Ιστορίες του ΦantastiCon: Ο Άνθρωπος με τα Χίλια Πρόσωπα, Η Έκλειψη

Από την περιγραφή του οπισθόφυλλου:

Μια παράξενη φιγούρα στοιχειώνει το Μετρό της Αθήνας. Στη γιορτή της Λιαστής, οι Εννέα υποδέχονται το αλαφροΐσκιωτο παιδί. Και στην καρδιά της σεληνιακής Βάσης, η αστροναύτης Ελένα Σαλβιέρι μεταμορφώνεται, κάτω από τις ακτίνες του Ηνίοχου. Ο Άνθρωπος με τα Χίλια Πρόσωπα είναι πίσω σου. Την ώρα της Έκλειψης, κοίτα να κρυφτείς πριν όλα αλλάξουν.

Σε αυτή την ανθολογία fantasy, τρόμου κι επιστημονικής φαντασίας, συγκεντρώνονται όλες οι βραβευμένες ιστορίες που γράφτηκαν για τους δύο πρώτους Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς του ΦantastiCon. Εδώ θα ταξιδέψετε με το τρένο στον Γεροδιάβολο, θα δείτε τον ξένο στον καθρέφτη σας, θα μάθετε γιατί ο Κύριος Τέλειος δεν μένει πια εδώ.

18 ξεχωριστές αφηγήσεις, 18 διαφορετικά μονοπάτια στην καρδιά της λογοτεχνίας του Φανταστικού.

Επιμέλεια Ανθολογίας: Δήμητρα Νικολαΐδου, Βάγια Ψευτάκη.

Εικονογράφηση εξωφύλλου: Μιχάλης Μαρκουλάκης

Μια εκπληκτική συλλογή ιστοριών, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες προσπάθειες σε συλλογές του εξωτερικού. Σε αυτό το έργο, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα όχι μόνο διαθέτει ποιοτικό συγγραφικό δυναμικό, αλλά και ότι δεν “ντρέπεται” πλέον να το αναδείξει όπως του αξίζει! Τα εύσημα για αυτήν την κίνηση πάνε φυσικά στον Σύλλογο Φίλων του Φανταστικού – ΦantastiCon, και στην προσπάθεια που κάνει ήδη τα τελευταία τρία χρόνια να ανακαλύψει, αναδείξει και διαδώσει το Φανταστικό που κρύβεται σε όλες τις μέχρι-πρότινος-ανήλιαγες γωνιές της ελληνικής Φανταστικής Λογοτεχνίας (και όχι μόνο), σε όλο του το ευρύ φάσμα και μεγαλείο.

Μέρος αυτής της προσπάθειας λοιπόν, είναι ο διαγωνισμός ΦantastiWords - Διαγωνισμός Διηγήματος,  όπου οι συμμετέχοντες καλούνται να εμπνευστούν και να γράψουν μια σύντομη ιστορία με δεδομένο θέμα, σε κάποια από τις κύριες υποκατηγορίες του Φανταστικού: Φαντασία, Επιστημονική Φαντασία και Τρόμο. Η συγκεκριμένη συλλογή συγκεντρώνει τα τρία νικητήρια διηγήματα ανά κατηγορία των ετών 2015 – 2016, με θέματα Ο άνθρωπος με τα Χίλια πρόσωπα και  Η Έκλειψη, αντίστοιχα. Και καταλαβαίνω απόλυτα τη δυσκολία που αντιμετώπισαν οι κριτές του διαγωνισμού στην επιλογή των νικητών. Οι ιστορίες είχαν όλες αυτό το κάτι που σε τραβάει μέσα και δεν θες να βγεις με τίποτα πριν να τελειώσει το ταξίδι· με προβλημάτισαν, με έκαναν να τρομάξω, να κλάψω, να ονειρευτώ και να εμπνευστώ. Τι άλλο να θέλει κανείς;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά:

Ο Ανθρωπος με τα Χίλια Πρόσωπα, Δημήτρης Δελαρούδης. Ένα διήγημα υπαρξιακού χαρακτήρα στα μάτια μου, καθώς και κοινωνικός σχολιασμός όσον αφορά το πόσο απρόσωπη έχει γίνει η κοινωνία μας σήμερα και πόσο εύκολο είναι για μια μελανή οντότητα που ζει και τρέφεται από την ορμητική ενέργεια του αχανούς πλήθους να χαθεί μέσα σε αυτό, καμουφλάροντας τον εαυτό της σαν πλάσμα ενός σκοτεινού βυθού, κρυμμένου ανάμεσα στις ρωγμές.

Άγνωστοι στον Καθρέφτη, Θάνος Φιλάνης. Ένας στοχευμένος σχολιασμός με έντονα κινηματογραφικά στοιχεία σε δράση και ατμόσφαιρα, με θέμα τη Μετάλλαξη και την αντιμετώπιση της κοινωνίας απέναντι στους Μεταλλαγμένους, καθώς και το πώς βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Κυρίως, όμως, τι μπορεί να συμβεί αν τελικά οι τελευταίοι ξεπεράσουν τα όρια της ανοχής στην προκατάληψη και πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Ο Κύριος Τέλειος, Νατάσα Παυλίτσεβιτς. Είναι αυτό που λένε, “πρόσεξε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να το πάθεις”. Μεγάλη αλήθεια στην προκειμένη περίπτωση, ειδικά αν το αγόρι σου σού κρύβει πράγματα που σιγά-σιγά, ανακαλύπτοντάς τα, τρομοκρατείσαι όλο και περισσότερο, αφού συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι τίποτα περισσότερο από το παιχνιδάκι ενός -ομολογουμένως, πανέμορφου- γάτου που αλλάζει πρόσωπα και που παίζει σαρδόνια με το φαγητό του πριν χιμήξει να πετσοκόψει το θήραμά του.

Ο Θεός των Άδικων Θανάτων, Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου. Ένα σπιρτόζικο, αν θέλετε, διήγημα με λίγο πιο ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη διάθεση, μιας και έχει να κάνει με το “τάπωμα” δια του ανθρωπίνου λόγου ενός αρχαίου, μυθολογικής καταγωγής πλάσματος από τα κρύα, που έχει την ιδιότητα που αναφέρεται στον τίτλο και που παίρνει πολύ τοις μετρητοίς τις λεπτομέρειες και πολύ άσχημα το γεγονός ότι κάποιος άλλος μπορεί κάπως να διεκδικεί αυτόν τον τίτλο.

Mr. Tousand, Αχιλλέας Χριστοδούλου. Διήγημα Ε.Φ. με απόηχους Philip K. Dick, αλλά και τα γνωστά υπαρξιακά ερωτήματα που τίθεντο όταν μπλέκεις στην ιστορία σου αθώες μεν, παντοδύναμες δε, εξωγήινες οντότητες που “παρεξηγούν” τη σημασία της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και την αντιμετώπισή τους από την εν λόγω ύπαρξη, ειδικά όταν αυτή βρίσκεται ήδη αρκετά ψηλά στην Ατραπό της Εξέλιξης, έστω και ιδιόρρυθμα.

Χίλια Πρόσωπα, Γιώργος Λαγκώνας. Σκοτεινό, συμβολικό, βαρύθυμο, υγρό σαν μουχλιασμένο κελάρι, πιθανόν επικροτούμενο από τον ίδιο τον Clive Barker! Όταν οι τάσεις αυτοκαταστροφής που έχεις παίρνουν νέες διαστάσεις και εκ των υστέρων ανακαλύπτεις ότι κάποιοι σε είχαν στο μάτι εδώ και καιρό...

Μαύρος ή Χρυσός, Γιάννης Καρατσιώρης. Ένα διήγημα λαογραφικού ύφους, ζοφερό και σκληρό, όσον αφορά τα “καρμικά” μαθήματα, μιας και σχολιάζει το κόστος που έχουν οι συμφωνίες με πλάσματα αλλόκοσμα, που αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τον χρόνο πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι εσύ.

Ήβη. Ανδρομέδα, Νίκη Σπανού. Τολμώ να πω πως είναι το αγαπημένο μου από όλη τη συλλογή, αυτό με το οποίο ταυτίστηκα περισσότερο και με άγγιξε περισσότερο. Έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένα ανδροειδές που αποκτά πανανθρώπινη συνείδηση, μέσω σπαρμένων ανθρώπινων αναμνήσεων, παρατήρησης και βιώματος. Σαν ιδέα δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά η συγκεκριμένη γραφή είναι πολύ σύγχρονη, επίκαιρη, διορατική και γεμάτη ταπεινότητα. Απλά εκπληκτικό.

Τα Μάτια της Καταχνιάς, Κωστής Ανετάκης. Ένα ακόμα ζοφερό διήγημα, με σκηνικό και αέρα της δεκαετίας του 1920 που σου δείχνει πώς ένα παιδί μπορεί να αμαυρωθεί από μιασματικές οντότητες ερήμην του, και τι κακό μπορεί να προκαλέσει σε αυτό και στους γύρω του, ανεξάρτητα από τον χρόνο που περνά.

Χίλιες Φορές, Χίλια Παιδιά, Μαγδαληνή Κορδορούμπα. Το δεύτερο πιο αγαπημένο μου διήγημα σε αυτή τη συλλογή! Μιλάει για τα παιδιά του Φεγγαριού και τη θυσία που έχουν υποχρεωθεί να κάνουν κάθε τρία χρόνια, σε μια παραλλαγή του ρητού “αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα”. Συμβολικά και σημειολογικά άρτιο, παραμυθένιο σε ατμόσφαιρα, ελπιδοφόρο στην κατάληξή του. Μάλλον...

2037 και είκοσι μέρες ακόμα, Γρηγόρης Φεϊζατίδης. Πιθανόν, πως θα ήταν η ταινία Ε.Φ. Sunshine του Danny Boyle, αν είχε γίνει σωστά! Όπου το πλήρωμα μιας Σεληνιακής βάσης προσβάλλεται σιγά-σιγά από κάποιες κοσμικές ενέργειες που έχουν σαν αποτέλεσμα να χάνουν σταδιακά τον έλεγχο του σώματός τους και απλά να γίνονται πομποί πληροφοριών, με σάρκινη περιβολή. Ο υπαρξιακός τρόμος του κοσμικού αγνώστου ελλοχεύει σε μια βαριά ατμόσφαιρα εγκατάλειψης και ανθρώπινης αδυναμίας να συλλάβει εξωγήινες δονήσεις και σκοπούς.

Γεροδιάβολος, Γιώργος Λαγκώνας. Ύπουλο, φαινομενικά αθώο, απότομο σαν τσίμπημα κακιασμένης σφήκας. Σαν αυτά που αρέσουν στον Stephen King. Μέχρι και την τελευταία πρόταση, δεν έχεις ιδέα πού το πάει ο συγγραφέας, και όταν το ανακαλύπτεις θες να τρίξεις τα δόντια σου από την ένταση!

Ο Γιος της Φωτιάς, Αταλάντη Ευριπίδου. Ένας φόρος τιμής στην αιώνια πάλη μεταξύ καθήκοντος, προσωπικών επιθυμιών και Ορθής Στάσης, όπως και να το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Στην προκειμένη περίπτωση, για μια Αμαζόνα Βασίλισσα, και ένα Ξωτικό που συνδέεται με το στοιχείο της Φωτιάς. Αν μη τι άλλο, ο συμβολισμός εδώ της κάθαρσης, μέσω εξαγνισμού είναι πηγαίος και χαρακτηριστικός.

Κοσμοφοβία, Γιώργος Σαουλίδης. Το τρίτο πιο αγαπημένο μου διήγημα σε αυτήν τη συλλογή. Κάπως αναμενόμενο στο που το πάει μεν, αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου την ένταση αυτού που νιώθεις να έρχεται και να σε χτυπάει στα μούτρα ως συνειδητοποίηση, με το που διαβάζεις και την τελευταία φράση. Και πάλι εδώ, Artificial Intelligence και συνείδηση, αλλά αποστασιοποιημένα από τη Ζωοδόχο Πηγή. Όχι σαν τιμωρία, αλλά σαν συνθήκη. Φαντάσου να ήσουν στη θέση του...

Φωτογραφία, Ζαχαρίας Λαζαρίδης. Ο αφηγηματικός, θεατρικός σχεδόν υπαρξιακός τρόμος, σε όλο του το μεγαλείο. Ίσως το διήγημα που αφήνει τα πιο πολλά αναπάντητα ερωτήματα, πράγμα που το κάνει ακόμα πιο τρομακτικό. Τι θα συνέβαινε αν κάποιος, κάπως, παγιδευόταν σε μια αιώνια χωροχρονική λούπα, έχοντας πλήρη συνείδηση του γεγονότος, αλλά μην μπορώντας να κάνει τίποτα γι’ αυτό; Φέρνει ξώφαλτσα κάτι από Μυθολογία Κθούλου, και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν απτό.

Αλλαγής Αλλαγές, Αθανάσιος Γερακόπουλος. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία μορφολογικής αλλαγής, αλλά και αποκοπής με πλάγιο, αλλά και συνάμα βίαιο τρόπο από τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού, με αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα. Διπροσωπία, ίσως, ή καρμική ανάγκη που σε παρασύρει σε όλο και πιο αρνητικές αντιδράσεις; Τα ερωτήματα που γεννιούνται εδώ σχετικά με την κατώτερη φύση του όντος είναι ορθά τοποθετημένα σε ένα φαινομενικά αθώο σκηνικό, που κάνει το τέλος του διηγήματος να φαντάζει ακόμα πιο δραματικό με την αλήθεια που υπαινίσσεται από κάτω.

Ο Πόλεμος των Ανθρώπων, Μηλέβα Αναστασιάδου. Κι άλλα υπαρξιακά ερωτήματα εδώ. Σε ποιο επίπεδο μας αφορά ο εξωτερικευμένος πόλεμος με τις καταστάσεις της ζωής μας, και με ποιον τρόπο είμαστε ικανοί να εθελοτυφλούμε ως υπάρξεις απέναντι στον πόλεμο με τον εαυτό μας, την αρνητικοποιημένη κατάσταση στην οποία έχουμε παρατημένο τον εαυτό μας και την εξέλιξή μας; Τελικά, ποια είναι η Ορθή Δράση και πόσο κουράγιο έχουμε να την ενστερνιστούμε; Αλλάζει αυτή η κατάσταση κατά τη διάρκεια του χρόνου, ή παραμένει ίδια, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι η αλλαγή οφείλει να έρθει από μέσα μας, καταρχάς; Και ποιος είναι ο καθρέφτης που θα χρειαστεί να ραγίσει για να καταφέρουμε να δούμε την αλήθεια μας ξεγυμνωμένη;

Το Δάσος, Γιώργος Μεσημέρης. Το κλείσιμο της συλλογής πατάει στο μοτίβο του θηράματος που τελικά αναδεικνύεται ως θηρευτής, και μάλιστα πολύ πιο αιμοβόρος απ’ ό,τι όταν οι ρόλοι ήταν αντεστραμμένοι. Συμβολικά, το τέλειο ίσως, κλείσιμο για τη συλλογή, μιας και πιστεύω ότι δίνει ένα σαφές μήνυμα σχετικά με τη δύναμη του όντος να ξεπερνάει τις όποιες (εσωτερικές κυρίως) δυσκολίες όταν στριμωχτεί αρκετά. Στην προκειμένη, η βοήθεια έρχεται μεν απέξω, και η σημασίας της είναι αμφιλεγόμενης ηθικής αν το δούμε αποστασιοποιημένα, αλλά και πάλι συμβολικά το τοποθετώ στο πώς μπορεί ο καθένας να κατανοήσει και να διαχειριστεί ορθά το τέρας που κρύβει μέσα του, για να παλέψει τα τέρατα που ελλοχεύουν γύρω του.

Σαν κατακλείδα, έχω να πω πως η όλη συλλογή αποτελεί ένα βασικό λιθαράκι στο χτίσιμο της εγχώριας παράδοσης στις εκφάνσεις της σύγχρονης Φανταστικής λογοτεχνίας, κάτι που παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια ανθίζει με όλο και πιο γρήγορους και αποδοτικούς ρυθμούς. Έχω μόνο να ευχηθώ και να ελπίζω σε όλο και πιο άρτια έργα από δω και πέρα, δουλεμένα με έμπνευση, μεράκι και διαύγεια νου και καρδιάς. Συγχαρητήρια σε όλους!

Σχετικοί σύνδεσμοι:

https://fantasticon2017.fantasticon.gr/ekdiloseis2017/

https://www.fantasticon.gr/hall-of-fame/

https://www.facebook.com/FantasticonGR/

Για να προμηθευτείτε το βιβλίο, επικοινωνήστε με τον Σύλλογο:

https://www.fantasticon.gr/contact/

Η Γιώτα Τσιμπαλίδη σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών και Κόμιξ στη σχολή Ορνεράκη. Ασχολείται με την γραφιστική και το design, την εικονογράφηση, τα κόμικς, τη φωτογραφία, τα παιχνίδια ρόλων και την οπτική τέχνη γενικά όπου τη βρίσκει εύκαιρη. 'Εχει συνεργαστεί με διάφορους εκδοτικούς οίκους όσον αφορά την εικονογράφηση και σχεδιασμό βιβλίων και μικρά κομιξάκια της θα βρείτε στα fanzines “Zine of Synergy 1-3”, και στην συλλογή “Εν Αιθρία,” 2016.

Τελευταία, το έχει ρίξει στην μελέτη και πρακτική εφαρμογή της φιλοσοφίας του ευ ζην, στις εναλλακτικές θεραπείες κ στην διεύρυνση του νου και κυρίως της καρδιάς. Αρέσκεται στο να διαβάζει πολύ, να χαϊδεύει (και να σχεδιάζει) γατιά, να geek-ιάζει με Netflix και RPGs και να σκέφτεται συχνά-πυκνά ότι «και πολύ το άργησαν το VR, ρε παιδιά”.

Ευελπιστεί να αλλάξει τον κόσμο με την δύναμη της αγάπης, του κάλλους και της επικοινωνίας σε ό,τι επίπεδο αυτό είναι εφικτό.

Δουλειά της θα βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:

Website: animafelis.deviantart.com

Website: www.facebook.com/ANIMAfelis