Η Πρώτη εποχή της Μέσης Γης (Μέρος 2ο)

“All we have to decide, is what to do, with the time that is given us.”

-J.R.R.Tolkien

Ήρθε λοιπόν ξανά η στιγμή, ο γέρο-Νιμπ να συνεχίσει την ιστορία του. Αλλά αυτός ο μύθος είναι τόσο παλιός, όσο τα κόκαλα του κόσμου, για αυτό γεμίστε τις μπύρες σας και ρίξτε κι άλλα κούτσουρα στη φωτιά. Ξωτικά και νάνοι, άνθρωποι και ορκ, συγκρούονταν κάτω από τα νέα φώτα, αλλά σε αυτή την ιστορία δεν θα πούμε τίποτα για μεγάλες μάχες, ούτε για θρύλους μακρινούς. Το φεγγάρι και ο ήλιος υψώθηκαν στην αρχή της πρώτης εποχής, οι αθάνατες χώρες όμως, το Valinor, παρέμειναν ανέγγιχτες στο γύρισμα του χρόνου.

Τα Pelori ήταν ακόμα τα ψηλότερα βουνά της Arda, με το Taniquetil να αποτελεί την ψηλότερη κορυφή τους. Στα δάση του Oromë επικρατούσε ειρήνη και στους κήπους του πρώτου Lórien, όλοι βρίσκανε τη γιατρειά. Τα τρία γένη των ξωτικών πλέον είχαν εγκατασταθεί στην υπέροχη πόλη του Tirion, που φώλιαζε στο μοναδικό άνοιγμα των Pelori προς τα ανατολικά, την Calacirya. Το λιμάνι του Alqoualondë, στη βορινή παραλία του ευλογημένου κόλπου του Eldamar, κοιτούσε κατευθείαν στο μοναχικό νησί Tol Eressea. Νότια του Eldamar, ανάμεσα στα Pelori και στις δυτικές ακτές της θάλασσας Beleager, απλωνόντουσαν τα στενά του Avathar. Εκεί, κάτω από τη σκοτεινή σκιά του Hyarmentir, της δεύτερης ψηλότερης κορυφής των Pelori, για χρόνια αλησμόνητα βρισκότανε η άδεια πλέον κατοικία της Ungoliant της Τρομερής. Βόρεια, σε ένα αντίστοιχο άνοιγμα στους ανατολικούς πρόποδες των Pelori, εκτείνονταν η έρημη περιοχή του Araman.

Από εκείνες τις αχαρτογράφητες περιοχές, κάποια γενναία ξωτικά περπάτησαν πριν την πρώτη ανατολή και μέσα από τους πάγους που τρίζουν, το Helcaraxë, ήρθαν στην βορειοδυτική Μέση Γη, στην γη του Beleriand. Για αυτές τις γαίες θα σας μιλήσει σήμερα ο γέρο-Νιμπ. Από δύση και νότο το Beleriand βρέχεται από την μεγάλη δυτική θάλασσα Beleager. Αν κάποιος ήταν αρκετά γενναίος για να ακολουθήσει τα βήματα των κραταιών πλασμάτων, που διαφέντευαν τον τόπο εκείνο και περνούσε από τους πάγους που τρίζουν, θα ερχόταν στην χώρα της μεγάλης ηχούς, στο Lammoth, μία έρημη περιοχή που το ανατολικό της σύνορο ήταν τα Ered Lomin. Εκεί βρίσκεται και το Losgar, όπου βρήκαν το τέλος τους τα πιο όμορφα πλοία που έχουν φτιαχτεί ποτέ. Από εκεί, αν έβρισκες το στενό φαράγγι της Cirith Ninniach στο φιόρδ του Drengist, θα διάβαινες έναν τόπο εκπληκτικής ομορφιάς, άρχοντες του οποίου ήταν το φως, το νερό, η γη και ο αέρας.

Στο τέλος της διαδρομής θα περνούσες την πύλη των Noldor, την Annon-in-gelydh και θα βρισκόσουν στο Hithlum. Η γη της ομίχλης, ήταν περιτοιχισμένη από μεγάλες οροσειρές. Στα δυτικά, τα Ered Lomin συναντούσαν στον νότο τα βουνά της σκιάς, τα Ered Wethrin, που αγκάλιαζαν το Hithlum μέχρι τον βορρά. Τα βουνά Mithrim χώριζαν στη μέση την περιοχή, στο Dor Lomin και το Mithrim. Καταμεσής του Mithrim, ο Ulmo μάζευε τα ύδατα της περιοχής στην ομώνυμη λίμνη.

Τα βουνά της σκιάς προς τα δυτικά, κλείνανε τη χώρα του Nevrast πριν καταλήξουν στην περήφανη κορυφή του όρους Taras, όπου σε ξεχασμένες εποχές είχαν χτιστεί τα δώματα του Vinyamar. Στους νότιους πρόποδες των βουνών της σκιάς, θα συναντούσες το δάσος Nuath και ανατολικότερα τους πανέμορφους καταρράχτες Ivrin, στις πηγές του ποταμού Narog. Η οροσειρά συνέχιζε βορειοανατολικά και, πέρα από τους παραποτάμους του Τeiglin, καταμεσής στο Tol Sirion υψωνόταν ο πύργος της φρουράς, η Minas Tirith της πρώτης εποχής.

Αν συνέχιζες καλπάζοντας, θα είχες πρόβλημα στον βάλτο του Serech. Θα αναγκαζόσουν να σταματήσεις και να βρεις τον δρόμο σου πεζός για το Barad Eithel, το οχυρό των ξωτικών πάνω από τις πηγές του Μέγα Sirion. Πίσω από τα ισχυρά τείχη, θα μπορούσες με σχετική ασφάλεια να ατενίσεις, αν είχες μάτια ξωτικού, τη μεγάλη πεδιάδα της Anfauglith και, ακόμα πιο πέρα, τις τρομερές τριπλές κορυφές του μαύρου οχυρού του Melkor, τα Thangorodrim. Η Angband, που μετά την πτώση του Utumno, του πρώτου οχυρού του Valar που από Melkor μετονομάστηκε Morgoth, είχε πλέον μετατραπεί στο κύριο προπύργιο της σκιάς. Τα αρχαία σιδερένια βουνά, τα Ered Engrin, απλωνόντουσαν δυτικά και ανατολικά του οχυρού, σαν σιδερένια τυραννική κορώνα στο κεφάλι της Μέσης γης. Βόρεια από τα σιδερένια βουνά και πέρα από την γνώση όποιου θνητού, απλωνόταν ο τόπος του ατέρμονου ψύχους, το Dor Daidelos.

Αλλά τα σοφά χόμπιτ δεν πλησιάζουν σε αυτές τις επικίνδυνες περιοχές, σωστά; Φεύγοντας από το Barad Eithel, θα μπορούσες να ψάχνεις για πάντα στα κυκλωτικά βουνά τα Echoriath, αλλά οι γκρεμοί των Crissaegrim υψωνόντουσαν σε ανυπολόγιστα ύψη και έτσι αν δεν είχες για σύμμαχο σου τον ίδιο τον άρχοντα των υδάτων, δεν θα μπορούσες να βρεις τον μυστικό δρόμο για την υπέροχη Gondolin, τον βράχο της μουσικής του νερού. Θα μπορούσες όμως, αν δεν ήθελες να αφήσεις ακόμα τον βορρά του Beleriand, να πάρεις το πέρασμα του Anach, παρακάμπτοντας έτσι τα βουνά του τρόμου, τα Ered Gorgoroth και να βρεθείς στα ψηλώματα του Dorthonion και τα σκοτεινά ελατό-δάση του. Εκεί, στην χώρα του Landros, λιγοστοί γενναίοι άνθρωποι κάποτε ύψωσαν τα σπαθιά τους ενάντια στον σκοτεινό εχθρό.

Θα έπρεπε όμως να έχεις την τύχη με το μέρος σου για να βρεις το πέρασμα του Aglon και να κατέβεις στο Himland. Διαφορετικά θα βρισκόσουν στον παγωμένο λόφο του Himring. Κι αν ακόμα μετά από όλα αυτά δεν είχες κουραστεί, ακόμα πιο ανατολικά, πέρα από το πέρασμα του Maglor, θα έβλεπες τον ορίζοντα να βάφεται γαλάζιος, καθώς θα πλησίαζες στα αρχαία γαλάζια βουνά. Στα Ered Luin, κάτω από τη σκιά του όρους Rerir, από τη σκοτεινή λίμνη Helevorn πήγαζε άλλος ένας αρχαίος ποταμός, ο Gelion. Περνώντας την χώρα του Thargelion, και αν άντεχες τα μεγάλα υψόμετρα, θα μπορούσες να περάσεις από τον δρόμο των νάνων κάτω από το όρος Dolmed και να βρεθείς στα αρχαία οχυρά των Gonnhirrim, το Nogrod και το Belegost. Αλλά αν πάλι προτιμάς τα αρχαία δάση της γης των επτά ποταμών, τότε το Ossiriand θα ήταν ο τόπος σου.

Περνώντας την πέτρινη διάβαση, την Sarn Athrad, θα επέστρεφες στο κεντρικό Beleriand. Εκεί θα μπορούσες να καλπάσεις με την ψυχή σου. Στον νότο, ο μοναχικός λόφος ξεχώριζε σαν ταφικό μνημείο· Amon Ereb ήταν το όνομα του και από εκεί πάνω θα έβλεπες τα δάση ανάμεσα στα ποτάμια, Taur-Im-Duinath. Γιατί στην αντίπερα πλευρά των σκοτεινών δασών θα έβρισκες τις εκβολές του Sirion και την πανέμορφη γη με τις Ιτιές, τη Nan Tarthen. Γύρω από τον κόλπο του Balar και το ομώνυμο νησί στα ανοιχτά, θα απολάμβανες την ειρήνη του Arvernien και του Lisgardh. Αν η καρδιά σου, όμως, σου επέτρεπε να αφήσεις τον υπέροχο αυτόν τόπο και ακολουθούσες τη μεγάλη δυτική θάλασσα, θα έφτανες στις ακτές του Falas και θα έβρισκες τα ξωτικό-λιμάνια του Eglarest και του Brithombar.

Δεν θα μπορούσες να περάσεις από την περιοχή όμως και να μην επιστεφτείς το βασίλειο της Nargothrod. Εκεί κατέληγε ο μεγάλος τοίχος από λόφους με το όνομα Andram, αφού υποδεχόταν στην αγκαλιά του τον Sirion μετά την Aelin-Uial, τις λίμνες του λυκόφωτος. Μα σαν έφτανες εκεί, το τελευταίο βήμα για την εξερεύνηση ολόκληρου του Beleriand θα το έκανες προς τον βορρά. Εκεί, αν η χάρη της σου επέτρεπε, θα έμπαινες στο φυλαγμένο βασίλειο, όπου πλήθος ποταμοί και αρχαία δάση υμνούσαν το μεγαλείο της δημιουργίας. Τα δάση Neldoreth, Region, Brethil και Nivrim αγκαλιάζονταν από τους κελαριστούς παραποτάμους του Sirion του μέγα. Εκεί στο Doriath, μία της γενιάς των Valar προστάτευε τη γη από τον τρόμο του Nan Dungortheb, στο βορρά.

Ο γερό-Νιμπ όμως δεν θα σκοτεινιάσει άλλο τη βραδιά σας με ιστορίες αρχαίου τρόμου· αυτό ίσως γίνει άλλη φορά. Γιατί αυτός ο λησμονημένος τόπος, το Beleriand, άντεξε μία σειρά από καταστροφικούς πολέμους. Μέχρι που οι Valar έδειξαν τη δύναμη τους και ο Morgoth ο μαύρος εχθρός, εξορίστηκε στο κενό. Η τελευταία μάχη όμως είχε σαν αποτέλεσμα η μεγάλη δυτική θάλασσα να πάρει στην αγκαλιά της το Beleriand, στο τέλος της πρώτης εποχής. Κι αν νομίζετε πως ο γερό-Νιμπ ξεκούτιανε εντελώς και ξέχασε τις υπόλοιπες περιοχές της αγαπημένης του Μέσης Γης, είστε γελασμένοι. Μέχρι την επόμενη φορά, είθε ο Erü να σας προστατεύει.

Η Δημιουργία της Μέσης Γης (Μέρος 1ο)

Βιβλιογραφία και Διαδικτυακές Πηγές

Tolkien, John Ronald Reuel. The Silmarillion. Geaorge Allen & Unwin, 1977.

Tolkien, Christopher. The Shaping of Middle Earth. Geaorge Allen & Unwin, 1986.

Fonstad, Karen Wynn. The Atlas of Middle Earth. Houghton Mifflin Company, 1991.

Img1: - https://www.pinterest.com/pin/428616089516846886/

Img2: - Karen Wynn Fonstad: The Atlas of Middle Earth,Houghton Mifflin Company, 1991.

Img3: - https://marylandersunited.com

Img4: - https://imgur.com/r/TolkienArt/bc9ZgMN

Img5: - Karen Wynn Fonstad: The Atlas of Middle Earth,Houghton Mifflin Company, 1991.

Img6: - Karen Wynn Fonstad: The Atlas of Middle Earth,Houghton Mifflin Company, 1991.

Img7: - https://vardasvapors.home.blog/2017/10/12/tolrone-dagor-dagorath-the-rise-of-the/

Ο Χρήστος Κούτσιανος γεννήθηκε στην Καστοριά το 1988 και κατάγεται από το Τριγωνικό Κοζάνης. Από το 2007 υπηρετεί στις τάξεις του Στρατού Ξηράς, γεγονός που του δίνει την δυνατότητα, να περνάει μεγάλα χρονικά διαστήματα στην φύση. Πολύ πριν από αυτό όμως, φανταστική λογοτεχνία αποτελούσε για αυτόν, μία μαγική πύλη προς άλλους κόσμους. Δηλώνει φανατικός αναγνώστης της επικής φαντασίας και χαρτογράφος φανταστικών κόσμων. Αγαπημένοι του συγγραφείς οι J.R.R.Tolkien, R.E.Feist, R.A.Salvatore, R.Jordan. Είναι λάτρης της περιπέτειας, του αρέσουν τα r.p.g. pen and paper, η ορειβασία, η ιππασία, η μεσαιωνική σπαθασκία και η παραδοσιακή τοξοβολία. Τον τελευταίο χρόνο ανακάλυψε την δημιουργική χαρά της συγγραφής. Διατελεί ενεργό μέλος του Συλλόγου Φίλων Tolkien Ελλάδος The Prancing Pony από το 2015. Είναι υπεύθυνος τεχνικού υλικού και διαχείρισής αιτημάτων του Fantasmagoria Festival και Γραμματέας του νεοσύστατου συλλόγου ενίσχυσης και διάδοσης της φαντασίας, στη ζωή και στις τέχνες - Fantasmagoria. Τα τελευταία χρόνια διαμένει στην Θεσσαλονίκη με την σύντροφό του.