The Haunted Corner – 5+1 στοιχειωμένα μέρη του Καναδά

Ίσως εξαιτίας των πυκνών και απέραντων δασών από έλατα, σημύδες και λάρικες, ίσως λόγω του παγερού κρύου που επικρατεί για μεγάλο μέρος του χρόνου, ίσως πάλι γιατί επί αιώνες η κατοικήσιμη και καλλιεργήσιμη γη βρισκόταν εκατοντάδες μίλια μακριά από τα άλλα αστικά κέντρα της ηπείρου, για όλους αυτούς τους λόγους και πιθανόν για πολλούς ακόμα, ο Καναδάς είναι μια χώρα όπου παρουσιάζει μια πλούσια παρακαταθήκη σε περιπτώσεις παραφυσικής δραστηριότητας, θεάσεων φαντασμάτων και στοιχειωμένων κτηρίων. Κάστρα, επαύλεις, ξενοδοχεία, εστιατόρια, πεδία μαχών· όλα κουβαλούν τις δικές τους σκοτεινές και ανεξήγητες ιστορίες, τις δικές τους μοναδικές αφηγήσεις σαν ζωντανοί μάρτυρες ενός παρελθόντος που έχει χαθεί για πάντα. Ο φρικιαστικός αχός από τις ιστορίες αυτές αντηχεί ακόμα, προσελκύει το ενδιαφέρον τουριστών και «ερευνητών» του μεταφυσικού και στο άρθρο αυτό θα δούμε μαζί 5+1 περιπτώσεις στοιχειωμένων τοποθεσιών του μακρινού -και τρομακτικού- Καναδά.

Το στοιχειωμένο σανατόριο

Στο Kamloops στην Πολιτεία της Βρετανικής Κολομβίας, σε μια γη που παλαιότερα ανήκε σε φυλές ιθαγενών, χτίστηκε το 1904 το σανατόριο Tranquille, με σκοπό να προσφέρει ανακούφιση στους πάσχοντες από χρόνια φυματίωση. Το σανατόριο, που επίσημα ονομάστηκε Kind Edward Memorial Sanatorium, άνοιξε τις πόρτες του το 1910 και γρήγορα επεκτάθηκε σε μια πολυτελή και πελώρια εγκατάσταση για την αντιμετώπιση της φυματίωσης, προσελκύοντας ασθενείς από πολύ μακριά, λόγω της ιδανικής του τοποθεσίας και του κλίματος. Ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός ασθενών και εργαζομένων, που γύρω από το σανατόριο αναπτύχθηκαν χωράφια για καλλιέργεια τροφής, στάνες για ζωντανά και άλλοι χώροι για την απρόσκοπτη λειτουργία του. Για τη μεταφορά των αγαθών μακριά από τα μάτια των ευκατάστατων ασθενών, η διεύθυνση του σανατόριου διέταξε την κατασκευή υπόγειων τούνελ, τα οποία κατασκεύασαν ντόπιοι και άλλοι εργαζόμενοι στην ιδιοκτησία. Μόνο που, σύμφωνα με το μύθο, από τα τούνελ εκείνα δεν εισέρχονταν στο σανατόριο μονάχα προμήθειες, αλλά τις αφέγγαρες νύχτες μεταφέρονταν στο κοντινό κοιμητήριο που σταδιακά επεκτάθηκε τα νεκρά σώματα των ασθενών που κατέληγαν, για να ταφούν.

Την εποχή εκείνη η φυματίωση αποτελούσε βασική αιτία θανάτου σε όλο τον κόσμο, μια ασθένεια χωρίς αποδεδειγμένη επιστημονικά θεραπεία. Σύμφωνα με τα εκτενή αρχεία του σανατόριου, τουλάχιστον ένας στους εφτά ασθενείς που έφτανε στο σανατόριο εκείνη την εποχή, κατέληγε, χωρίς στα νούμερα να συμπεριλαμβάνονται οι απώλειες των οικονομικά ασθενέστερων ή μαύρων ασθενών. Αν οι φήμες ευσταθούν, τότε το ποσοστό απωλειών ανέβαινε στο ένα τρίτο, και όλοι οι άνθρωποι αυτοί θάβονταν στο κοντινό κοιμητήριο. Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, που ακόμη και σήμερα στα κτηριακά υπολείμματα του σανατόριου και του νοσοκομειακού συγκροτήματος εμφανίζονται φαντάσματα και πνεύματα. Οι ντόπιοι και όσοι έρχονται να επισκεφθούν το μέρος αναφέρουν νεκρούς από καιρό ασθενείς να περπατάνε στην αυλή του νοσοκομείου, φορώντας λευκά ενδύματα σε μια μακρά προσπάθεια να αναρρώσουν – μια προσπάθεια που απ’ ότι φαίνεται δε θα τελειώσει ποτέ. Αναφέρουν επίσης μορφές να κοιτάζουν πίσω απ’ τα διαλυμένα ανοίγματα των παραθύρων που χάσκουν σαν πειναλέα στόματα και τις κουρελιασμένες κουρτίνες που πάλλονται στα ρεύματα του αέρα. Άλλοι πάλι βλέπουν τα πνεύματα να στέκονται ανάμεσα στις χορταριασμένες ταφόπλακες και τους σταυρούς του κοιμητηρίου, κάτω από γέρικα κλαδιά δέντρων. Μυστηριώδεις φωνές ακούγονται να σκαρφαλώνουν από τα σκοτεινά τούνελ στα έγκατα του σανατόριου, ενώ η γενικότερη υποβλητική και ανατριχιαστική ατμόσφαιρα των εγκαταλελειμμένων κτηρίων προσφέρεται για την κινηματογράφηση ταινιών.

Ένα κάστρο… διαφορετικό από τα άλλα

Τοποθετημένο κι αυτό στην Πολιτεία της Βρετανικής Κολομβίας, το Κάστρο Craigdarroch είναι μια σκωτσέζικου τύπου έπαυλη στην πόλη Βικτώρια, φτιαγμένο εξολοκλήρου από γκρίζο και στιβαρό γρανίτη, ένα μνημείο που συμπεριλαμβάνεται στους Εθνικούς Ιστορικούς Χώρους του Καναδά. Το κάστρο ολοκληρώθηκε τη δεκαετία του 1890, με ιδιοκτήτες την οικογένεια Dunsmuir, μια πλούσια οικογένεια που ασχολείτο με την εξόρυξη άνθρακα που εκείνη την εποχή έκανε χρυσές δουλειές. Ο «αρχηγός» της οικογένειας και βιομήχανος Robert Dunsmuir πέθανε έπειτα από ασθένεια, 17 μήνες πριν η έπαυλη ολοκληρωθεί, ενώ λίγο αργότερα έφυγε και ο επικεφαλής αρχιτέκτονας του έργου, Warren Heywood Williams. Οι δύο γιοι του Dunsmuir, Alex και James, ανέλαβαν να ολοκληρώσουν την ανέγερση της έπαυλης ενώ αργότερα η σύζυγός του Joan, το πούλησε. Μετά το θάνατο του πατέρα τους, γκρίζα σύννεφα σκέπασαν την οικογένεια καθώς υπήρχε έντονος ανταγωνισμός για την ιδιοκτησία. Ο Robert όρισε στη διαθήκη του ως ιδιοκτήτη του κάστρου τη σύζυγό του, κάτι που εξόργισε τους δύο γιους του που επί χρόνια εργάζονταν στις οικογενειακές επιχειρήσεις και περίμεναν κάτι περισσότερο από τον πατέρα τους. Με τα πολλά η ιδιοκτησία μεταβιβάστηκε, αλλά μια βαριά σκιά πλανιόταν ακόμα πάνω από την οικογένεια που δεν έλεγε να φύγει. Ο Alex παντρεύτηκε την γυναίκα που επιθυμούσε, μια χωρισμένη τότε γυναίκα, σε μια εποχή που κάτι τέτοιο θεωρείτο απαράδεκτο, ένα χαρακτηριστικό ανηθικότητας, όμως πέθανε έξι εβδομάδες αργότερα στη Νέα Υόρκη, στο ταξίδι του μέλιτος. Μετά και το δικό του θάνατο, υπήρξαν νέες διαφωνίες σχετικά με την περιουσία.

Η οικογενειακή αυτή μακροχρόνια κρίση φαίνεται να έχει εντυπωθεί με μακάβριο τρόπο στους τοίχους και τα δωμάτια του τετραώροφου κάστρου, που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Εικάζεται πως το πνεύμα της συζύγου του Robert εμφανίζεται στις κεντρικές σκάλες, να κατεβαίνει προς το ισόγειο, φορώντας ένα από τα πολυτελή της φορέματα, με στενή μέση και πτυχώσεις στον ποδόγυρο. Τη βλέπουν μόνο να κατεβαίνει, καθώς ποτέ κάποιος επισκέπτης δεν ανέφερε πως την είδε να ανεβαίνει, αλλά κανείς δε γνωρίζει γιατί. Το υπόγειο του κάστρου φαίνεται επίσης να στοιχειώνεται από ένα άλλο πνεύμα, το οποίο λέγεται πως ανήκει σε μια νέα κοπέλα, τη δεύτερη κόρη του Robert που πέθανε λίγο μετά τον πατέρα της. Το φάντασμά της κοιτάζει συνεχώς λυπημένο προς το πάτωμα του υπογείου, μόνο που μόλις αντιληφθεί ότι την παρατηρούν οι επισκέπτες, ξεθωριάζει και εξαφανίζεται. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα παραφυσικής δραστηριότητας, συνηθισμένα για όσους δείχνουν ενδιαφέρον για αντίστοιχες ιστορίες, όπως ξαφνική πτώση θερμοκρασίας σε κάποιο δωμάτιο, μυρωδιά από κεριά που καίνε, μόνο που δεν υπάρχουν πουθενά αναμμένα κεριά στο δωμάτιο, το απόκοσμο κλάμα ενός μικρού αγοριού, όπως και ο ανατριχιαστικός θόρυβος από ένα πιάνο που παίζει στην τραπεζαρία. Το περίεργο δεν είναι ο ίδιος ο ανατριχιαστικός ήχος, αλλά το γεγονός πως σήμερα δεν υπάρχει κανένα πιάνο στο δωμάτιο εκείνο, αλλά ούτε και σε όλο το υπόλοιπο κάστρο…

Το ξενοδοχείο του τρόμου

Από τη χρονιά που άνοιξε τις πύλες του, το 1888, το ξενοδοχείο Banff Springs Hotel στην Πολιτεία της Αλμπέρτα, πιθανόν λόγω της εκπληκτικής θέας που προσφέρει, έχει υποδεχτεί αμέτρητους ενοίκους στα 130 και πλέον χρόνια λειτουργίας του. Μόνο που κάποιοι από αυτούς δεν έφυγαν ποτέ από τα δωμάτιά του, γεγονός που έχει επιδράσει καταλυτικά στη φήμη του ξενοδοχείου, ως ένας βαθιά στοιχειωμένος τόπος.

Η πιο δημοφιλής ιστορία με φαντάσματα του ξενοδοχείου είναι αυτή του πνεύματος μιας νύφης από τα τέλη της δεκαετίας του 1920. Σύμφωνα με την ιστορία, την ημέρα του γάμου της, καθώς η γυναίκα κατέβαινε τις μαρμάρινες σκάλες προς το ισόγειο, φορώντας το νυφικό της και ανυπομονώντας για το γεγονός, για κάποιο λόγο ξαφνιάστηκε με κάτι που είδε, σκόνταψε, έπεσε και σκοτώθηκε. Από τότε το προσωπικό του ξενοδοχείου βλέπει κάθε τόσο μια γυναικεία μορφή ντυμένη στα λευκά να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες και να χορεύει στην αίθουσα χορού ακόμα κι όταν δεν ακούγεται η μουσική. Ίσως είναι καταδικασμένη να χορεύει για πάντα μόνη της, τον πρώτο εκείνο γαμήλιο χορό που ποτέ δεν μπόρεσε να μοιραστεί με τον αγαπημένο της.

Άλλες ιστορίες αφορούν τον ηλικιωμένο Σαμ, τον υπεύθυνο για το σέρβις του ξενοδοχείου, που εργαζόταν εκεί τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Ο Σαμ πέθανε το 1975, μόνο που ο θάνατος δεν ήταν αρκετός για να τον κρατήσει μακριά από το χώρο εργασίας του. Σε ένα περιστατικό, δύο πλούσιες ένοικοι του ξενοδοχείου κάλεσαν τον υπεύθυνο στην ρεσεψιόν, καθώς το ηλεκτρονικό τους κλειδί δεν άνοιγε την πόρτα. Ο ρεσεψιονίστ ήταν απασχολημένος εκείνη την ώρα και άργησε να έρθει, όταν όμως τελικά έφτασε στο δωμάτιο, βρήκε την πόρτα ξεκλείδωτη και το κλειδί να λειτουργεί κανονικά. Στην ερώτηση που τους έκανε, οι δύο κυρίες του είπαν πως τις εξυπηρέτησε ένας ευγενέστατος ηλικιωμένος κύριος που φορούσε ένα παλιομοδίτικο καρό σακάκι. Το ίδιο ακριβώς σακάκι που φορούσε ο Σαμ, όταν εργαζόταν εκεί, μισό αιώνα νωρίτερα.

Παρότι το προσωπικό δεν έχει αναφέρει ποτέ τον ακριβή αριθμό των δωματίων, λέγεται πως υπάρχουν στοιχειωμένα δωμάτια σε όλο το ξενοδοχείο. Πελάτες έχουν αναφέρει πως κάποιος τράβηξε το μαξιλάρι τους κατά τη διάρκεια της νύχτας ή ότι μια αόρατη οντότητα τούς έσπρωξε με βία από το κρεβάτι. Υπάρχει επίσης ένα δωμάτιο στο οποίο λέγεται πως δολοφονήθηκε μια ολόκληρη οικογένεια. Πιστεύεται πως οι πελάτες που διέμεναν στο δωμάτιο κατόπιν εκείνου του σκοτεινού συμβάντος ξυπνούσαν ουρλιάζοντας, βλέποντας ματωμένα αποτυπώματα στους τοίχους με τη μορφή χεριών και ουρλιαχτά να ακούγονται από κάπου βαθιά μέσα απ’ τους τοίχους. Αν πιστέψουμε τις ίδιες ιστορίες, το συγκεκριμένο δωμάτιο έχει πλέον σφραγιστεί και δε χρησιμοποιείται – ευτυχώς.

Άλλο ένα… ιδιαίτερο ξενοδοχείο

Το ξενοδοχείο Fairmont Château Laurier’s στην Οτάβα, ανήκει στα πιο πολυτελή και ακριβά ξενοδοχεία της χώρας, έχοντας φιλοξενήσει αρχηγούς κρατών, αστέρες του Χόλιγουντ, πολιτικούς και διασημότητες. Χτισμένο με γρανίτη και ιταλικό μάρμαρο στέκεται επιβλητικό σε κεντρική λεωφόρο της πόλης. Μόνο που παρά τη λάμψη των φώτων και των ταινιών που έχουν γυριστεί εκεί, (Captains of the Clouds, 1942, Little Gloria: Happy an Last, 1982 και H2O, 2004) η ιστορία του είναι αρκετά ανατριχιαστική. Κι αυτό γιατί το πνεύμα του αρχικού ιδιοκτήτη του φαίνεται να στοιχειώνει ακόμα και σήμερα τα πολυτελή δωμάτια και τους λαμπρούς κοινόχρηστους χώρους.

Το ξενοδοχείο χτίστηκε το 1912 από το βαρόνο των σιδηρόδρομων, Charles Melville Hays. Ο Hays ονειρευόταν επί χρόνια να κατασκευάσει τον ηπειρωτικό σιδηρόδρομο που θα ένωνε τις νότιες πόλεις του Καναδά, χτίζοντας παράλληλα πολυτελή ξενοδοχεία κατά μήκος της διαδρομής για την άνετη διαμονή των επιβατών. Δώδεκα μέρες πριν το ξενοδοχείο στην Οτάβα ανοίξει τις πόρτες του, ο Hays χάθηκε στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, όντας μεταξύ των θυμάτων του Τιτανικού. Μόνο που το πνεύμα του δεν ακολούθησε το υπερωκεάνιο καθώς βούλιαζε στον πυθμένα. Αντίθετα άρχισε να εμφανίζεται στους χώρους του νέου ξενοδοχείου. Φαίνεται για κάποιον άγνωστο λόγο να περιδιαβαίνει στους διαδρόμους τραγουδώντας με μιαν απόκοσμη χροιά, να ανοιγοκλείνει πόρτες καθώς και να κραδαίνει πινέλα ζωγραφικής. Τα συγκεκριμένα πινέλα λέγεται πως μοιάζουν σαν να πετάνε και να κινούνται μόνα τους στα δωμάτια, ενώ άλλοι βλέπουν τον Hays να τα κρατάει, βλοσυρός και βαρύθυμος.

Πεδίο θανάτου

Στο Κεμπέκ του Καναδά βρίσκονται τα Πεδία του Αβραάμ (The Plains of Abraham, από τον αγρότη Abraham Martin στον οποίο ανήκε τότε η γη), μια ιστορική τοποθεσία, υπαίθριο μουσείο και χώρος μνήμης, στην οποία στις 13 Σεπτεμβρίου του 1759, Άγγλοι και Γάλλοι στρατιώτες ήρθαν αντιμέτωποι για την κυριαρχία επί της καναδικής γης. Οι Άγγλοι τελικά νίκησαν τους Γάλλους και περισσότεροι από 1000 στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους στα 15 περίπου λεπτά που κράτησε η μάχη, από τους 10.000 που αρχικά συμμετείχαν, συμπεριλαμβανομένων των δύο αντίπαλων διοικητών (τον Marquis of Montcalm για τους Γάλλους και τον διοικητή James Wolfe για τους Άγγλους).

Ο βαρύς φόρος αίματος για τις δύο πλευρές, ο βασανιστικός και αργός θάνατος τόσων ανδρών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αναμφίβολα γέννησαν μερικές πολύ ανατριχιαστικές ιστορίες. Ντόπιοι και επισκέπτες έχουν επανειλημμένα αναφέρει επί πολλά χρόνια εμφανίσεις φαντασμάτων, ντυμένων με τις στρατιωτικές στολές των δύο αντιπάλων. Εμφανίζονται κατά μονάς ή σε ομάδες, εφορμώντας ακόμα και σήμερα με μουσκέτα, κυρτά σπαθιά ιππικού, γεμίζοντας με μπαρούτι και βόλια τις μακρύκαννες καραμπίνες τους, ουρλιάζοντας προς τη μεριά των εχθρών τους. Άλλοι επισκέπτες έχουν αναφέρει τη μυρωδιά από μπαρούτι να πλανάται στον αέρα σχηματίζοντας πυκνά νέφη, όπως και ήχους από μακρινούς πυροβολισμούς, σαν οι απόηχοι της μάχης να προσπαθούν να ταξιδέψουν μέσα από το χωροχρόνο, πηδώντας σχεδόν τρεις αιώνες ιστορίας. Όλα αυτά τείνουν να συμβαίνουν κυρίως ανήμερα της επετείου της ιστορικής μάχης, κατά το απόγευμα, όταν εξελίχθηκαν τα τραγικά εκείνα γεγονότα. Δεν είναι γνωστά τα ονόματα των ανθρώπων των οποίων τα φαντάσματα στοιχειώνουν ακόμα την πεδιάδα. Ακόμα και όσοι δεν έχουν δει κάποιο, παραδέχονται πως μια βαριά και υποβλητική ατμόσφαιρα κρέμεται πάνω από το πεδίο της μάχης. Ίσως είναι η βαριά μοίρα του άδικου θανάτου τόσων νέων -στην πλειονότητα αντρών- που έχασαν τις ζωές τους και το μέλλον που ονειρεύονταν.

Τα φώτα του St. Louis.

Στο Saint Louis του Καναδά, (Saint Louis, Saskatchewan, Canada) ένα μυστηριώδες παραφυσικό φαινόμενο λαμβάνει χώρα σχεδόν καθημερινά. Ένα δυνατό φως φαίνεται να κινείται με ταχύτητα στο σημείο όπου πριν από χρόνια διέρχονταν οι σιδηροδρομικές γραμμές. Αν και οι γραμμές έχουν εδώ και χρόνια μετακινηθεί από το χωριό, το φως από την ατμομηχανή του τρένου κάνει τακτικά την εμφάνισή του, κινούμενο επιβραδύνοντας προς τον τοπικό σιδηροδρομικό σταθμό.

Το γεγονός ερευνήθηκε από την εκπομπή Unsolved Mysteries, αλλά ακόμα εξάπτει τη φαντασία και το ενδιαφέρον ντόπιων και περαστικών. Κάτοικοι από το μικρό κοντινό χωριό έχουν δει το συγκεκριμένο φως του τρένου δεκάδες φορές στη ζωή τους, τις βραδινές μόνο ώρες. Κάποιοι λένε πως δεν είναι το φως της ατμομηχανής αλλά το φανάρι ενός άντρα. Ήταν εργαζόμενος πριν από πολλά χρόνια στη σιδηροδρομική εταιρεία, ο υπεύθυνος για τη σύνδεση και αποσύνδεση των βαγονιών μεταξύ τους. Λέγεται ότι συνέβη ένα τραγικό δυστύχημα και ο άτυχος άντρας αποκεφαλίστηκε, έτσι τριγυρίζει έκτοτε στο ίδιο μέρος και το φως προέρχεται από το φανάρι που κρατάει ψάχνοντας τριγύρω για το κεφάλι του...

Πραγματικότητα ή απλοί μύθοι; Λαϊκές δοξασίες ή κάτι άγνωστο που δε μπορούμε να αντιληφθούμε; Φανταστικές διηγήσεις από ανθρώπους με έντονη και υπερδραστήρια φαντασία ή μια πραγματικότητα που το λογικό μέρος των εγκεφάλων μας αρνείται να αποδεχθεί; Ό,τι κι αν ισχύει, ο στοιχειωμένος Καναδάς καρτερεί τους γενναίους που θα δοκιμάσουν να τον επισκεφθούν.

Πηγές

Jen, “Tranquille Canada: A Haunting History of BC’s Abandoned Sanatorium”, Indie88, https://indie88.com/tranquille-canada-abandoned-sanatorium/, Access 10/2/22.

“Craigdarroch Castle”, The Castle, https://thecastle.ca/pages/through-the-years, Access 10/2/22.

Ankit S., “Craigdarroch Castle The Haunted Place In Victoria, Canada”, Mysterioys Trip, https://mysterioustrip.com/craigdarroch-castle-victoria/, Access 10/2/22.

Curiosity Staff, “The Fairmont Banff Springs Hotel”, Curiosity, https://curiocity.com/the-haunted-history-of-the-world-famous-fairmont-banff-springs-hotel/, Access 10/2/22.

Guilbert A., “The Ghosts of Fairmont Banff Springs”, Avenue Magazine, https://www.avenuecalgary.com/city-life/the-ghosts-of-fairmont-banff-springs/, Access 10/2/22.

Kleen M., “Fairmont Château Laurier’s Invisible Guests”, Michael Kleen, https://michaelkleen.com/2018/10/24/fairmont-chateau-lauriers-invisible-guests/, Access 10/2/22.

Schreffler L., “Canada’s Haunted Hotels”, Travel Squire, https://travelsquire.com/canadas-haunted-hotels/, Access 10/2/22.

Copeman H., “Ghosts of the Plains of Abraham”, Creepy Quebec, https://creepyquebec.com/2020/08/30/ghosts-of-the-plains-of-abraham/, Access 10/2/22.

“Plains of Abraham, Quebec”, Haunted Hovel, http://www.hauntedhovel.com/plainsofabraham.html, Access 10/2/22.

Lesko R., “Rolling through the night: The St. Louis Ghost Train”, Global News, https://globalnews.ca/news/4617542/st-louis-ghost-train/, Access 10/2/22.

“St. Louis light”, Wikipedia, https://en.wikipedia.org/wiki/St._Louis_light, Access 10/2/22.

“Canada’s most haunted places”, Belairdirect, https://www.belairdirect.com/blog/haunted-places-canada-8-spooky-spots, Access 10/2/22.

By the Editors of readersdigest.ca, “The 10 Most Haunted Places in Canada”, Reader’s Digest, https://www.readersdigest.ca/travel/canada/canadas-10-most-haunted-places/, Access 10/2/22.

Daily Hive Staff, “13 of the most spooky and haunted places across Canada”, Daily Hive, https://dailyhive.com/vancouver/13-most-spooky-haunted-places-canada, Access 10/2/22.