Το μυστήριο της Χαμένης Ατλαντίδας (Μέρος 1ο)

Atlantis | Frank Frazetta

Ο μύθος της Ατλαντίδας είναι πολύ διαδεδομένος, από την αρχαιότητα ακόμη. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, μέχρι και σήμερα, αν πρόκειται για πραγματική τοποθεσία και πραγματικά γεγονότα ή αν δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αρχαία αλληγορία που έχει αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου με διάφορες παραλλαγές και ερμηνείες. Το μόνο σίγουρο είναι πως συνεχίζει να εμπνέει και να προκαλεί δέος σε κάθε νέα γενιά ονειροπόλων, αναζητητών, καλλιτεχνών, τρελών επιστημόνων και οραματιστών. Αν διαβάζετε αυτό το άρθρο, σίγουρα συγκαταλέγεστε και εσείς σε μία από αυτές τις κατηγορίες.

Απαρχές του μύθου:

Το μυθικό νησί της Ατλαντίδας (στα Αρχαία Ελληνικά: Ἀτλαντὶς νῆσος) πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας» (360 π.Χ.).

Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες» (τα σημερινά στενά του Γιβραλτάρ), ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λιβυκής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή γύρω στο 9560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».

Ως κομμάτι των διαλόγων του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται γενικά ως παραβολή που κατασκευάστηκε από τον ίδιο για να εξηγήσει τις πολιτικές του θεωρίες. Μερικοί μελετητές προτείνουν ότι η περιγραφή του είναι εμπνευσμένη από παλαιότερες παραδόσεις, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως ο Πλάτωνας βασίστηκε σε γεγονότα όπως η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης ή ο Τρωικός πόλεμος, και άλλοι επιμένουν ότι εμπνεύστηκε από πιο σύγχρονά του γεγονότα, όπως η καταστροφή της Ελίκης (373 π.Χ.) και η αποτυχημένη εισβολή της Αθήνας στη Σικελία (415 – 413 π.Χ.).

Λέει, λοιπόν, ο Πλάτωνας για την Ατλαντίδα:

«Πολλές μεγάλες και θαυμάσιες πράξεις καταγράφονται στις ιστορίες μας για το κράτος σας. Αλλά μια από αυτές ξεπερνά όλες τις υπόλοιπες στο μεγαλείο και την ανδρεία. Οι ιστορίες μιλούν για μια τρανή δύναμη που απρόκλητη εκστράτευε έναντι Ευρώπης και Ασίας, και στην οποία η πόλη σας κατάφερε να θέσει τέλος. Αυτή η δύναμη ξεπρόβαλε από τον «Πέλαγος του Άτλαντα», και τότε ο πέλαγος αυτός ήταν πλεύσιμος, και είχε ένα νησί που βρισκόταν μπροστά από τα στενά που εσείς αποκαλείτε Ηράκλειες Στήλες. Το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και από την Ασία μαζί, και ήταν ο δρόμος προς άλλα νησιά, που αν από αυτά περνούσες, μπορούσες να φτάσεις στην απέναντι ήπειρο που περιέβαλλε τον αληθινό ωκεανό –γιατί η θάλασσα εντός των Ηράκλειων Στηλών είναι μόνο ένα λιμάνι με στενό λαιμό και η άλλη είναι αληθινή θάλασσα της οποίας η περιβάλλουσα γη μπορεί όντως να αποκαλεστεί άπειρη. Τώρα, σε αυτή τη νήσο της Ατλαντίδας ήταν μια μεγάλη και απίστευτη αυτοκρατορία...»

Τα τέσσερα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος στους διαλόγους αυτούς είναι οι πολιτικοί Κριτίας και Ερμοκράτης και οι φιλόσοφοι Σωκράτης και Τίμαιος, όμως ο μόνος που αναφέρει την Ατλαντίδα είναι ο Κριτίας. Στις γραπτές του δουλειές, ο Πλάτωνας κάνει εκτενή χρήση των Σωκρατικών διαλόγων προκειμένου να συζητηθούν οι αντίθετες θέσεις μέσα στα πλαίσια μιας υπόθεσης.

Ο Τίμαιος αρχίζει με μια εισαγωγή, που ακολουθείται από μια περιγραφή της δημιουργίας και της δομής του σύμπαντος και των αρχαίων πολιτισμών. Στην εισαγωγή, ο Σωκράτης συλλογίζεται πάνω στη φύση της τέλειας κοινωνίας, όπως περιγράφεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα, και διερωτάται αν αυτός και οι φιλοξενούμενοί του μπορούν να θυμηθούν μια ιστορία που να μιλά για μια τέτοια ακριβώς κοινωνία. Ο Κριτίας αναφέρει μια πραγματική, όπως ισχυρίζεται, τέτοια ιστορία, σύμφωνα με την οποία η Αθήνα φαίνεται να συμβολίζει την «τέλεια κοινωνία» και η Ατλαντίδα τον αντίπαλό της, που αντιπροσωπεύει την ίδια την αντίθεση των «τέλειων» γνωρισμάτων που περιγράφονται στην Πολιτεία. Ο Κριτίας υποστηρίζει ότι η ιστορία του προέρχεται από μια επίσκεψη του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα στη Σαΐδα της Αιγύπτου, όπου γνώρισε έναν ιερέα (πιθανόν με το όνομα Σόνχις, κατά τον Πλούταρχο) που του μετάφρασε την ιστορία στα Ελληνικά από Αιγυπτιακά ιερογλυφικά.

Σύμφωνα με τον Κριτία, οι Ολύμπιοι θεοί διαίρεσαν τη Γη ώστε ο καθένας να έχει το μέρισμά του. Ο Ποσειδώνας πήρε το νησί της Ατλαντίδας. Το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη αρχαία Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, αλλά κατόπιν βυθίστηκε από ένα σεισμό και δεν έμεινε τίποτε άλλο παρά αδιάβατο λασπόνερο, που εμπόδιζε το ταξίδι σε οποιοδήποτε μέρος του ωκεανού. Οι Αιγύπτιοι περιέγραψαν την Ατλαντίδα ως ένα νησί περίπου 700 χλμ. σε πλάτος, αποτελούμενο κυρίως από βουνά στο βόρειο μέρος και κατά μήκος της ακτής, και με μια μεγάλη στενόμακρη πεδιάδα στα νότια που «εκτείνεται σε μια κατεύθυνση 3,000 στάδια (600 χλμ.) και 2,000 στάδια (400 χλμ.) στην άλλη». Πενήντα στάδια μέσα από την ακτή ήταν ένα «βουνό όχι πολύ υψηλό σε οποιαδήποτε πλευρά». Εκεί ζούσε μια γυναίκα, η Κλειτώ, κόρη του Ευήνορα και της Λευκίππης, την οποία ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και της έκανε πέντε ζευγάρια διδύμων αγοριών. Ο Άτλαντας, που ήταν ο μεγαλύτερος γιος τους, έγινε βασιλιάς ολόκληρου του νησιού και του ωκεανού (εξ ου και Ατλαντικός Ωκεανός), και δόθηκε σε αυτόν και στους απόγονούς του ως προσωπικό του φέουδο το βουνό της γέννησής του και η περιβάλλουσα περιοχή. Τα υπόλοιπα αδέρφια του επίσης «έλαβαν την εξουσία πολλών ανθρώπων και μεγάλης περιοχής», και οι δέκα ηγεμόνες βασίλευαν με σοφία και σύνεση για πολλά χρόνια.

Ο Ποσειδώνας χάραξε το βουνό της αγαπημένης του σε παλάτι, και το εσώκλεισε με τρεις κυκλικές τάφρους αυξανόμενου πλάτους (1-3 στάδια) που είχαν δακτυλίους γης ανάλογους σε μέγεθος. Οι κάτοικοι του νησιού έκτισαν γέφυρες προς τα βόρεια του βουνού για να το ενώσουν με το υπόλοιπο νησί. Και άνοιξαν ένα μεγάλο κανάλι προς τη θάλασσα, έσκαψαν τούνελ παράλληλα με τις γέφυρες για να περνούν τα πλοία και χάραξαν αποβάθρες πάνω στους πέτρινους τοίχους των τάφρων. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους, και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, λευκή και μαύρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους, και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.

Αναφέρει ο Κριτίας σχετικά με την πρωταρχική αρετή των Ατλάντων:

Art by https://flaviobolla.deviantart.com/

«Για πολλές γενεές, όσο η Θεία Χάρη ζούσε μέσα τους, ήταν υπάκουοι στους νόμους και πολύ στοργικοί απέναντι στον Θεό του οποίου ήταν σπορά· διότι κατείχαν μεγάλο και τρανό πνεύμα, παντρεύοντας την ευγένεια με τη σοφία στις διάφορες δοκιμασίες της ζωής και στις μεταξύ τους σχέσεις. Απεχθάνονταν το οτιδήποτε δεν ήταν ενάρετο, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο μέλλον, παρά μόνο στην παρούσα κατάσταση της ζωής τους, και χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για επίγεια πλούτη, χρυσάφι και περιουσία, που φαινόταν μόνο να τους δημιουργεί βάρος· ούτε παρασύρονταν από την πολυτέλεια· και ο πλούτος δεν τους στερούσε τον αυτοέλεγχό τους· αλλά ήταν νηφάλιοι, και έβλεπαν ξεκάθαρα ότι όλα αυτά τα αγαθά πλήθαιναν με την αρετή και με τις σχέσεις φιλίας που καλλιεργούσαν ο ένας για τον άλλο, ενώ με υπερβολική εκτίμηση και σεβασμό μόνο για τους ίδιους τους εαυτούς τους, είναι χαμένοι, και το ίδιο και η φιλία τους.»

Παρόλα αυτά, οι Ατλάντιοι διεφθάρησαν με τον καιρό:

«Όταν η Θεία Χάρη άρχισε να ξεθωριάζει από μέσα τους, και το αίμα τους αναμίχθηκε πολλές φορές και πολύ συχνά με τη θνητή σπορά, και η ανθρώπινη φύση τους είχε πια το πάνω χέρι, τότε, εκείνοι, ανήμποροι να επωμιστούν τη μοίρα τους, άρχισαν να φέρονται άπρεπα, και για αυτόν που διέθετε την ικανότητα να το διακρίνει, κατέληξαν ορατά διεστραμμένοι, διότι άρχισαν να χάνουν το πιο λαμπρό από τα πολύτιμα δώρα τους· αλλά για αυτούς που δεν διέθεταν την ικανότητα να διακρίνουν την πραγματική ευτυχία, φαίνονταν λαμπροί και ευλογημένοι, την ίδια ώρα που στην ουσία ήταν γεμάτοι πλεονεξία και διεφθαρμένη εξουσία.»

Και αναφέρει στη συνέχεια ο Κριτίας, ότι ο Δίας, Θεός των Θεών, βλέποντας τη διαφθορά των Ατλάντιων, αποφάσισε να τους τιμωρήσει παραδειγματικά...

Αυτή η ιστορία από εκείνη ακόμα την εποχή ήταν διφορούμενη σχετικά με το κατά πόσο αλήθευε ή όχι, αλλά πολλοί μετέπειτα ιστορικοί, φιλόσοφοι και λόγιοι έχουν αναφερθεί σε αυτήν ευμενώς, όπως ο Κράντορας, μαθητής του Ξενοκράτη που ήταν μαθητής του Πλάτωνα, ο Νεοπλατωνιστής Πρόκλος ο Διάδοχος κατά τον 5ο αιώνα π.Χ., ο Στράβωνας (π. 64/63 π.Χ. – π. 24 μ.Χ.) και ο Ποσειδώνιος (π. 135π.Χ. – π. 51π.Χ.). Αργότερα, υπήρξαν και άλλοι υποστηρικτές της ιστορίας, αλλά πάντα με ένα ερωτηματικό· Ο Φίλων της Αλεξάνδρειας (π. 20π.Χ. – π. 50μ.Χ.), ο Κοσμάς Ινδικοπλεύστης (6ος αιώνας μ.Χ.), ο Joseph Barber Lightfoot (1828–1889), θεολόγος και επίσκοπος του Durham και άλλοι μεταγενέστεροι. Κατά τον 16ο αιώνα και μετά την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου (Αμερική), η ιστορία της Ατλαντίδας ξαναβγήκε στην επιφάνεια και πολλές εκδοχές προέκυψαν, εμπλουτισμένες με στοιχεία ουτοπικά ή αποκαλυπτικά, που θα έδιναν ώθηση και σε μετέπειτα γενεές μελετητών κάθε λογής.

Μετέπειτα αναφορές:

To 1882 κυκλοφόρησε το βιβλίο Atlantis: the Antediluvian World, του Ignatius L. Donnelly (γεννημένος το 1831 στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας των Η.Π.Α., πολιτικός, συγγραφέας και ερασιτέχνης επιστήμων) και διέγειρε εκ νέου το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την Ατλαντίδα. Το έργο ήταν εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από προηγούμενα πονήματα συγγραφέων όπως οι:  Godfrey Higgins, Charles Étienne Brasseur de Bourbourg και Augustus Le Plongeon. Το έργο προσπαθεί να υποστηρίξει την πιθανή ύπαρξη εξωγήινης ζωής κατά την αρχαιότητα, σε σχέση με τον τότε ανεπτυγμένο πολιτισμό των Μάγια, με αναφορές σε διάφορους μύθους σχετικά με  προ-κατακλυσμικές πλημμύρες και βιβλικές καταστροφές, τις οποίες συνέδεε με την πιθανή ύπαρξη της Ατλαντίδας και ενός υπέρ του δέοντος τεχνολογικά και πολιτισμικά ανεπτυγμένου πολιτισμού, ως κοινό πρόγονο όλων των γνωστών αρχαίων πολιτισμών της ανθρωπότητας. Ο Donnelly πίστευε πως ο βιβλικός Κήπος της Εδέμ βρισκόταν στην Ατλαντίδα, και ότι η τελευταία καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Πλημμύρας την εποχή του Νώε. Αν και άθελά του, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ουσιαστικά ο λόγος για τον οποίο ο μύθος της Ατλαντίδας παραμένει κραταιός ακόμα και στις μέρες μας, μιας και ο Donnelly (που θεωρείται πλέον ο «πατέρας» της αναβίωσης του Ατλάντιου μύθου κατά τον 19ο αιώνα), κατά τύχη εισήγαγε μια εναλλακτική μέθοδο θεώρησης του κόσμου, πέρα από την Ιστορία και την Επιστήμη, υποστηρίζοντας την ιδέα ότι οι μύθοι κρύβουν ψήγματα αλήθειας, για όποιον διέθετε την ενόραση να τα ξεσκαρτάρει.

Οι αναφορές του Donnelly στην Ατλαντίδα ήταν μια από τις βασικές εμπνεύσεις για το έργο της Ρωσίδας μυστικίστριας Helena Petrovna Blavatsky (1831–1891) και του συντρόφου της, Henry Steel Olcott (1832–1907), ιδρυτών της Θεοσοφικής Εταιρίας γύρω στο 1870. Ισχυριζόταν ότι οι Ατλάντιοι ήταν κάτι σαν πολιτισμικοί υπέρμαχοι (αντίθετα με τον Πλάτωνα, που τους έβλεπε σαν στρατιωτική απειλή). Οι Θεοσοφιστές πίστευαν πως ο πολιτισμός της Ατλαντίδας είχε φτάσει στο ζενίθ του μεταξύ 1.000.000 και 900.000 χρόνων πίσω, αλλά καταστράφηκε λόγω εσωτερικών διαμαχών που ξεκίνησαν λόγω της λανθασμένης χρήσης ψυχικών και υπερφυσικών δυνάμεων από τους κατοίκους. Πολλοί μετέπειτα μυστικιστές, εξέχουσα ανάμεσά τους η διάσημη Dion Fortune (1890–1946) στο βιβλίο της Esoteric Orders and Their Work, υποστηρίζουν την άποψη της Blavatsky ότι οι απαρχές των μυστικιστικών τεχνών και της μαγείας μπορούν να βρουν την πηγή τους στον πολιτισμό της Ατλαντίδας.

Art by https://adam-varga.deviantart.com/

Σύμφωνα με χαλαρές αναφορές στο έργο A Treatise on Cosmic Fire (1925) της Alice Bailey (1880-1949), που συγκαταλέγεται στα μετέπειτα μέλη της Θεοσοφικής Εταιρίας, η Ατλαντίδα δεν αποτελεί τόσο γεωγραφική τοποθεσία, αλλά περισσότερο χρονολογική περίοδο. Κατά τη διάρκεια αυτής, διάφορα υπερ-εξελιγμένα όντα από άλλους γαλαξίες κατήλθαν στο ηλιακό μας σύστημα και στον πλανήτη Γη για να μπορέσουν να βοηθήσουν τον πλανήτη και αργότερα την ανθρωπότητα να απαλλαγεί από διάφορες μιασματικές ενέργειες από τις οποίες τυραννιόνταν, όταν ακόμα ο πλανήτης είχε πολύ διαφορετική δομή και ενεργειακή υπόσταση, και όλα ήταν πιο ρευστά. Τα όντα αυτά τότε δεν είχαν υλικό σώμα, παρά μόνο εύπλαστα αιθερικά σώματα, τα οποία μπορούσαν να έχουν ό,τι μέγεθος και σχήμα χρειαζόταν για να κατοικήσει μέσα τους το πνεύμα που είχε κατέλθει για να επιτελέσει τις εργασίες που όφειλε. Η «τοποθεσία» της Ατλαντίδας εκείνη την περίοδο ήταν υπαρκτή σε αστρικό και αιθερικό επίπεδο, αλλά λειτουργούσε διαμεσολαβητικά όσον αφορά την παχιά ύλη της Γης, συνδεόμενη με αυτό που έγινε αργότερα γνωστό ως Νήσος της Ατλαντίδας (αν και αυτή δεν ήταν η μόνη ανταποκρινόμενη τοποθεσία, απλά η πιο μεγάλη και ισχυρή). Όλες οι διεργασίες επιτελούνταν με τη χρήση «ψυχικών» και «υπερφυσικών» ικανοτήτων από τη μεριά των Ατλάντων, τουλάχιστον στα μάτια της λιγότερο ανεπτυγμένης τότε ανθρωπότητας. Ωστόσο, όσο οι χιλιετηρίδες περνούσαν, η μίξη με τη γηγενή ανθρωπότητα ήταν αναπόφευκτη σε κάθε επίπεδο. Η Ατλαντίδα και οι «διαγαλαξιακοί» κάτοικοί της κατέπεσαν στην παχιά ύλη της Γης, με τον καιρό παγιδεύτηκαν σε θνητά υλικά σώματα και, φυσικά, προσβλήθηκαν από τις ίδιες μιασματικές ενέργειες που είχαν έρθει αρχικά να καταπολεμήσουν. Οι «ψυχικές» τους ικανότητες σπιλώθηκαν, τα πνεύματά τους δεν άντεξαν το βάρος αυτής της πτώσης, και στράφηκαν ο ένας εναντίον του άλλου, και εναντίον της ανθρωπότητας. Κατέχοντας διεφθαρμένη πλέον υπερδύναμη, αλαζονεία, πόνο και φόβο, κατάφεραν να προκαλέσουν καταστροφές, πολέμους, πλημμύρες και σεισμούς, να βυθίσουν τη φυσική πλέον τοποθεσία-νησί που αποκαλούσαν σπίτι –και που από κει και πέρα έγινε γνωστό ως Ατλαντίδα– και να ξεκληριστούν σχεδόν ολοσχερώς. Οι ελάχιστοι επιζήσαντες κατέφυγαν σε άλλα κέντρα δύναμης, κυρίως στην Αίγυπτο, όπου και κατέγραψαν τις ιστορίες τους και τα πάθη τους.

Τοποθεσία:

Υπάρχουν πολλά σημεία στον παγκόσμιο χάρτη που διεκδικούν την υποθετική τοποθεσία της Ατλαντίδας. Οι περισσότερες υποθέσεις που βασίζονται σε ιστορικά στοιχεία, συγκλίνουν στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Αναφέρονται νησιά όπως η Σαρδηνία, η Κρήτη (λόγω της ηφαιστειακής έκρηξης στη Θήρα και του παλιρροιακού κύματος που προκλήθηκε και που λέγεται ότι ξεκλήρισε τον Μινωικό πολιτισμό κατά τον 16ο αιώνα π.Χ., γεγονός το οποίο ίσως αποτέλεσε την αρχική έμπνευση του Πλάτωνα), η Σαντορίνη (Θήρα), η Σικελία, η Κύπρος και η Μάλτα. Επίσης προτείνονται επίγειες τοποθεσίες, όπως η Τροία, η Ταρτησσός (στη νότια ακτή της σημερινής Ανδαλουσίας) και η Τανταλίδα (στην επαρχία της Μάνισα, στην Τουρκία, από τη μεριά του Αιγαίου)· το Ισραήλ στο σημείο της χερσονήσου του Σινάι στην Αίγυπτο και η βορειοδυτική Αφρική, ακόμα και ο Βόσπορος, στη Μαύρη θάλασσα.

Στον Ατλαντικό ωκεανό, αναφέρονται τοποθεσίες όπως οι Κανάριοι Νήσοι και οι Μαδέρες της Πορτογαλίας (λόγω της εγγύτητάς τους στα στενά του Γιβραλτάρ και στη Μεσόγειο), αν και τα γεωλογικά στοιχεία δεν επικυρώνουν τη συγκεκριμένη υπόθεση. Το ίδιο ισχύει και για τις Αζόρες, αλλά και το βυθισμένο νησί Σπαρτέλ, πάλι στα στενά του Γιβραλτάρ. Στην Ευρώπη, αναφέρονται σαν πιθανές τοποθεσίες η Σουηδία, το Ντόγκερλαντ στη Βόρεια Θάλασσα, αλλά και η νοτιοδυτική Ανδαλουσία, μεταξύ άλλων. Τέλος, αναφέρονται και μέρη όπως η Ανταρκτική, οι Μπαχάμες, το τρίγωνο των Βερμούδων, η Ινδονησία και η περιοχή Αλτιπλάνο στο δυτικο-κεντρικό και πιο πλατύ σημείο των Άνδεων της Νότιας Αμερικής. 

Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν όλα τα παραπάνω έγιναν αλήθεια έτσι, ή δεν αποτελούν απλώς κομμάτι ενός συλλογικού, πολύπλοκου και ευφάνταστου μύθου Δημιουργίας, ο οποίος φαίνεται να επιμένει να εμφανίζεται με πολλαπλές παραλλαγές σε πολλαπλές κουλτούρες και χρονολογικές περιόδους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το μυστήριο της Χαμένης Ατλαντίδας, αποτελούσε και αποτελεί ακόμα γόνιμη πηγή έμπνευσης, όπως αποδεικνύεται από μερικά ξακουστά παραδείγματα που θα αναφερθούν στο δεύτερο (Β) μέρος του άρθρου.

Πηγές:

Πηγή 1, Πηγή 2, Πηγή 3, Πηγή 4, Πηγή 6, Πηγή 7, Πηγή 8, Πηγή 9, Πηγή 10, Πηγή 11. Πηγή 12, Πηγή 13, Πηγή 14, Πηγή 15

Βιβλιογραφία:

Πηγή 1, Πηγή 2, Πηγή 3, Πηγή 4, Πηγή 5

Cover Art by https://flaviobolla.deviantart.com/

Η Γιώτα Τσιμπαλίδη σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών και Κόμιξ στη σχολή Ορνεράκη. Ασχολείται με την γραφιστική και το design, την εικονογράφηση, τα κόμικς, τη φωτογραφία, τα παιχνίδια ρόλων και την οπτική τέχνη γενικά όπου τη βρίσκει εύκαιρη. 'Εχει συνεργαστεί με διάφορους εκδοτικούς οίκους όσον αφορά την εικονογράφηση και σχεδιασμό βιβλίων και μικρά κομιξάκια της θα βρείτε στα fanzines “Zine of Synergy 1-3”, και στην συλλογή “Εν Αιθρία,” 2016.

Τελευταία, το έχει ρίξει στην μελέτη και πρακτική εφαρμογή της φιλοσοφίας του ευ ζην, στις εναλλακτικές θεραπείες κ στην διεύρυνση του νου και κυρίως της καρδιάς. Αρέσκεται στο να διαβάζει πολύ, να χαϊδεύει (και να σχεδιάζει) γατιά, να geek-ιάζει με Netflix και RPGs και να σκέφτεται συχνά-πυκνά ότι «και πολύ το άργησαν το VR, ρε παιδιά”.

Ευελπιστεί να αλλάξει τον κόσμο με την δύναμη της αγάπης, του κάλλους και της επικοινωνίας σε ό,τι επίπεδο αυτό είναι εφικτό.

Δουλειά της θα βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:

Website: animafelis.deviantart.com

Website: www.facebook.com/ANIMAfelis