Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald Review (Spoiler Free)
Ο Harry Potter επέστρεψε! Όχι, δεν εννοώ τον χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον αδύνατον, αφού η ταινία The Crimes of Grindelwald λαμβάνει χώρα το 1926, πολλές δεκαετίες πριν την γέννηση του αγοριού που επέζησε. Αυτό που εννοώ είναι πως με τη δεύτερη αυτή ταινία της νέας σειράς, επέστρεψε αυτή η αίσθηση που κάθε βιβλίο και κάθε ταινία της αυθεντικής σειράς γεννούσε στον αναγνώστη και τον θεατή, μια αίσθηση που -ας είμαστε ειλικρινείς- απουσίαζε απ’ την πρώτη ταινία Fantastic Beasts and Where to Find Them. Ίσως στην αίσθηση αυτή, στη γλυκιά ανατριχίλα κι έξαψη που σαν σωστή χρονομηχανή με γύρισε μια δεκαετία περίπου πίσω, όταν παρακολούθησα το Deathly Hallows Part 2 «αποφοιτώντας» απ’ το Hogwarts με περγαμηνή, υπογραφές παρακολούθησης απ’ τη Minerva McGonagall κι απ’ όλα, ήταν ακριβώς η επιστροφή στους πέτρινους διαδρόμους, στα ξύλινα θρανία, στην ντουλάπα με το Μπόγκαρτ, σε γνωστά πρόσωπα και χαρακτήρες (αν κι αγνώριστα λόγω ηλικίας) της Σχολής για Μαγείες και Ξόρκια, υπό τη συνοδεία ενός γνώριμου, θα έλεγα, soundtrack.
Σαφώς, το Crimes of Grindelwald είναι περισσότερο απ’ αυτόν τον φόρο τιμής. Η ταινία ξεκινάει με μια «έκρηξη» θα έλεγα, καθηλώνοντας τον θεατή ήδη απ’ τα πρώτα λεπτά έναρξής της και θέτοντας τον τόνο και τον ρυθμό για ό,τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Γι’ αυτό, αν τύχει κι έχει ουρά στο κυλικείο, προτιμήστε να πάρετε τα ποπ-κορν σας στο διάλλειμα. Τα Fantastic Beasts, είναι κι αυτά εκεί βεβαίως, κάποια γνωστά κι αγαπημένα κι άλλα νέα και εξίσου εντυπωσιακά, στο νέο «φόντο» της σειράς, στο Παρίσι. Και για όσους είχαν τις αμφιβολίες τους πώς ακριβώς θα μπορέσουν τα μαγικά πλάσματα να ενσωματωθούν στον ολοένα και σκοτεινότερο τόνο της σειράς που αναπόφευκτα (το έχει μαρτυρήσει κι η ίδια η J.K. Rowling) θα οδηγήσει στη μετωπική σύγκρουση Dumbledore-Grindelwald, αυτά βρίσκουν τον τρόπο τους να βρεθούν για ακόμα μια φορά στο μέσον της δράσης, δικαιώνοντας την επιλογή του τίτλου του franchise.
Δεκάδες άρθρα και δημοσιεύματα έχουν κατακρίνει την επιλογή των παραγωγών της ταινίας αλλά και της ίδιας της J.K. Rowling να κρατήσουν τον Johnny Depp στον ρόλο του Gelert Grindelwald, του απόλυτου «κακού» της σειράς. Εγώ θα προτιμήσω να σταθώ στον χαρακτήρα και όχι στον ηθοποιό, υπογραμμίζοντας μια ευχάριστη «αλλαγή» συγκριτικά με τον Lord Voldemort. Σίγουρα η J.K. Rowling θα είχε αντιληφθεί πως μια απόπειρα να ξεπεράσει την κακία και το αλόγιστο μίσος του ερπετόγλωσσου Λόρδου θα ήταν αποτυχημένη. Γι’ αυτό και δεν το επιχειρεί. Αντ’ αυτού, ο Grindelwald δεν παρουσιάζεται ως ένας αδίστακτος καταστροφέας αλλά μάλλον ως δημαγωγός, που ως το τέλος της ταινίας καταφέρνει να προσηλυτίσει ένα μεγάλο κομμάτι του μαγικού κόσμου, ακριβώς γιατί τα επιχειρήματά του, έτσι όπως τα παρουσιάζει, μοιάζουν λογικά. Σε έναν παραλληλισμό, λοιπόν, θα λέγαμε πως σε αντίθεση με τον Lord Voldemort δεν είναι ένας στρατιωτικός αλλά μάλλον ένας πολιτικός ηγέτης. Αυτό που μένει να ανακαλύψουμε είναι πότε και με ποιον τρόπο θα αποκαλυφθεί η κρυφή «ατζέντα» που κρύβεται πίσω απ’ την τάχα αθώα και δίκαια πολιτική του θέση.
Μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο θα σας χαρίσει πλούτο από spoilers για τους χαρακτήρες της σειράς Harry Potter που εμφανίζονται στην ταινία κι όχι μόνο. Εγώ θα προσθέσω πως οι φόροι τιμής που αποτίθενται στην αυθεντική σειρά δεν περιορίζονται μόνο σε ανθρώπους, προσφέροντας κάθε λίγο και λιγάκι μια αίσθηση γλυκιάς νοσταλγίας καθώς κουκίδες του χάρτη του Μαγικού Κόσμου αρχίζουν να ενώνονται (δικαιώνοντας, αν και μόνο εν μέρει, τους φανατικούς που δυο χρόνια τώρα σκαλίζουν κάθε ψήγμα πληροφορίας που διαρρέει, σκοπίμως ή μη, στο διαδίκτυο για να συντάξουν σύνθετες θεωρίες). Σαφώς, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε ένα σημείο σεναριακής, θα λέγαμε, ευκολίας· ακόμα και στον Wizarding World οι συμπτώσεις έχουν τα όρια τους. Κι όμως, αυτό το ένα «πλην» έρχεται ν’ αντισταθμίσει με δεκάδες (για εμένα τουλάχιστον) «συν» στη επιλογή της Rowling να μείνει πιστή (παρά τις όποιες αντιθέσεις θαυμαστών) στην οπτική της για τη σχέση Dumbledore-Grindelwald (“You were close as brothers”, “More than brothers”).
Ταυτόχρονα η δράση, οι πληροφορίες, οι αποκαλύψεις, οι τραγικές ειρωνείες (ω, πολύ θα ήθελα να μιλήσω γι’ αυτές, περισσότερο ίσως απ’ όλα τα άλλα, μα έχω υποσχεθεί πως το σύντομο αυτό review θα είναι spoiler-free) κι οι ανατροπές είναι τόσο καταιγιστικές που τα 133 λεπτά της ταινίας περνούν χωρίς να το καταλάβεις. Οι ανατροπές… Αχ, αυτές οι ανατροπές. Ένα θα πω. Τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Θα κλείσω, δανειζόμενος μια φράση του αδερφού του μαγο-ζωολόγου Newt, Theseus Scamander: «Σύντομα όλοι θα χρειαστεί να διαλέξουν στρατόπεδο». Κάποιοι πράγματι κάνουν την επιλογή τους μέχρι το τέλος της ταινίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως, δεν είναι αυτή που θα αναμέναμε.
Περίληψη
Στο τέλος της πρώτης ταινίας, ο ισχυρός σκοτεινός μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ (Τζόνι Ντεπ) με τη βοήθεια του Νιουτ Σκαμάντερ (Έντι Ρέντμεϊν), συλλαμβάνεται από το MACUSA (το Κογκρέσο Μαγείας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής). Αλλά, τηρώντας την απειλή του, καταφέρνει να διαφύγει. Στόχος του είναι να συγκεντρώσει γύρω του, όσους περισσότερους -ανυποψίαστους για την πραγματική του ατζέντα- συμμάχους μπορεί, ώστε να θέσει σ’ εφαρμογή το σχέδιό του: ν’ αναθρέψει καθαρόαιμους μάγους για να καταδυναστεύουν όλα τα άμαγα πλάσματα. Σε μια προσπάθεια ν’ ανατρέψει τα σχέδια του Γκρίντελβαλντ, ο Άλμπους Ντάμπλντορ (Τζουντ Λο) καλεί τον πρώην μαθητή του Νιουτ Σκαμάντερ, που δέχεται να τον βοηθήσει, αγνοώντας τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά τους. Πολύ γρήγορα οι μάσκες θα πέσουν και οι διαχωριστικές γραμμές θα τεθούν, καθώς δοκιμάζεται η αγάπη και η αφοσίωση, ακόμα και ανάμεσα στους πιο κοντινούς φίλους ή στα μέλη της ίδιας οικογένειας, σ’ έναν κόσμο μαγείας που διχάζεται όλο και περισσότερο.