Hinemoa και Tutanekai, μια θρυλική ιστορία αγάπης των Μαορί της Νέας Ζηλανδίας

Έρωτας... Ο τολμηρός, ο αθάνατος, ο αιώνιος, ο ανομολόγητος, ο παθιασμένος, ο τραγικός, ο αδυσώπητος. Όσα κοσμητικά κι αν τον συνοδεύουν θα είναι πάντα ο ποιητής και ζωοδότης των πάντων. Τούτος ο μικρός φτερωτός θεός έχει γεννηθεί για μεγάλα πράγματα και είναι τυχερός όποιος λαβώθηκε έστω και μια φορά από τα βέλη του. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα του ζωικού βασιλείου που ερωτεύεται και ποθεί να ενωθεί με τον άλλον χωρίς η καρδιά του να υπακούει σε κανόνες και όρια.

Από την αρχή του κόσμου σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης αμέτρητοι άνθρωποι καρδιοχτύπησαν εξαιτίας του γιού της Ουρανίας Αφροδίτης, του Έρωτα. Ποιήματα τον εξύμνησαν, τραγούδια τον τραγούδησαν και ιστορίες για τα καμώματά του ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου γεννημένες από τα χείλη μυριάδων ανθρώπων. Όσο πίσω στο χρόνο κι αν ταξιδέψουμε νοερά, ακόμα και στο πιο μικρό μέρος του χάρτη, σίγουρα θα συναντήσουμε έστω και μια ιστορία αγάπης με όμορφο ή τραγικό τέλος. Μύθοι και θρύλοι με πλάσματα αλλόκοτα που ερωτεύτηκαν θνητούς υπάρχουν σε όλες τις μυθολογίες του κόσμου όπως και μυθικοί έρωτες μεταξύ απλών ανθρώπων που ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια για να ζήσουν την απόλυτη αγάπη.

Αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε πολύ μακριά για να συναντήσουμε μια σπουδαία ιστορία αγάπης, αυτό το μέρος θα ήταν η Νέα Ζηλανδία. Ένας τόπος τόσο διαφορετικός από το δικό μας μα τόσο ίδιος καθώς οι ιστορίες και οι μύθοι είναι κοινοί σε όλους τους πολιτισμούς.

Απομονωμένα και ανέγγιχτα, τα πανέμορφα φυσικά κάλλη της Νέας Ζηλανδίας δημιουργούν το τέλειο σκηνικό για περιπέτεια αλλά και ένα μέρος ιδανικό για ρομαντισμό, όπου μπορούμε να χάσουμε την αίσθηση του χρόνου και να αποδράσουμε σε έναν δικό μας κόσμο. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις την αγάπη να ξεδιπλώνεται στον παράδεισο. Μια μακρινή χώρα που βρίσκεται στην άκρη του κόσμου, η Aotearoa στη γλώσσα των Μαορί ή αλλιώς Νέα Ζηλανδία, ήταν η τελευταία σημαντική περιοχή που ανακαλύφθηκε και κατοικήθηκε από Πολυνήσιους πριν από 700 χρόνια. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, η ονομασία της στη γλώσσα των Μαορί μεταφράζεται ως «μακρύ λευκό σύννεφο». Αυτό αναφέρεται στους σχηματισμούς σύννεφων που βοήθησαν τους πρώτους Πολυνήσιους να βρουν τη χώρα.

Έκτοτε οι άνθρωποι της Νέας Ζηλανδίας άκμασαν και άντεξαν σε όλων των ειδών τις κακουχίες. Έτσι άντεξε κι η θρυλική ιστορία αγάπης της Hinemoa και του Tutanekai στη δοκιμασία του χρόνου. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης με τις ρίζες της στη περιοχή Rotorua όπου υπάρχει μια λίμνη· ένας απαγορευμένος έρωτας ανάμεσα στην ευγενή Hinemoa και το νόθο νεαρό πολεμιστή Tutanekai. Ας μάθουμε αυτή την ιστορία που έχει ειπωθεί από πολλούς, έχει τραγουδηθεί και εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα μια από τις πιο διάσημες ιστορίες αγάπης των Μαορί.

Η Hinemoa ήταν κόρη ενός μεγάλου αρχηγού που ζούσε στις ακτές της λίμνης Rotorua, σε ένα χωριό, το Owhata. Η ομορφιά της προσέλκυσε πολλούς άντρες που την ήθελαν για σύζυγο. Ήταν πραγματικά πολύ όμορφη, με μακριά μαλλιά σαν έβενο, στολισμένα με πλουμιστά φτερά και μαργαριτάρια, και μάτια που θα μπορούσαν να ραγίσουν και τις πιο σκληρές καρδιές.

Στη λίμνη Rotorua υπάρχει το νησί Mokoia, τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από την Owhata. Σε αυτό το νησί ζούσε ένας νεαρός πολεμιστής ονόματι Tutanekai, που όμως δυστυχώς ήταν νόθος. Ο Tutanekai ήταν ένας από αυτούς τους επίδοξους μνηστήρες, αλλά ήξερε ότι, αν και ήταν καλός, ο βαθμός του δεν ήταν αρκετά υψηλός ώστε ο πατέρας της Hinemoa να τον δεχτεί ως σύζυγο της κόρης του. Συνεπώς, ο Tutanekai έκρυβε την αγάπη του για τη Hinemoa για πολύ καιρό. Έβλεπε την όμορφη κοπέλα μόνο όταν γίνονταν μεγάλες συναντήσεις της φυλής, γιατί το σπίτι του ήταν απέναντι από κει που ζούσε η Hinemoa. Κατά τη διάρκεια αυτών των συσκέψεων, ο Tutanekai αρκούταν να ατενίζει τη Hinemoa από απόσταση κι όμως του φαινόταν ότι μερικές φορές εκείνη του ανταπέδιδε τα βλέμματα. Τότε σκεφτόταν από μέσα του:

«Υπάρχουν πολλοί άλλοι νέοι που αξίζουν περισσότερο από εμένα να κερδίσουν την καρδιά της Hinemoa. Αν την πλησιάσω για να δηλώσω την αγάπη μου, ίσως δυσαρεστηθεί».

Όμως η Hinemoa όντως αγαπούσε τον Tutanekai, αλλά έκρυψε κι εκείνη τον έρωτά της, σκεπτόμενη:

«Αν στείλω μήνυμα στον Tutanekai, ίσως δε νοιαστεί για μένα».

Επιτέλους, μετά από πολλές συναντήσεις κατά τις οποίες μόνο τα μάτια τους είχαν μιλήσει, ο Tutanekai έστειλε μήνυμα στη Hinemoa γεμίζοντάς τη χαρά. Όταν ο Tutanekai ζήτησε από τη Hinemoa να αφήσει το σπίτι της και να έρθει κοντά του, εκείνη συμφώνησε.

«Τη νύχτα», είπε, «όταν ακούσεις τον ήχο ενός αυλού κατά μήκος του νερού, θα είμαι εγώ. Έλα με το κανό σου».

Κάθε βράδυ ο Tutanekai καθόταν σε έναν ψηλό λόφο και έπαιζε τον αυλό του, ενώ ο άνεμος μετέφερε τη μουσική του πέρα από τη λίμνη στο σπίτι της Hinemoa. Όμως η Hinemoa δεν ήρθε. Οι άνθρωποί της είχαν υποψιαστεί την πρόθεσή της και είχαν τραβήξει όλα τα κανό ψηλά στην ακτή. Τις νύχτες που το φεγγάρι έλουζε τα νερά της λίμνης η Hinemoa άκουγε τον ήχο του αυλού του αγαπημένου της και έκλαιγε γιατί δεν μπορούσε να πάει κοντά του. Μια βραδιά που ένιωσε τη καρδιά της γεμάτη θλίψη, κατεβαίνοντας στην άκρη της λίμνης σε ένα μέρος που ονομάζεται Wairerewai, τραγούδησε ένα πένθιμο τραγούδι:

«E te tau, e te tau,

Ka wehe koe i au!

Tu tonu ake nei taku aroha,

Nga tikapa kei te houhi…»

«Lover of mine, lover of mine,

I'm kept far from thee!

Alas my sweet beloved,

Would thou come for me…»

Τελικά αποφάσισε να βάλει σε εφαρμογή ένα παράτολμο σχέδιο. Πήρε έξι κούφιες κολοκύθες και τις στερέωσε στο σώμα της για να την κρατάνε στην επιφάνεια του νερού. Η νύχτα ήταν σκοτεινή και η μεγάλη λίμνη κρύα. Η καρδιά της Hinemoa χτυπούσε από τρόμο, αλλά ο αυλός έπαιζε. Στάθηκε σε έναν βράχο δίπλα στην ακτή και, αφού άφησε τα ρούχα της εκεί, μπήκε στο νερό και άρχισε να κολυμπά. Μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσε να δει στεριά, έχοντας μόνο τον αυλό του Tutanekai να την καθοδηγεί. Με οδηγό αυτόν το γλυκό ήχο έφτασε επιτέλους στο νησί.

Στο μέρος που βγήκε υπήρχε μια μικρή πηγή με ζεστό νερό κι έτσι μπήκε να ζεσταθεί γιατί έτρεμε από το κρύο. Ακριβώς τότε ο Tutanekai δίψασε και ζήτησε από τον υπηρέτη του να του φέρει λίγο νερό. Ο υπηρέτης γέμιζε μια κολοκύθα με νερό κοντά στο σημείο που καθόταν η Hinemoa, έτσι, με το σκοτάδι για κάλυψη, εκείνη αποφάσισε να προσποιηθεί ότι ήταν άντρας και φώναξε με τραχιά φωνή:

«Για ποιον είναι αυτό το νερό;»

Ο υπηρέτης είπε ότι ήταν για τον Tutanekai και η Hinemoa ζήτησε να πιει νερό. Της έδωσε λοιπόν την κολοκύθα και αφού ήπιε από αυτήν την έσπασε. Όταν ο υπηρέτης επέστρεψε με άδεια χέρια και ο Tutaenkai τον ρώτησε πού είναι το νερό, ο υπηρέτης του είπε τι είχε συμβεί. Ο Tutanekai ζήτησε να του ξαναφέρει νερό και όταν πήγε στη πηγή έγινε ξανά το ίδιο και με τη δεύτερη κολοκύθα. Όταν ο υπηρέτης επέστρεψε πάλι με άδεια χέρια, ο Tutanekai εξοργίστηκε.

«Ποιος είναι αυτός που έκανε κάτι τέτοιο;» φώναξε. Όμως ο υπηρέτης δεν γνώριζε να του πει περισσότερα. Έτσι ο άντρας πηρε το δόρυ του και κατευθύνθηκε προς τη πισίνα με σκοπό να τιμωρήσει τον αυθάδη άνθρωπο.

Όταν έφτασε εκεί και φώναξε για να παρουσιαστεί ο κατεργάρης μπροστά του, από την κρυψώνα της η Hinemoa κατάλαβε ότι ήταν ο Tutanekai και φώναξε στον αγαπημένο της. Ο νεαρός άντρας δεν πίστευε στα μάτια του καθώς την είδε να σηκώνεται από το νερό χαριτωμένα σαν μοσχοβολιστό νούφαρο. Ο Tutanekai τη σκέπασε με το μανδύα του και την πήγε στο σπίτι του.

Το πρωί, όταν ο ήλιος ανέτειλε, οι άνθρωποι του χωριού βγήκαν από τα σπίτια τους για να πάρουν το πρωινό τους, ο Tutanekai όμως παρέμεινε μέσα. Ο πατέρας του, γνωρίζοντας πως ο Tutanekai δεν έχανε ποτέ το πρωινό, ανησύχησε μήπως ο γιος του ήταν άρρωστος και έστειλε έναν υπηρέτη να το ελέγξει. Ο υπηρέτης γλίστρησε κρυφά πίσω από το ξύλινο παράθυρο, κοίταξε μέσα και προς έκπληξή του είδε στο κρεβάτι όχι δύο, αλλά τέσσερα πόδια. Έτρεξε πίσω για να το πει στον κύριό του και ο πατέρας του Tutanekai ρώτησε:

«Ποια είναι η σύντροφός του; Πήγαινε γρήγορα και δες».

Ο υπηρέτης φώναξε έκπληκτος πως η όμορφη Hinemoa ήταν μαζί με τον Tutakenai και οι φωνές του ήταν τόσο δυνατές που ακουστήκαν σε όλο το χωριό. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως η όμορφη κοπέλα αγάπησε τον Tutakenai. Αλλά όταν ο Tutanekai βγήκε από το σπίτι του και πίσω του ακολούθησε τη Hinemoa, όλοι είδαν ότι ήταν αλήθεια.

Την ίδια στιγμή, στην απέναντι όχθη της λίμνης, φάνηκε ένα μεγάλο κανό από την Owhata να πλησιάζει προς το νησί. Ήξεραν ότι ήταν ο πατέρας της, ο Te Umukaria και περίμεναν πόλεμο, αλλά τούτη η ιστορία είχε καλό τέλος και οι δυο φυλές έκαναν ειρήνη αφού κατάλαβαν πως δεν μπορούσαν να μπουν εμπόδιο στη μεγάλη αγάπη των νέων. Ο Tutanekai και το ερωτικό του τραγούδι είχαν κερδίσει την καρδιά της όμορφης Hinemoa. Όλα αυτά έγιναν πριν πολύ πολύ καιρό όμως παρ’όλα αυτά οι απόγονοι των Hinemoa και Tutanekai ζουν στη Rotorua μέχρι σήμερα, και εξακολουθούν να λένε την ιστορία για το πώς η όμορφη κοπέλα κολύμπησε στη μεγάλη λίμνη για να συναντήσει τον αγαπημένο της.

«Pokarekare ana

Nga wai o Rotorua

Whiti atu koe hine

Marino ana e

E hine e

Hoki mai ra

Ka mate ahau

I te aroha e

Tuhi tuhi taku reta

Tuku atu taku ringi

Kia kite tou iwi

Raru raru ana e»