Ο απίστευτος Tad Williams ξαναχτυπά!
Ο Tad Williams είναι ένας άνθρωπος με έντονη συγγραφική δραστηριότητα. Γεννημένος στο San Jose της Καλιφόρνια, του δόθηκε από τη μητέρα του το όνομα Tad από το comic του Walt Kelly “Pogo”, γεγονός σχεδόν καρμικό, αφού έμελλε να γράψει σπουδαία έργα, όπως το “The Memory, Sorrow and Thorn Trilogy”, στο οποίο αναφερθήκαμε τον Μάρτιο, αλλά και πολλά comics, όπως τη μίνι σειρά “The Next” για την DC και το “Aquaman: Sword of Atlantis”, τεύχη #50 - #57.
Δείχνοντας ενδιαφέρον για το fantasy genre και το science fiction, δηλώνει πως η συγγραφική του πορεία είχε επιρροές από μεγάλα ονόματα του χώρου:
«Η μεγαλύτερη επιρροή που μου ασκήθηκε ήταν κατά την ανάγνωση του The Lord of the Rings, όταν ήμουν έντεκα. Πιστεύω η ιδέα της κοσμογονίας και της στοιχειοθέτησης μιας φανταστικής ιστορίας ήταν τα στοιχεία που με κέρδισαν. Μεγάλη έμπνευση αποτέλεσαν για μένα ο Jack Kirby, τα πρώτα comic της Marvel του Stan Lee και ο Dickens. Αργότερα, το Gravity’s Rainbow με ξεσήκωσε και με έκανε να θέλω να γίνω συγγραφέας μόλις μεγαλώσω. Η τέχνη, το θέατρο και η μουσική αποτελούν έναν ξεχωριστό πεδίο επιρροών. Λίγα παραδείγματα είναι οι ταινίες Jason and the Argonauts, The Tin Drum και Performance, οι οποίες χαράχτηκαν για πάντα στο μυαλό μου.»*
Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί όμως, είναι ότι υπάρχουν απόηχοι της δουλειάς του σε αρκετά έργα μεγάλων σύγχρονων συγγραφέων του fantasy, όπως αυτά της Robin Hobb, του Terry Goodkind και του Robert Jordan. Οι Christopher Paolini, και Patrick Rothfuss έχουν επίσης δηλώσει ότι έχουν εμπνευστεί από τον Tad, ενώ το “The Memory, Sorrow and Thorn Trilogy” είναι ένα από τα έργα που ενέπνευσαν τον G.R.R.Martin να γράψει τη σειρά επικής φαντασίας “A Song of Ice and Fire”. Ο ίδιος δήλωσε τα εξής:
«Διάβασα τον Tad και με εντυπωσίασε, αλλά οι μιμητές που ακολούθησαν… λοιπόν, ας πούμε μόνο ότι το φανταστικό απέκτησε την κακή φήμη πως ακολουθεί φόρμουλες και συγκεκριμένες διαδικασίες. Όταν διάβασα το The Dragonbone Chair είχα πει, ‘Θεέ μου, μπορούν όντως να κάνουν κάτι σ’ αυτό το είδος’ και ήταν ο Tad που το έκανε. Είναι μια από τις αγαπημένες μου σειρές του φανταστικού.» **
Για να τιμήσει, μάλιστα, ο Martin τον Tad Williams του αφιέρωσε έναν οίκο του έργου του, τον οίκο “Willum”, τα μοναδικά μέλη του οποίου ήταν ο άρχοντας Willum και οι γιοι του Elyas και Josua, ονόματα που ανήκουν σε βασικούς χαρακτήρες του The Dragonbone Chair.
Τον Ιανουάριο, λοιπόν, επέστρεψε στον κόσμο του Osten Ard, τον κόσμο του Memory, Sorrow and Thorn, με ένα sequel με τίτλο The Heart Of What Was Lost, μια σύντομη ιστορία των 368 σελίδων(!). Η ιστορία συνεχίζει τα γεγονότα αμέσως μετά το τέλος του To Green Angel Tower, ιστορώντας το πώς οι δυνάμεις του βασιλιά Simon και της βασίλισσας Miriamele θα οδηγήσουν τις σκοτεινές δυνάμεις των δόλιων ξωτικών Norn μακριά από τα βασίλεια των ανθρώπων.
Στο βιβλίο, παλιοί και αγαπημένοι ήρωες θα συναντήσουν νέους χαρακτήρες και όλοι μαζί θα ξετυλίξουν την πλοκή, οδηγώντας μας στη νέα τριλογία του Tad Williams με τίτλο “The Last King of Osten Ard”. Το πρώτο βιβλίο της νέας σειράς, The Witchwood Crown κυκλοφόρησε τον Ιούνιο, ταξιδεύοντας μας στο Osten Ard τριάντα χρόνια μετά. Πόλεμος και διχασμός απειλούν το βασίλειο, ενώ παλιοί σύμμαχοι χάνονται και άλλοι παίρνουν πιο σκοτεινούς δρόμους. Στο βορρά, οι Norns επανεμφανίζονται φέρνοντας μαζί τους καταστροφή. Ο παλιός καλός Tad αναζωπυρώνει μάχες και συναισθήματα που οι fans του είχαν στην καρδιά τους φυλαγμένα από το 1993, τη μέρα που κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο για τον κόσμο αυτό. Μέχρι φέτος…
*“The biggest single influence on me was reading The Lord of the Rings when I was about eleven. I think it was the idea of created worlds and imaginary history that grabbed me. I was also very influenced by Jack Kirby and Stan Lee’s early Marvel Comics and by Dickens. And later, Gravity’s Rainbow knocked my socks off and made me want to be a grown-up writer. Art, theatre and music are a whole different set of influences. Jason and the Argonauts, The Tin Drum, and Performance all got into my brain, just for instance.”
**“I read Tad and was impressed by him, but the imitators that followed—well, fantasy got a bad rep for being very formulaic and ritual. And I read The Dragonbone Chair and said, ‘My god, they can do something with this form,’ and it's Tad doing it. It’s one of my favorite fantasy series.”
Πηγές: Wikipedia