Παράξενα έθιμα των Χριστουγέννων σε όλο τον κόσμο

Χειμώνιασε για τα καλά και οι πόλεις, μικρές ή μεγάλες, ετοιμάζονται να υποδεχτούν τα Χριστούγεννα καθώς και όλες τις υπόλοιπες χειμωνιάτικες γιορτές μέχρι να έρθει πάλι το γλυκό άγγιγμα της άνοιξης. Όλη η υφήλιος στολίστηκε με πολύχρωμες γιρλάντες, ξύλινους καρυοθραύστες, φάτνες και στρουμπουλούς Αγιοβασίληδες. Οι καφετέριες σερβίρουν τα ζεστά τους ροφήματα υπό τις νότες του «Last Christmas», ενώ εδέσματα κάθε μορφής σε περιμένουν να τα απολαύσεις και να κατρακυλήσεις στον πειρασμό της ζάχαρης και σοκολάτας. Δεν λείπουν οι αναφορές στον Ebenezer Scrooge, στους καλικάντζαρους και στον ασπρομάλλη γενειοφόρο άγιο με τα χίλια ονόματα, που μας βοηθούν να νιώσουμε αυτήν τη λεγόμενη «μαγεία» των Χριστουγέννων.

Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε μια υδρόγειο σφαίρα, να βάλουμε τυχαία το δάχτυλό μας πάνω της και με μια μαγική κίνηση να μεταφερθούμε στον τυχαίο προορισμό, θα γνωρίζαμε έθιμα και συνήθειες που δεν έχουμε καν υπόψη. Έθιμα που άλλοτε μοιάζουν με τα δικά μας και άλλοτε όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως η φαντασία και η ποικιλία των ιστοριών αυτών είναι πραγματικά πολύ μεγάλη. Υπάρχουν έθιμα που σπάνε το «κατεστημένο» των τυπικών συμβολισμών χαράς και φλερτάρουν επικίνδυνα με το περίεργο.

Αν ο πρώτος μας προορισμός ήταν η Ελλάδα, θα βλέπαμε πως έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα με τεράστια ιστορία και με μια παράδοση τόσο μεγάλη, που δεν παύει ποτέ να μας εκπλήσσει, να μας γοητεύει και να μας διδάσκει. Σ’ αυτόν τον περιορισμένο, αλλά προνομιακό γεωγραφικό χώρο, το κοσμοπολίτικο στοιχείο συμπορεύεται με τις βουκολικές, πρωτόγονες γιορτές.

Αν ακούσει κάποιος που δεν ξέρει τη φράση «τάισμα της βρύσης», σίγουρα θα παραξενευτεί -μόνο αυτοί που γνωρίζουν το έθιμο καταλαβαίνουν τι σημαίνει.

Τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων, στα χωριά της Κεντρικής Ελλάδας, γίνεται το «τάισμα» της βρύσης. Οι κοπέλες του χωριού, λίγες ώρες πριν να ξημερώσουν τα Χριστούγεννα, πηγαίνουν στις βρύσες του χωριού και τις αλείφουν με βούτυρο και μέλι, με την ευχή, όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούριο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους. Με αυτή την κίνηση παίρνουν από τη βρύση το «αμίλητο» νερό. Για να έχουν καλή σοδειά φέρνουν στη βρύση βούτυρο, τυρί ή ψημένο σιτάρι. Κλαδί ελιάς ή όσπρια και φροντίζουν να φτάσουν εκεί όσο το δυνατόν νωρίτερα, γιατί, όπως λένε, όποια πάει πρώτη στη βρύση, αυτή θα σταθεί και η πιο τυχερή ολόκληρο τον χρόνο. Επιστρέφοντας στο σπίτι οι γυναίκες φέρνουν το καινούριο νερό, αφού πρώτα αδειάσουν από τα βαρέλια τους το παλιό. Η διαδικασία αυτή της μετάβασης και της επιστροφής στη βρύση, γίνεται σιωπηλά, γι’ αυτό και ονομάστηκε «αμίλητο νερό». Με το αμίλητο νερό οι γυναίκες ραντίζουν τα σπίτια τους για να έχουν ευρωστία και καλή τύχη.

Ένα άλλο έθιμο που συναντάμε στην Ήπειρο έχει σχέση με τις φωτιές που ανταλλάσσει ο ένας με τον άλλον στα διάφορα χωριά. Όχι, μη φοβάστε, δεν βάζουν φωτιά σε κάποιο σπίτι, αλλά έχουν μια ωραία συνήθεια που τη βασίζουν σε μια παλιά παράδοση. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός και πήγαν, λέει, οι βοσκοί να προσκυνήσουν, ήτανε νύχτα σκοτεινή. Βρήκαν κάπου ένα ξερό πουρνάρι κι έκοψαν τα κλαδιά του. Πήρε ο καθένας από ένα κλαδί στο χέρι, του έβαλε φωτιά και γέμισε το σκοτεινό βουνό χαρούμενες φωτιές και τριξίματα και κρότους. Από τότε, λοιπόν, έχουν τη συνήθεια στα χωριά της Άρτας, όποιος πάει στο σπίτι του γείτονα για να πει τα χρόνια πολλά, καθώς και όλα τα παιδιά τα παντρεμένα που θα πάνε στο πατρικό τους για να φιλήσουν το χέρι του πατέρα και της μάνας τους, να κρατούν ένα κλαρί πουρνάρι, ή ό,τι άλλο δεντρικό που καίει τρίζοντας. Στον δρόμο το ανάβουν και το πηγαίνουν έτσι αναμμένο στο πατρικό τους σπίτι και γεμίζουν χαρούμενες φωτιές και κρότους τα σκοτεινά δρομάκια του χωριού.

Ακόμα και στα Γιάννενα το ίδιο κάνουν. Μόνο που εκεί δεν κρατούν ολόκληρο το κλαρί το πουρνάρι αναμμένο στο χέρι τους –είναι μεγάλη πολιτεία τα Γιάννενα– αλλά κρατούν στη χούφτα τους μια χεριά δαφνόφυλλα και πουρναρόφυλλα, που τα πετούν στο τζάκι, μόλις μπούνε και καλημερίζουν. Κι όταν τα φύλλα τα ξερά πιάσουν φωτιά κι αρχίσουν να τρίζουν και να πετάνε σπίθες, εύχονται:

«Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!»

Αυτή είναι η καλύτερη ευχή για κάθε νοικοκύρη.

Ένα ακόμα έθιμο που θα το έλεγες και παράξενο έχει σχέση με τον γάμο. Όχι, δεν παντρεύεται κάποιο ζευγάρι, αλλά η φωτιά. Στα χωριά της Έδεσσας την παραμονή των Χριστουγέννων «παντρεύουν τη φωτιά», δηλαδή παίρνουν ένα ξύλο με θηλυκό όνομα, δηλαδή κερασιάς και ένα με αρσενικό όνομα, συνήθως από αγκαθωτά δέντρα, δηλ. από βάτο. Βάζουν τα ξύλα στο τζάκι να καούν και ανάλογα με τον κρότο ή τη φλόγα τους μπορούν να προβλέψουν τα μελλούμενα είτε για τον καιρό είτε για τη σοδειά τους. Η λαϊκή μας παράδοση θέλει τα αγκαθωτά δέντρα να απομακρύνουν τα δαιμονικά όντα, όπως τους καλικάντζαρους.

Στη Θεσσαλία, όταν τα κορίτσια επιστρέφουν από την εκκλησία ανήμερα Χριστουγέννων, βάζουν δίπλα στο τζάκι κλαδιά κέδρου, που τα ξεδιαλέγουν να είναι λυγερά, ενώ τα αγόρια βάζουν από αγριοκερασιά. Τα λυγερά αυτά κλαδιά αντιπροσωπεύουν τις επιθυμίες τους για μια όμορφη ζωή. Όποιο κλωνάρι καεί πρώτο αυτό είναι καλό σημάδι, γιατί αυτός ο νέος ή η νέα θα παντρευτεί πρώτα.

Όπως καταλαβαίνετε είναι μακρύς ο κατάλογος των εθίμων που συναντάμε στην Ελλάδα και θα ήταν αδικία να μην ταξιδέψουμε στα περίεργα έθιμα των άλλων χωρών.

Μπαίνουμε στο αεροπλανάκι της φαντασίας… και απογειωνόμαστε.

Επόμενος σταθμός, η γειτονική μας Ιταλία.

Οι Ιταλοί τα Χριστούγεννα πετάνε τα παλιά έπιπλα έξω από τα παράθυρα. Με αυτό το έθιμο, λένε, ότι θα φύγουν τα παλιά προβλήματα. Οι εορτασμοί των Χριστουγέννων ξεκινούν με το σύνθημα που δίνεται από ένα κανόνι που βρίσκεται στη Ρώμη. Την παραμονή των Χριστουγέννων τα παιδιά ντύνονται βοσκοί και γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι, τραγουδώντας τα κάλαντα, ενώ ο κόσμος τα κερνά με γλυκά και ξηρούς καρπούς ή τους δίνει λεφτά.

O κόσμος μαζεύεται στις πλατείες όπου διεξάγεται διαγωνισμός για την καλύτερη φάτνη. Tο βράδυ, καίνε το «appo» (το κούτσουρο των Χριστουγέννων) και το Λυχνάρι της Μοίρας φέρνει δώρα σε όλους.

Στις 6 Ιανουαρίου, τα παιδιά περιμένουν με αγωνία τη γριά La Befana, η οποία ψάχνει τον μικρό Ιησού και στην πορεία της αναζήτησής της αφήνει δώρα στα φρόνιμα παιδιά.

Στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην Καταλονία διακοσμούν κορμούς δέντρων με πόδια, κόκκινη μύτη και καπέλο. Μπορεί να μοιάζει αστείο, αλλά αυτό το έθιμο έχει τις ρίζες του σε έναν παλιό μύθο της Καταλονίας. Κάθε 8 Δεκεμβρίου τα σπίτια γεμίζουν με αυτούς τους κορμούς και οι Ισπανοί τους αφήνουν φαγητό κάθε βράδυ, καθώς και κουβέρτα, μην τυχόν και κρυώσουν. Τα παιδιά πρέπει να το έχουν σκεπασμένο με μία κουβέρτα και να το ταΐζουν κάθε απόγευμα με «Turron», δηλαδή το μαντολάτο, ώστε να το κρατούν ζεστό και καλοταϊσμένο για να μπορέσει να δώσει πίσω πολλά γλυκά την Πρωτοχρονιά. Όταν τα παιδιά δεν κοιτάνε, οι γονείς κρύβουν τα δώρα κάτω από την κουβέρτα, αφού σύμφωνα με το έθιμο, το δέντρο είναι ιερό και έχει μέσα δώρα.

Σε αυτήν τη χώρα οι Χριστουγεννιάτικες συνήθειες είναι πιο συμβολικές. Συγκεκριμένα, για τον παραδοσιακό στολισμό την περίοδο των Χριστουγέννων, οι Καταλονοί τοποθετούν στα σπίτια τους μία φιγούρα στη στάση της τουαλέτας, τη λεγόμενη «El Caganer» και συμβολίζει την καλή τύχη και τη γονιμότητα της γης, ώστε η χρονιά που θα ακολουθήσει να φέρει καλή σοδειά.

Αν και το στερεότυπο θέλει γλυκά πασπαλισμένα με ζάχαρη, γαλοπούλες, πουτίγκες και αλλά εδέσματα, σίγουρα κάποιες χώρες θα πρωτοστατούσαν σε αυτό. Οι Βρετανοί αγαπούν τη χριστουγεννιάτικη πουτίγκα και δεν παραλείπουν να την ετοιμάζουν για τις γιορτές. Ήξερες, όμως, ότι μια παλιά παράδοση θέλει όλα τα μέλη να συμμετέχουν στο ανακάτεμά της; Για την ακρίβεια, όλα τα μέλη της οικογένειας πρέπει να ανακατέψουν από μία φορά το μίγμα της πουτίγκας, δεξιόστροφα μάλιστα, ενώ παράλληλα κάνουν μια ευχή.

Οι Βουλγάροι σερβίρουν δώδεκα διαφορετικά πιάτα στο εορταστικό τραπέζι, ένα για κάθε μήνα του χρόνου. Ενώ στη Γροιλανδία, θεωρούν λιχουδιά το δέρμα της φάλαινας. Το ονομάζουν “Mattak” και είναι ένα παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο πιάτο της Γροιλανδίας, το οποίο αποτελείται από ακατέργαστο δέρμα φάλαινας με λίγο λιπάκι πάνω του.

Στη Σλοβακία πετούν το φαγητό στο ταβάνι. Το έθιμο στη Σλοβακία απαιτεί ο πρεσβύτερος του σπιτιού να πάρει μια κουταλιά από το παραδοσιακό πιάτο Loksa (το οποίο φτιάχνεται από ψωμί, σπόρους παπαρούνας, γάλα, ζάχαρη ή μέλι και νερό) και να το εκτοξεύσει στο ταβάνι. Όσο περισσότερο φαγητό κολλήσει στο ταβάνι τόσο καλύτερη θα είναι η σοδειά μέσα στον χρόνο, λέει το έθιμο!

Τα γαστριμαργικά πράγματα χειροτερεύουν αν βρεθείς στη Ν. Αφρική. Την ημέρα των Χριστουγέννων, οι κάτοικοι της Ν. Αφρικής απολαμβάνουν μαζί με τις άλλες λιχουδιές του γιορτινού τραπεζιού και τηγανητές κάμπιες νυχτοπεταλούδας, όχι όποιου και όποιου είδους, όμως, αλλά το αυτοκρατορικό Emperor Moth…

Πριν απορρίψεις όλα τα παραπάνω, σκέψου ότι και το να σπας ένα ρόδι στη μέση του σπιτιού τη μέρα της Πρωτοχρονιάς, λερώνοντας πάτωμα και καναπέδες με χυμό που μπορεί και να μη βγαίνει με τίποτα μέχρι την επόμενη χρονιά, ίσως μοιάζει το ίδιο ασυνήθιστο στον υπόλοιπο κόσμο...

Συνεχίζοντας το ταξίδι πιο βόρεια, στη Γερμανία αφήνουν έξω από το σπίτι τα παπούτσια τους. Συγκεκριμένα, τα παιδιά βγάζουν τα παπούτσια τους το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου έξω από το σπίτι τους. Την επόμενη μέρα, αν ήταν καλά παιδιά όλο τον χρόνο, βρίσκουν τα παπούτσια τους γεμάτα γλυκά και καραμέλες, αν πάλι ήταν άτακτα, βρίσκουν μέσα στο παπούτσι ένα κλαδί δέντρου. Επιπλέον, την Παραμονή των Χριστουγέννων κρύβουν μέσα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και μία… πίκλα και την άλλη μέρα όποιο παιδί τη βρει πρώτο κερδίζει δωράκι.

Τα Χριστούγεννα στη Ρωσία γιορτάζονται στις 6 Ιανουαρίου επειδή η εκκλησία τηρεί το παλαιό ημερολόγιο. Για τον λόγο αυτό, οι εκδηλώσεις διαρκούν από τις 31 Δεκεμβρίου μέχρι τις 6 Ιανουαρίου. Ο Ded Moroz (ο Παππούς Πάγος) και η εγγονή του Snegurochka (η Χιονονιφάδα) είναι πάντα παρόντες στις εκδηλώσεις και φέρνουν στα παιδιά δώρα όπως σοκολάτες και μανταρίνια, ζητώντας ένα Χριστουγεννιάτικο ποίημα ή ένα στιχάκι.

Στην Ουκρανία τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα φαίνονται συνηθισμένα, με μια μικρή όμως διαφορά. Οι Ουκρανοί κατασκευάζουν έναν αυτοσχέδιο ιστό αράχνης και τον κρύβουν σε κάποιο σημείο μέσα στο δέντρο. Καλή τύχη περιμένει όποιον τον βρει. Η ουκρανική παράδοση που προστάζει την προσθήκη ιστού αράχνης στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μπορεί να φαίνεται περίεργη, αλλά σύμφωνα με τον μύθο μία φτωχή χήρα έμενε με τα παιδιά της σε μία κρύα καλύβα και τα παιδιά είχαν βάλει στο μάτι ένα όμορφο έλατο που μεγάλωνε έξω από το σπίτι τους, αλλά δεν είχαν με τίποτα να το διακοσμήσουν. Η μητέρα στεναχωρήθηκε πολύ και κοιμήθηκε κλαμένη, αλλά οι αράχνες του σπιτιού το κατάλαβαν και στόλισαν το δέντρο με τον ιστό τους. Το πρωί, μόλις ο ήλιος έπεσε πάνω στο δέντρο, φάνηκαν οι χρυσαφένιες και ασημένιες κλωστές από τις αράχνες και η μητέρα δεν ξαναζήτησε ποτέ τίποτα άλλο.

Στη δική μας λαογραφία, τα Χριστούγεννα δεχόμαστε επισκέψεις από καλικάντζαρους, όμως στη Νορβηγία έχουν έναν ακόμα πιο σκοτεινό μύθο. Σύμφωνα με αυτόν, κάθε παραμονή Χριστουγέννων μάγισσες και διάφορα άλλα δαιμόνια πνεύματα αναζητούν από τις αυλές των σπιτιών σκούπες, που κλέβουν και χρησιμοποιούν για να πετάξουν. Γι’ αυτό είναι παράδοση οι Νορβηγοί να κρύβουν τις σκούπες το βράδυ εκείνο προκειμένου να κακά πνεύματα να μην πλησιάσουν το σπίτι τους και να προλάβουν το κακό.

Όχι έναν, όχι δύο, ούτε τρεις αλλά 13 Άγιους Βασίληδες έχει η παράδοση της Ισλανδίας. Η ομάδα τους ονομάζεται Yule Lads και η παράδοση τους θέλει να μοιάζουν με κοντά, άσχημα αλλά τρισχαριτωμένα τρολ.

Σύμφωνα με τον μύθο, ξεκινούν τις «επισκέψεις» τους από τις 12 Δεκεμβρίου και για τον υπόλοιπο μήνα βγαίνει στα σπίτια κάθε μέρα και ένα διαφορετικό από αυτά. Ο στόχος τους; Να σκορπίζουν έναν ευχάριστο πανικό με τις σκανδαλιές τους, καθώς μπαίνουν στα σπίτια από το τζάκι και σκορπίζοντας γύρω τους αστρόσκονη, κάνουν συνεχώς μικρές φάρσες στους κατοίκους τους.

Zwarte Piet ή αλλιώς Μαύρος Πέτρος, λέγεται η δημοφιλής γιορτινή φιγούρα της Ολλανδίας. Το μικρόσωμο αυτό τρολ, που περνά τον χρόνο του σκάβοντας στα ανθρακωρυχεία (εξού και το μαύρο χρώμα του), ανεβοκατεβαίνει με άνεση τις καμινάδες των σπιτιών, αφού ο καπνός και τα κάρβουνα πλέον δεν τον ενοχλούν.

Σύμφωνα με την παράδοση, το χόμπι του είναι να παρακολουθεί τα παιδιά, δίνοντας στη συνέχεια αναφορά στον Άγιο Βασίλη για το ποια ήταν καλά και ποια όχι, αλλά και να τον συνοδεύει στο μοίρασμα των δώρων. Τα κακά παιδιά, αντί για δώρα βρίσκουν από τον Μαύρο Πέτρο μια κάλτσα γεμάτη με κάρβουνα.

Στη Γαλλία την παραμονή των Χριστουγέννων, τα παιδιά αφήνουν τα παπούτσια τους δίπλα από το τζάκι, για να τους τα γεμίσει με γλυκά και ξηρούς καρπούς ο Πατέρας των Χριστουγέννων (Pere Noel), που θα κατέβει από την καμινάδα καθώς κοιμούνται. O Pere Noel συνοδεύεται από ένα άλλο παππούλη, τον Pere Fouettard, ο οποίος δέρνει ελαφρά τα παιδιά που ήταν άτακτα κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Στην Αυστρία δεν έχουμε μόνο τον Άγιο Βασίλη, αλλά ο κακός αδερφός του είναι εξίσου διάσημος με αυτόν. Λέγεται Krampus και στην ουσία είναι το ακριβώς αντίθετο από τον γλυκό και αγαπημένο Άγιο μικρών και μεγάλων, αφού είναι ένας δαίμονας που παρακολουθεί τα παιδιά και τιμωρεί όσα ήταν κακά τη χρονιά που πέρασε, παίρνοντάς τα μαζί του στα σκοτεινά και βαθιά έγκατα της γης. Το έθιμο του Krampus έχει τις ρίζες του στη Γερμανική παράδοση και σήμερα, οι νέοι συνηθίζουν να μασκαρεύονται ως Krampus και βγαίνουν στους δρόμους της Αυστρίας, της Ρουμανίας, της Βαυαρίας και άλλων Βαλκανικών χωρών και τρομάζουν τα μικρά παιδιά.

Οι Ουαλοί αγαπούν τον παγανισμό στην παράδοση με την Γκρι Φοράδα. Σε κάποια χωριά της Ουαλίας, κάποιος ντύνεται Γκρι Φοράδα, χρησιμοποιώντας αληθινό σκελετό αλόγου, ή την τοποθετούν πάνω σε ένα ξύλο και μαζί με άλλους περιφέρονται στους δρόμους του χωριού λέγοντας κάλαντα.

Το Χριστουγεννιάτικο έθιμο στην Τσεχία έχει να κάνει με τον γάμο και αφορά τις ανύπαντρες κοπέλες. Την παραμονή των Χριστουγέννων, οι ανύπαντρες, για να μάθουν τι τους επιφυλάσσει η νέα χρονιά στέκονται με την πλάτη στην εξώπορτα του σπιτιού τους και πετούν το ένα τους παπούτσι πίσω από τον ώμο τους. Αν το παπούτσι προσγειωθεί με τη μύτη στραμμένη προς την πόρτα, σημαίνει ότι η κοπέλα θα παντρευτεί μέσα στην ερχόμενη χρονιά. Επίσης, τα εορταστικά στολίδια του δέντρου είναι τσόφλια αυγών βαμμένα με διάφορα χρώματα και μοτίβα.

Αν περάσουμε τους ωκεανούς και φτάσουμε στη Λατινική Αμερική, θα εκπλαγούμε από τα εκκεντρικά τους έθιμα.

Στο Καράκας της Βενεζουέλας, οι θρησκευτικοί εορτασμοί των Χριστουγέννων διαρκούν κάθε χρόνο από τις 16 του Δεκέμβρη μέχρι την παραμονή. Τα πρωινά εκείνων των ημερών, πραγματοποιούνται εκκλησιαστικές λειτουργίες μεγάλης κλίμακας στις οποίες οι άνθρωποι καλούνται να πάνε με πατίνια roller!

Η κυκλοφορία αυτοκινήτων απαγορεύεται μέχρι τις 8 το βράδυ προκειμένου οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν τα πατίνια τους ελεύθερα όλες τις μέρες. Το έθιμο, μάλιστα, υπαγορεύει στα μικρά παιδιά να παίρνουν μια μεγάλη κλωστή, να δένουν τη μία άκρη στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού τους και την άλλη να την αφήσουν να κρέμεται έξω από τα παράθυρά τους.

Το άλλο πρωί, οι άνθρωποι που περνούν με τα πατίνια έξω από το παράθυρό τους, τραβούν την κλωστή για να τους ξυπνήσουν και να μεταφέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα.

Κι όταν μιλάμε για εκκεντρικά έθιμα, η πόλη Οαξάκα στο Μεξικό μάλλον κατέχει τα πρωτεία. Κάθε χρόνο η 23η Δεκεμβρίου είναι αφιερωμένη στα... ραπάνια. Οι κάτοικοι κατακλύζουν την κεντρική πλατεία με γλυπτά κάθε είδους από ραπανάκια και συμμετέχουν σε διαγωνισμό για το πιο περίτεχνο ραπανάκι! Η παράδοση έχει τις ρίζες της στην αποικιακή εποχή όπου έφτασαν στη χώρα τα γιγάντια ισπανικά ραπανάκια. Οι αγρότες ξεκίνησαν να τα σκαλίζουν για να προσελκύσουν πελάτες στους πάγκους της Χριστουγεννιάτικης αγοράς.

Τέλος, πάμε στην Ανατολή. Οι Ουκρανοί μπορεί να στολίζουν τα χριστουγεννιάτικα δένδρα τους με ψεύτικες αράχνες και ιστούς, όμως οι Ινδοί δεν στολίζουν καν έλατα. Οι Χριστιανοί στην Ινδία είναι το 2,3% του πληθυσμού, ποσοστό που φαίνεται πολύ μικρό, όμως φτάνει τα 25 εκ. Ανθρώπους. Οι Ινδοί Χριστιανοί γιορτάζουν κανονικά τα Χριστούγεννα, αλλά κάνουν τη διαφορά με τα δένδρα. Δεν το επιδιώκουν, αλλά στη χώρα δεν φυτρώνουν έλατα ή πεύκα για να στολίσουν. Έτσι, συμβιβάζονται με μπανανιές και δένδρο μάνγκο. Αυτό σημαίνει ότι δεν στολίζουν τα σπίτια τους, αλλά τους δρόμους.

Είναι τόσο μακρύς ο κατάλογος των εθίμων ανά τον κόσμο που θα μπορούσαμε να γράφουμε ολόκληρες σελίδες. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι έχουν βρει τρόπους να διασκεδάζουν και να χαίρονται στις γιορτινές μέρες. Διαβάζοντας όλα αυτά τα παράξενα έθιμα, τελικά το δικό μας «αμίλητο νερό» δεν φαντάζει και τόσο παράξενο. Τι λέτε;

Καλά μας Χριστούγεννα!

Πηγές

https://pculiar.com/

https://www.huffpost.com/entry/9-totally-weird-holiday-t_b_6311714

http://www.apostoliki-diakonia.gr/index_gr.asp

https://thebooktime2017.blogspot.com/2017/12/blog-post_82.html

http://filologikesidees.blogspot.com/2013/12/blog-post_1.html

http://www.historical-quest.com/ekdoseis/109-archive/mesaioniki-istoria/185-xristougenna-sta-balkania.html

https://xenesglosses.eu/2013/12/xristougenna-ithi-kai-ethima-apo-tin-ell/

https://kosmoskaipolitismos.blogspot.com/

https://www.crestinortodox.ro/post/postul-craciunului-68386.html

Χριστούγεννα σ’ όλο τον κόσμο, Γιάννης Κ. Σμυρνιώτικης, 2003