Tatsu no ko Tarô - Τάρο ο Γιος της Δράκαινας, μια διαφορετική anime ταινία

Έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια αφότου είδα για πρώτη φορά αυτή την ταινία στο πάλαι ποτέ κανάλι 06, όντας ακόμη παιδί, πολλά χρόνια πριν μάθω τι σημαίνει anime. Πρόκειται για μία, θα λέγαμε, πρωτοποριακή για την εποχή της και συνάμα ιδιαίτερη προσθήκη στο είδος, με αρκετά γραφικές σκηνές και μια-δυο περιπτώσεις γυμνότητας, γεγονός που σίγουρα θα έκανε κάποιους να πουν πως η ταινία αυτή ήταν ακατάλληλη για νεαρούς θεατές. Η αλήθεια είναι, όμως, πως ενώ θυμόμουν κι ακόμη θυμάμαι την πλοκή, την πορεία ενηλικίωσης του μικρού Τάρο, οι σκηνές αυτές μου είχαν περάσει απαρατήρητες, φυσικά δεμένες στην πλοκή, η οποία αντλούσε από την Ιαπωνική μυθολογική παράδοση, τους δαίμονες και τις μάγισσές της.

Η ταινία είναι πράγματι ένα παραμύθι, όντας η δεύτερη μεταφορά μιας γνωστής Ιαπωνικής παράδοσης η οποία καταγράφηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Miyoko Matsutani. Κι όμως, διαφέρει από τις άλλες μεταφορές παραμυθιών στις οποίες έχουμε συνηθίσει χάρη στα έργα του Walt Disney, διότι αν και περιέχει μαγευτικά σκηνικά, έναν ήρωα με υπεράνθρωπες δυνάμεις κι έναν ιερό σκοπό, δράκους και μάγισσες, όλα αυτά παρουσιάζονται τόσο σκοτεινά, όσο πιθανόν ήταν κι όταν τα αφηγούνταν για πρώτη φορά, στους δύσκολος καιρούς που γέννησε τούτο το παραμύθι.

Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο νεαρός Τάρο, ο οποίος ζει στη Φεουδαρχική Ιαπωνία του μακρινού παρελθόντος. Απ’ την πρώτη στιγμή γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Τάρο είναι ένας τεμπέλης και εγωιστής νέος που, όλο το χωριό έχει να το λέει, μονάχα τρώει και κοιμάται και δεν βοηθάει ποτέ τη γιαγιά του με τις δουλειές στα χωράφια, ούτε και τους συγχωριανούς του, οι οποίοι πασχίζουν να καλλιεργήσουν δημητριακά και φασόλια, καθότι μόνο αυτά φυτρώνουν στις άγονες περιοχές τους. Αντ’ αυτού, προτιμά να περνάει τις μέρες του παλεύοντας και παίζοντας με τους φίλους του, τα ζώα. Τότε εμφανίζεται ένας Tengu, ένα θρυλικό πλάσμα της Ιαπωνικής προφορικής παράδοσης, που του δίνει να πιεί έναν ζωμό, ο οποίος του χαρίζει υπεράνθρωπες δυνάμεις, λέγοντάς του πως οι δυνάμεις του θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν μονάχα όταν βοηθάει τους άλλους. Πριν ακόμη η γιαγιά του Τάρο του αποκαλύψει την αλήθεια για τη χαμένη μητέρα του, πως χωρίς να ξέρει γιατί, μια βροχερή νύχτα μεταμορφώθηκε σε δράκο, το αγόρι αρχίζει να βοηθάει τους άλλους, πολεμώντας τον Κόκκινο Δαίμονα Akaoni, σώζοντας τη μικρή Aya και βοηθώντας τους συγχωριανούς του να μαζέψουν καυσόξυλα.

Έπειτα ξεκινάει το ταξίδι του για να σώσει τη μητέρα του, καταπολεμώντας στην πορεία τον Μαύρο Δαίμονα Kurooni, ο οποίος είχε αιχμαλωτίσει την Aya και σώζοντας ένα χωριό από την ασιτία, καθότι ο Δαίμονας έκλεβε τις σοδιές τους. Στη συνέχεια εργάζεται σκληρά για μια ηλικιωμένη γυναίκα, καλλιεργώντας της ρύζι, ώσπου μαθαίνει πως στο παρελθόν η γυναίκα αυτή είχε εκμεταλλευτεί πολλούς εργάτες δίχως να τους δώσει τίποτε. Τότε παίρνει σχεδόν όλη τη σοδειά της και τη μοιράζει στους παλιούς της εργάτες αλλά και σ’ άλλο κόσμο.

Φτάνοντας στη λίμνη, όπου πλέον κατοικεί η μητέρα του, μαθαίνει το κρίμα της, τον λόγο που εξαρχής μεταμορφώθηκε σε δράκο. Όντας ακόμη έγκυος στον Τάρο κι ανήμπορη να καταπολεμήσει την πείνα της, είχε φάει και τα τρία ψάρια που έπιασε για να ταΐσει τους χωρικούς του χωριού. Ο Τάρο τότε την παρακαλεί να τον βοηθήσει να καταστρέψει το φράγμα που εξαρχής δημιούργησε τη λίμνη στην οποία κατοικεί, έτσι ώστε να ξανακάνει γόνιμη όλη τη γη, από τούτο τον τόπο έως και το χωριό τους. Θυσιάζοντας τον εαυτό της για να τα καταφέρουν, η μητέρα του Τάρο λυτρώνεται από το αμάρτημά της κι επανέρχεται στην πραγματική της μορφή.

Πράγματι, τέλος καλό όλα καλά. Μα αξίζει να σταθούμε μια στιγμή στο μήνυμα της ταινίας και του παραμυθιού. Ίσως, εκ πρώτης όψεως, να φαντάζει αυθαίρετη η εμμονή της ταινίας με το φαγητό. Όλες οι δοκιμασίες του Τάρο σχετίζονται με το φαγητό, ο Κόκκινος Δαίμονας επιχειρεί να τον δελεάσει με φαγητό, η μητέρα του μεταμορφώθηκε σε δράκο εξαιτίας του φαγητού. Κι όλα συνοψίζονται στα λόγια του Τάρο, όταν γεύτηκε για πρώτη φορά μαγειρεμένο ρύζι: είναι τόσο υπέροχο που δεν μπορεί να το απολαύσει, γιατί ξέρει πως οι συγχωριανοί του δεν έχουν να φάνε. Το μήνυμα της ταινίας, λοιπόν, μιας ταινίας που δραματοποιεί την πείνα αλλά και τις πολιτικές που κρύβονται πίσω της, είναι απλό: μονάχα η ομαδική δουλειά και η «μοιρασιά» εξασφαλίζουν την επιβίωση.

Από καλλιτεχνικής άποψης, η ταινία μπορεί να θεωρηθεί εξίσου πρωτοπόρα, χρησιμοποιώντας καρέ cinema-scope πολύ πριν τα Αμερικάνικα Καρτούν το επιχειρήσουν στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Ταυτόχρονα, όμως, η προοδευτική ματιά συνδυάζει το παρελθόν της Ασιατικής παράδοσης με τα αφηρημένα σκηνικά της ταινίας να ακολουθούν τα πρότυπα των πινάκων από μελάνι, γνωστών ως sumie.

Αξίζει να σημειωθεί, πως ο μύθος του Τάρο παρουσιάζει ομοιότητες με δύο άλλους Ιαπωνικούς μύθους. Ένας από αυτούς έχει πρωταγωνιστή τον Kintarō, το Χρυσό Αγόρι όπως συχνά μεταφράζεται, ο οποίος μεγαλωμένος από μια yama-uba, μια μάγισσα των βουνών κι έχοντας ζώα για φίλους του, αιχμαλώτισε τον Δαίμονα Shuten-dōji, σώζοντας την περιοχή του. Ο δεύτερος αφορά τον ήρωα Momotarō ο οποίος, όπως αποκαλύπτει και το όνομά του, ήρθε στον κόσμο τούτο μέσα σε ένα ροδάκινο, και μεγαλώνοντας ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι για να καταπολεμήσει μια ομάδα Δαιμόνων που λεηλατούσαν τη γη.

Φιλμογραφία & Διαδικτυακές Πηγές

anidb.net/perl-bin/animedb.pl?show=anime&aid=2230

myanimelist.net/anime/1208/Tatsu_no_Ko_Tarou

Taro the Dragon Boy. Directed by Kiniro Urayama & Peter Fernandez. Toei Animation. 1979.

www.dvdtalk.com/reviews/19798/taro-the-dragon-boy/

www.kusuyama.jp/blog/history/legendary-peach-boy-momotaro

www.otakuusamagazine.com/the-vault-of-error-taro-the-dragon-boy/

www.worldoftales.com/Asian_folktales/Japanese_folktale_29.html