Βόρειο σέλας, το μαγευτικό πέπλο ανάμεσα σε Γη και Ουρανό

Art by https://greenvoice.deviantart.com/

Μια φορά κι έναν καιρό, σε τόπο και χρόνο μακρινό, εκεί όπου η μπελούγκα ρεμβάζει αμέριμνα κάτω από την επιφάνεια του παγωμένου ωκεανού, ενώ η χιονόλευκη αλεπού φλερτάρει ναζιάρικα με τʼ άστρα, τότε που το κρύο του χειμώνα εισχωρούσε στα σώματα των ανθρώπων και τους πάγωνε ακόμα και την καρδιά, εκεί λοιπόν, ήταν που γεννήθηκε ένα κορίτσι αλλιώτικο. Από μωράκι ακόμα, ήταν πάντα γελαστό και χαρωπό, σε τόπο ψυχρό και αφιλόξενο, και είχε συνεχώς το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό. Και όσο μεγάλωνε, τόσο περισσότερο είχε το βλέμμα στον ουρανό, γιατί καταλάβαινε ότι η καρδιά της ανήκε στα ουράνια και όχι στο κρύο και άξενο τοπίο. Πέρναγε ώρες ατέλειωτες ψιθυρίζοντας λόγια αγάπης και θαλπωρής σʼ αυτόν που είχε διαλέξει η καρδιά της, χωρίς να νοιάζεται για το τι έλεγε η κρύα πλάση και οι κρύες καρδιές των άλλων ανθρώπων.

Οι συντοπίτες της την έβλεπαν ως αλαφροῒσκιωτη και στην αρχή δεν έδιναν σημασία. Αλλά όσο πέρναγε ο καιρός και το κορίτσι μεγάλωνε και φώτιζαν τα μάτια του σαν τη ροδαλή Αυγή, άρχισαν να φοβούνται για την ύβρη προς τον Ουρανό. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, μια απλή, θνητή κοπέλα να αγαπά τον Άρχοντα ολάκερου του Στερεώματος; Και έτσι τη μάλωσαν, την ντρόπιασαν, τη χλεύασαν. Αλλά η κοπέλα παρέμενε ακλόνητη, παρ’ όλο τον φόβο και τα δάκρυα, αφού η καρδιά της φούντωνε όλο και περισσότερο από αγάπη. Και έτσι, την εξόρισαν μακριά από τις κρύες κατοικίες τους, από φόβο, αλλά και από ζήλεια που η καρδιά της ήταν τόσο φλογερή.

Η κοπέλα απομονώθηκε μες στην παγωνιά, περιπλανώμενη, με μόνη παρέα τη ναζιάρικη αλεπού και όλα της τ’ αστέρια. Και ο χρόνος περνούσε, αλλά εκείνη δεν έπαψε να αγαπά τον Ουρανό. Συνέχισε να του τραγουδά ψιθυριστά λόγια αγάπης και θαλπωρής, μόνο που είχε πλέον η φωνή της και το παράπονο του αδικημένου.

Και ο Ουρανός την άκουσε, όπως την άκουγε όλον αυτόν τον καιρό. Και ήξερε ότι την αγαπούσε κι εκείνος, γιατί οι καρδιές τους γνωρίζονταν ήδη, από τότε που και οι δυο τους δεν ήταν παρά Όνειρα. Ζούσαν όμως σε διαφορετικούς κόσμους και ο χρόνος κυλούσε διαφορετικά και για τους δύο μέσα από τα πέπλα που τους χώριζαν. Ενώ για τον Ουρανό τα χρόνια τα ανθρώπινα δεν ήταν παρά μια ανάσα, για την κοπέλα ήταν ολάκερη ζωή. Κι ο Ουρανός, επειδή έστεκε ψηλά και είχε ματιά καθάρια, γνώριζε πως αλλιώς ήταν γραφτό να κυλήσει η ζωή αυτού του κοριτσιού.

Κατέβηκε, λοιπόν, καβάλα στον Βόρειο Άνεμο να της ψιθυρίσει στα όνειρά της, να τη βοηθήσει να θυμηθεί την αγάπη που είχαν, όταν ήταν και οι δυο τους ένα Όνειρο, αφού τα πέπλα πάντα κάνουν τον άνθρωπο να ξεχνά, αλλά την καρδιά του ποτέ. Και όντως, η κοπέλα με τον καιρό θυμήθηκε. Και κατάλαβε. Και αποφάσισε τι εβούλετο να κάνει από κει και πέρα.

Γύρισε πίσω στους ανθρώπους που την είχαν εξορίσει και τους μίλησε ξανά για αγάπη. Αλλά αυτή τη φορά, δεν χρειάστηκε να ψιθυρίζει, παρά άφησε την καρδιά της να βροντοφωνάξει την αλήθεια της, να τη μοιραστεί με τις υπόλοιπες καρδιές, να θυμηθούν κι εκείνες αυτό που είχαν ξεχάσει τυλιγμένες μες στα κρύα πέπλα τους. Και παραδόξως, οι άνθρωποι την άκουσαν. Και κάπως κατάλαβαν –μερικοί θυμήθηκαν κιόλας. Άλλοι βέβαια, είχαν ξεχάσει τόσα πολλά, που το όνειρό τους είχε καταλήξει παγωμένος εφιάλτης και δεν άντεχαν να αντικρίσουν την αλήθεια. Αλλά ακόμα και γι’ αυτούς υπήρχε θέση στη ζεστή καρδιά της κοπέλας, που ήταν η καρδιά του Ουρανού, που ήταν η καρδιά του Όλου που ονειρεύεται ακόμη.

*

Art by https://erisiar.deviantart.com/art/Last-Known-Surroundings-595200144

Τα χρόνια πέρασαν, και το κορίτσι ωρίμασε και έγινε γυναίκα, μητέρα, γιαγιά. Και για όλα τα υπόλοιπα χρόνια που της αναλογούσαν, συνέχισε να βροντοφωνάζει την αλήθεια της καρδιάς της, μιλώντας για αγάπη, για σεβασμό και έλεος, και για το ότι όλοι μοιράζονται την ίδια καρδιά, μικροί και μεγάλοι, Ουρανός και Γη. Και οι άνθρωποι άκουγαν πλέον τα λόγια της προσεκτικά, με σεβασμό και δέος. Και έλιωναν τα κρύα πέπλα που τύλιγαν τις καρδιές τους, και μαζί με αυτά, έλιωναν σιγά-σιγά οι πάγοι στο αφιλόξενο εκείνο τοπίο και πρασίνιζε η πλάση και η χιονόλευκη αλεπού δεν φλέρταρε πια μόνο με τα άστρα.

Και όταν ήρθε η στιγμή που της αναλογούσε, το κορίτσι που δεν ήταν πλέον κορίτσι, τοποθετήθηκε ευλαβικά στη νεκρική πυρά και οι άνθρωποι τής τραγούδησαν μοιρολόγια ψιθυριστά, αλλά οι καρδιές τους χαίρονταν, γιατί ήξεραν ότι το κορίτσι μπορούσε πλέον να είναι μαζί με τον ουράνιο αγαπημένο της, χωρίς κανένα πέπλο να τους χωρίζει.

Και καθώς η πυρά φούντωνε και θέριευαν οι φλόγες, ήρθε πάλι ο Ουρανός καβάλα στον Βόρειο Άνεμο να πάρει μαζί του το κορίτσι και να το μεταφέρει στην αγκαλιά του στο Στερέωμα.

Έγιναν τότε μάρτυρες οι άνθρωποι ενός θαυμαστού φαινομένου. Καθώς οι φλόγες αναλώνονταν, έναν άνεμος ψυχρός και ξαφνικός τις παρέσυρε και τις έστειλε προς το Στερέωμα, και άλλαξαν οι φλόγες χρώμα και πήραν το χρώμα της αγάπης κι έγιναν ένα πέπλο κυματιστό που κάλυπτε τον ουρανό απʼ άκρη σʼ άκρη. Και θα ορκιζόταν κανείς, ότι το πέπλο αυτό ακόμα ψιθυρίζει λόγια τρυφερά στο Στερέωμα, λόγια που ακόμα και οι άνθρωποι σήμερα μπορούν να ακούσουν αν αφουγκραστούν προσεκτικά, και να θυμηθούν ότι τα πέπλα δεν χώριζαν ποτέ.

*

Το θέμα του συγκεκριμένου άρθρου αρχικά είχε να κάνει με μια χριστουγεννιάτικη εκδοχή του Βόρειου Σέλαος, μιας και έχει φτάσει πάλι εκείνη η ιδιαίτερη εποχή του χρόνου. Δυστυχώς, όμως, δεν κατάφερα να βρω πουθενά συγκεκριμένες πληροφορίες που να συνδέουν τα Χριστούγεννα με το Σέλας, οπότε πρότεινα στην editor της σελίδας να γράψω μια δικιά μου, σύντομη ιστορία που να συνδέει τις δύο αυτές έννοιες με τον τρόπο που τις αντιλαμβάνομαι και τις αισθάνομαι προσωπικά. Αν, πάντως, θέλετε να διαβάσετε μερικά πράγματα για το Σέλας, θα βρείτε παλιότερο άρθρο μας στον παρακάτω σύνδεσμο: https://www.willowisps.gr/main/-/27/6/2017.

Σχετικά με τον ήχο του Σέλαος:

https://news.nationalgeographic.com/2016/06/auroras-sounds-noises-explained-earth-space-astronomy/

Cover art by https://sephiroth-art.deviantart.com/

Η Γιώτα Τσιμπαλίδη σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών και Κόμιξ στη σχολή Ορνεράκη. Ασχολείται με την γραφιστική και το design, την εικονογράφηση, τα κόμικς, τη φωτογραφία, τα παιχνίδια ρόλων και την οπτική τέχνη γενικά όπου τη βρίσκει εύκαιρη. 'Εχει συνεργαστεί με διάφορους εκδοτικούς οίκους όσον αφορά την εικονογράφηση και σχεδιασμό βιβλίων και μικρά κομιξάκια της θα βρείτε στα fanzines “Zine of Synergy 1-3”, και στην συλλογή “Εν Αιθρία,” 2016.

Τελευταία, το έχει ρίξει στην μελέτη και πρακτική εφαρμογή της φιλοσοφίας του ευ ζην, στις εναλλακτικές θεραπείες κ στην διεύρυνση του νου και κυρίως της καρδιάς. Αρέσκεται στο να διαβάζει πολύ, να χαϊδεύει (και να σχεδιάζει) γατιά, να geek-ιάζει με Netflix και RPGs και να σκέφτεται συχνά-πυκνά ότι «και πολύ το άργησαν το VR, ρε παιδιά”.

Ευελπιστεί να αλλάξει τον κόσμο με την δύναμη της αγάπης, του κάλλους και της επικοινωνίας σε ό,τι επίπεδο αυτό είναι εφικτό.

Δουλειά της θα βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:

Website: animafelis.deviantart.com

Website: www.facebook.com/ANIMAfelis