο παντρεύοντας με το ζόρι την εξαδέλφη του Tar-Míriel (παρόλο που ήταν παράνομες τέτοιες μίξεις). Με το που άκουσε για την απειλή του Sauron, o Ar-Pharazôn σάλπαρε για τη Μέση-Γη με μια μεγάλη στρατιά εναντίον της οποίας οι πολεμιστές του Sauron τράπηκαν σε φυγή από φόβο. Ο Sauron αντιλήφθηκε ότι δεν μπορεί να νικήσει μόνο με την πολεμική υπεροχή, οπότε παραδόθηκε στον Ar-Pharazôn δείχνοντας ταπεινοφροσύνη. Ο Ar-Pharazôn, μένοντας καχύποπτος εναντίον του, τον φυλάκισε πίσω στο Númenor. Σύντομα όμως, ο Sauron κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του βασιλιά και να γίνει σύμβουλός του, διαφθείροντας στην πορεία το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού προς τη λατρεία του Morgoth, προσφέροντάς του ανθρωποθυσίες και κόβοντας το ιερό Λευκό Δέντρο Nimloth, όπου στη θέση του έχτισε έναν ναό στο όνομα του Morgoth. Κατά τη διάρκεια της επιρροής του Sauron, το Númenor απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη δύναμη.

Ο Sauron με τον καιρό έπεισε τον Ar-Pharazôn να επιτεθεί στο Aman και να διεκδικήσει την αθανασία από τους Valar, υποστηρίζοντας ότι οι τρανοί βασιλιάδες παίρνουν αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει. Ο Sauron ήθελε από τη μία να καταστρέψει τον βασιλιά και τον στόλο του, που έπλεε ενάντια στους Valar με το να προκαλέσει το μένος των τελευταίων, και από την άλλη να διατηρήσει την απόλυτη κυριαρχία του νησιού που απολάμβανε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όμως, με το που ο στόλος του Númenor πάτησε το χώμα του Aman, οι Valar άφησαν τις υποχρεώσεις τους ως Φύλακες του Κόσμου και προσευχήθηκαν στον Eru Ilúvatar, ο οποίος «έσπασε και ξαναδημιούργησε τον κόσμο». Ο Ilúvatar κατέστρεψε τον Ar-Pharazôn και τη στρατιά του, θάβοντάς τους κάτω από τη γη εις τον αιώνα τον άπαντα. Βύθισε το Númenor κάτω από τα κύματα και απέσυρε το Aman για πάντα από τους κύκλους των θνητών και του κόσμου, ο οποίος από επίπεδος, τώρα είχε γίνει σφαιρικός. Ο Δρόμος για το Aman ήταν πλέον ανοικτός μόνο για τα Ξωτικά, που ήταν και τα μόνα που μπορούσαν να τον βρουν.

Μόνο εννέα πλοία γλίτωσαν από τη μεγάλη πλημμύρα που βύθισε το Númenor, στα οποία επενέβαιναν Νουμεριανοί βασιλικού αίματος, απόγονοι του Οίκου του Elros, και που ξεβράστηκαν στις ακτές της μέσης-Γης. Αρχηγοί τους ήταν ο Elendil ο Ψηλός και οι δύο γιοι του, Isildur και Anárion, και έφεραν μαζί τους ένα φιντάνι από το Λευκό Δέντρο και την κρυστάλλινη σφαίρα palantíri (ναι, αυτή που χρησιμοποιούσε ο Saruman, αργότερα). Αυτοί, και όσοι Νουμενοριανοί ζούσαν ήδη στη Μέση-Γη, έφεραν πλέον τον τίτλο «Πιστοί», συμβολίζοντας τη συνεχή τους αφοσίωση στους Valar και στα Ξωτικά. Δημιούργησαν δύο βασίλεια, την Arnor στον Βορρά και την Gondor στο Νότο, και η κουλτούρα του Númenor έγινε η κυρίαρχη σε όλη τη Μέση-Γη. Συμμάχησαν εκ νέου με τον Gil-galad και πολέμησαν στον Πόλεμο της Τελευταίας Συμμαχίας, κατά τον οποίο ο Isildur έκοψε το Δαχτυλίδι από το χέρι του Sauron. Τα υπόλοιπα, είναι λίγο-πολύ γνωστά.

Ένας άλλος πολύ γνωστός Ατλάντιος, είναι ο Kull, χαρακτήρας του Robert E. Howard (1906–1936), πρόγονος του πιο γνωστού βάρβαρου του Φανταστικού, του Conan, πιο συνεσταλμένος από τον Conan, αλλά εξίσου χαρισματικός.

Η πρώτη του εμφάνιση έγινε στο περιοδικό Weird Tales (Αύγουστος 1929) στην ιστορία The Shadow Kingdom και το 1997 ο χαρακτήρας αποδόθηκε και στη μεγάλη οθόνη από τον ηθοποιό Kevin Sorbo, στην ταινία Kull the Conqueror (Kull ο Κατακτητής).

Ο Kull γεννήθηκε στην Ατλαντίδα περίπου το 100.000π.Χ., η οποία εκείνη την περίοδο κατοικούνταν από διάφορες φυλές βαρβάρων. Ανατολικά της Ατλαντίδας βρισκόταν η αρχαία ήπειρος της Thuria, της οποίας το βορειο-δυτικό κομμάτι διαιρούνταν σε διάφορα πολιτισμένα βασίλεια. Το πιο ισχυρό από αυτά ήταν η Valusia, ενώ άλλα βασίλεια ήταν η Commoria, η Grondar, η Kamelia, η Verulia και η Thule (που αναφέρεται μόνο στο δοκίμιο του Howard The Hyborian Age, γραμμένο το 1936).

Ο Kull γεννήθηκε σε μια φυλή εγκατεστημένη στην πεδιάδα του Τίγρη, στην Ατλαντίδα, αλλά η πεδιάδα και η φυλή του καταστράφηκαν από μια πλημμύρα όταν ο Kull ήταν ακόμα νήπιο. Έζησε αρκετά χρόνια σαν άγριο ζώο, αλλά κάποια στιγμή τον αιχμαλώτισε η φυλή Sea-Mountain, η οποία κατέληξε να τον υιοθετεί σαν μέλος της. Στην ιστορία Exile of Atlantis, ο έφηβος πλέον Kull χαρίζει έναν γρήγορο θάνατο σε μια γυναίκα, για να τη γλιτώσει από το λιντσάρισμα, και λόγω αυτού εκδιώκεται από την Ατλαντίδα. Αργότερα πιάστηκε σκλάβος από Λεμούριους πειρατές, αλλά κατέληξε να κερδίζει την ελευθερία του μετά από ανταρσία. Όντας άξιος πολεμιστής, με τον καιρό κατάφερε να αποκτήσει διαβόητη δόξα και το δικό του πλοίο και πειρατικό πλήρωμα, το οποίο έχασε μετά από μια ναυμαχία πέρα από τις ακτές της Valusia. Επιβίωσε όμως, και έγινε παράνομος μέχρι που τον έπιασαν και τον έστειλαν αιχμάλωτο στις αρένες της Valusia. Εκεί, και πάλι κέρδισε την ελευθερία του δείχνοντας τις πολεμικές του ικανότητες ως μονομάχος στην αρένα, και με τα πολλά έγινε μέλος της Βασιλικής Φρουράς ως μισθοφόρος, ανεβαίνοντας βαθμίδες, μέχρι που έγινε στρατηγός του βασιλιά (The Curse of the Golden Skull). Απολαμβάνοντας τον σεβασμό των στρατιωτών του, με τον καιρό πολέμησε εναντίων του τυραννικού βασιλιά, τον εκθρόνισε και πήρε τη θέση του ως ηγεμόνας της Valusia. Ανακάλυψε όμως, πως το να κρατήσεις το στέμμα είναι πολύ πιο δύσκολο από το να το αρπάξεις και ότι οι συνωμοσίες δεν λείπουν ποτέ όταν κατέχεις μια τέτοια θέση (The Shadow Kingdom). Πολεμώντας συνεχώς για να διατηρήσει τον θρόνο του, αλλά και για να υπηρετήσει τον λαό του, η σειρά διηγημάτων τελειώνει αφήνοντας τον Kull σαραντάρη, εσωστρεφή και με μια μεταστροφή προς φιλοσοφικές αναζητήσεις και αβέβαιη μοίρα (The Mirrors of Tuzun Thune).

Εξίσου γνωστός είναι και ο Aquaman, χάρτινος ήρωας της DC. Δημιουργοί του ήταν οι Paul Norris και Mort Weisinger και ο χαρακτήρας έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον τίτλο More Fun Comics #73 (Νοέμβριος 1941). Αρχικά ήταν δευτερεύων χαρακτήρας στο δυναμικό της DC, αλλά με τον καιρό γράφτηκαν για αυτόν αρκετές solo σειρές. Κατά την Αργυρή Εποχή των αμερικάνικων κόμιξ, στα τέλη του 1950 και στα 1960, επιτέλεσε ως ιδρυτικό μέλος της Justice League. Στα τέλη του 1990, ο χαρακτήρας του Aquaman της Μοντέρνας Εποχής σκιαγραφούταν πιο σοβαρός από προηγούμενες εκδοχές, με σενάρια που έριχναν το βάρος τους στον ρόλο του ήρωα ως βασιλιά της Ατλαντίδας.

Κατά την Χρυσή Εποχή των κόμιξ, η πρώτη εκδοχή του origin του χαρακτήρα περιγράφεται από τον ίδιο στην παρθενική του εμφάνιση στο χαρτί, εν είδη αναδρομής: πρόκειται για τον γιο ενός διάσημου εξερευνητή των βυθών, ο οποίος έστρεψε όλη του την προσοχή στο να ξεδιπλώσει τα μυστήρια των ωκεανών όταν η σύζυγός του και μητέρα του Aquaman πέθανε όταν αυτός ήταν μωρό. Η μεγαλύτερη ανακάλυψη του πατέρα του ήταν μια αρχαία πόλη στα πιο σκοτεινά βάθη του ωκεανού, που ο εξερευνητής πίστευε πως επρόκειτο για το χαμένο βασίλειο της Ατλαντίδας. Δημιούργησε ένα στεγανό δώμα σε κάποιο από τα παλάτια της πόλης και έμεινε εκεί για χρόνια, μελετώντας τις θαυμαστές καταγραφές και την τεχνολογία που είχαν αφήσει πίσω τους οι Ατλάντιοι σοφοί. Από τα βιβλία και από τις καταγραφές, ο πατέρας του Aquaman ανακάλυψε διάφορες μεθόδους που δίδαξαν στον γιο του πώς να ζει και να αναπνέει στον βυθό της θάλασσας, αντλώντας οξυγόνο από το νερό και πώς να χρησιμοποιεί το δυναμικό της θάλασσας για να γίνεται πιο γρήγορος και πιο δυνατός. Με σκληρή εκπαίδευση, και με τη βοήθεια εκατοντάδων επιστημονικών μυστικών, ο Aquaman είχε γίνει ένας άνθρωπος με την ικανότητα να ζει και να ευδοκιμεί κάτω από το νερό.

Στις πρώτες του εμφανίσεις, ο χαρακτήρας διέθετε την ικανότητα να αναπνέει κάτω από το νερό, και να μπορεί να ελέγχει τα ψάρια και άλλες μορφές θαλασσινής ζωής για ένα λεπτό το πολύ, αν και τότε το έκανε «μιλώντας στη γλώσσα των θαλάσσιων πλασμάτων», και όχι με τηλεπάθεια όπως σε μετέπειτα εκδοχές.

Οι περισσότεροι αντίπαλοί του την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ήταν Ναζιστές καπετάνιοι υποβρυχίων και κακούργοι του Άξονα, ενώ οι υπόλοιπες περιπέτειές του τον τοποθετούσαν πολέμιο πειρατών, κακοποιών και διαφόρων απειλών ενάντια στην υδρόβια ζωή, σε ναυτικούς και θαλάσσιους οδούς, σε όλον τον κόσμο.

Art by https://miggs69.deviantart.com/

Ο χαρακτήρας πρωτοεμφανίστηκε το 1967 στη σειρά κινουμένων σχεδίων The Superman/Aquaman Hour of Adventure, και αργότερα είχε σημαντική θέση σε σειρές όπως το Justice League Unlimited (2000), το Batman: The Brave and the Bold, καθώς και σε διάφορες ταινίες κινουμένων σχεδίων της DC (DC Universe Animated Original Movies). Έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την ταινία Aquaman που θα κυκλοφορήσει το 2018, με πρωταγωνιστή τον Jason Momoa.

Υπάρχει ακόμα και ο Namor the Sub-Mariner, ο ομόλογος Ατλάντιος υπερήρωας της Marvel Comics. Δημιουργήθηκε από τον Bill Everett το 1939. Επρόκειτο για τον μεταλλαγμένο γιο ενός καπετάνιου της ανθρώπινης φυλής και μιας  πριγκίπισσας του μυθικού υποθαλάσσιου βασιλείου της Ατλαντίδας και διέθετε την υπερδύναμη και τις υδρόβιες ικανότητες της γοργονο-φυλής Homo mermanus, καθώς και την ικανότητα να πετάει, μαζί με άλλες μεταλλαγμένες υπερδυνάμεις.

Φυσικά, αυτά δεν είναι παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου από την πληθώρα ιστοριών που κυκλοφορούν εκεί έξω, εμπνευσμένα από τον μύθο της Ατλαντίδας, σε διάφορα μέσα, από μυθιστορήματα και κόμιξ μέχρι ταινίες, σειρές, θεατρικά, μουσικές παραγωγές, ηλεκτρονικά παιχνίδια, παιχνίδια ρόλων και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Κλείνοντας θα περιλάβω ονομαστικά: την πασίγνωστη ιστορία του Jules Verne, 20.000 Λεύγες κάτω από τη Θάλασσα, το βιβλίο του Neil Gaiman, Neverwhere, που μεταφέρθηκε και στη μικρή οθόνη ως σειρά του BBC· τη συλλογή κόμιξ The Sandman: Brief Lives, πάλι από τον Neil Gaiman· την ιστορία του H.P. Lovecraft, The Temple και το βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Neal Stephenson, The Diamond Age· το Valyrian Freehold στη διάσημη πλέον σειρά βιβλίων του  George R. R. Martin, A Song of Ice and Fire, ως τη δική του εκδοχή της Ατλαντίδας στον κόσμο του “Game of Thrones”. Τη σειρά βιβλίων Artemis Fowl του Eoin Colfer, το κόμικ Asterix and Obelix All at Sea (η γαλέρα του Οβελίξ), την ταινία του 1959 Journey to the Center of the Earth, την ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney του 2001 Atlantis: The Lost Empire και τη συνέχειά της του 2003, Atlantis: Milo's Return, καθώς και διάφορες ταινίες εμπνευσμένες από το μυθιστόρημα του Pierre Benoit,  L'Atlantide (1919). Τέλος, υπάρχει και το παιχνίδι ρόλων Mage: The Awakening της White Wolf Publishing, τοποθετημένο στο σκηνικό των Χρονικών του Σκότους (Chronicles of Darkness). Σε αυτό το παιχνίδι, οι χαρακτήρες είναι αφυπνισμένοι Μάγοι ικανοί να αλλάξουν τον ρου της υλικής πραγματικότητας με τη θέλησή τους, αντλώντας ψυχικές και πνευματικές υπερδυνάμεις συνδέοντας το πνεύμα τους με Πύλες μαγικής Δύναμης που βρίσκονται στο βασίλειο της Ατλαντίδας, πέρα από τον υλικό κόσμο.

Τελικά, μήπως η όλη μαγεία του μύθου βρίσκεται μέσα μας ακόμα, περιμένοντας μόνο ένα μικρό σκούντημα για να μας πλημμυρίσει με έμπνευση και να μας αποκαλύψει χαμένα μυστικά;

Ποτέ δεν είναι αργά για όσους διαθέτουν τη βούληση να ψάξουν!

Πηγές:

Πηγή 1, Πηγή 2, Πηγή 3, Πηγή 4, Πηγή 6, Πηγή 7, Πηγή 8, Πηγή 9, Πηγή 10, Πηγή 11. Πηγή 12, Πηγή 13, Πηγή 14, Πηγή 15

Βιβλιογραφία:

Πηγή 1, Πηγή 2, Πηγή 3, Πηγή 4, Πηγή 5

Το μυστήριο της Χαμένης Ατλαντίδας (Μέρος 1ο)

Cover Art by https://apetruk.deviantart.com/

Η Γιώτα Τσιμπαλίδη σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών και Κόμιξ στη σχολή Ορνεράκη. Ασχολείται με την γραφιστική και το design, την εικονογράφηση, τα κόμικς, τη φωτογραφία, τα παιχνίδια ρόλων και την οπτική τέχνη γενικά όπου τη βρίσκει εύκαιρη. 'Εχει συνεργαστεί με διάφορους εκδοτικούς οίκους όσον αφορά την εικονογράφηση και σχεδιασμό βιβλίων και μικρά κομιξάκια της θα βρείτε στα fanzines “Zine of Synergy 1-3”, και στην συλλογή “Εν Αιθρία,” 2016.

Τελευταία, το έχει ρίξει στην μελέτη και πρακτική εφαρμογή της φιλοσοφίας του ευ ζην, στις εναλλακτικές θεραπείες κ στην διεύρυνση του νου και κυρίως της καρδιάς. Αρέσκεται στο να διαβάζει πολύ, να χαϊδεύει (και να σχεδιάζει) γατιά, να geek-ιάζει με Netflix και RPGs και να σκέφτεται συχνά-πυκνά ότι «και πολύ το άργησαν το VR, ρε παιδιά”.

Ευελπιστεί να αλλάξει τον κόσμο με την δύναμη της αγάπης, του κάλλους και της επικοινωνίας σε ό,τι επίπεδο αυτό είναι εφικτό.

Δουλειά της θα βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:

Website: animafelis.deviantart.com

Website: www.facebook.com/ANIMAfelis