Βιβλιοκριτική: Έρκαχοθ, βιβλίο 1ο - Νόρνιμ, του Νίκου Γαϊτανόπουλου

Το πρώτο μέρος μιας επικής σειράς φαντασίας!

***

«Αποδέξου με, Έρκαχοθ, γιατί είμαι το σπαθί σου και κανένα όπλο δεν θα σε υπηρετήσει καλύτερα από μένα. Μάρτυρές μου η γη, ο ουρανός και το αίμα…»

Έτσι μίλησε ο Αρχάνιεν, το Κρύο και Μαύρο Ατσάλι.

Λεγόταν Έρκαχοθ και ερχόταν από την κοιλάδα του Νόρνιμ. Ήταν μαθητευόμενος των Ιπποτών του Λυκόφωτος εκεί στον Βορρά, στην άκρη του κόσμου, στην άκρη των χαρτών και της γνώσης. Και έπρεπε να σκοτώσει έναν δράκο, για να χριστεί ιππότης. Αυτή ήταν η τελευταία του αποστολή, ορισμένη για να τον ταπεινώσει, γιατί ήταν αριστερόχειρας και όλοι τον θεωρούσαν κακορίζικο και ανάξιο για ιπποσύνη. Αλλά η καταστροφή ερχόταν για όλο τον Βορρά. Στο σκοτάδι, κάτω από έναν φλεγόμενο ουρανό, ο Έρκαχοθ ήταν μόνος, χωρίς κανέναν να τον συμβουλέψει και να τον ενθαρρύνει. Αλλά εκεί όπου άλλοι βρίσκουν απόγνωση, εκείνος βρήκε ατσάλι. Θα στεκόταν, ακόμα και μόνος του αν ήταν ανάγκη, και θα πολεμούσε.

«Όπλο ξένο, εσύ ήσουν το εργαλείο που θα με γελοιοποιούσε και εγώ με τη σειρά μου θα πατούσα πάνω σου, για να γίνω Ιππότης. Όμως, τώρα η ζωή μου κινδυνεύει και αυτό που ζητώ είναι η βοήθειά σου. Λένε ότι τα ονόματα έχουν δύναμη. Είμαι ο Έρκαχοθ και είμαι αριστερόχειρας. Ό,τι δόξα είναι γραμμένη για σένα, θα είναι μισή στο χέρι μου. Υπηρέτησέ με, παρ’ όλα αυτά. Είσαι ο Αρχάνιεν, το Κρύο και Μαύρο Ατσάλι, γιατί πάγο βλέπω στην καρδιά σου και μαύρο αίμα θα τρέξει πάνω σου. Είσαι το σπαθί μου».

Το «Νόρνιμ», το πρώτο μέρος της σειράς επικής φαντασίας του Νίκου Γαϊτανόπουλου, είναι η εικονογραφημένη ιστορία ενός αγοριού που ήθελε να γίνει ιππότης… Δεμένος με τρεις όρκους, δεν έχει άλλο δρόμο παρά να πολεμήσει, ίσως και να πεθάνει, για να βλαστήσει ο σπόρος μιας εποχής όπου οι σκιές και ο φόβος θα είναι μονάχα ιστορίες.

***

Πολλοί ίσως να θυμάστε τον αγαπητό Νίκο Γαϊτανόπουλο από τη συλλογή σύντομων ιστοριών Από τη Σοφίτα στο Νόρνιμ που είχε κυκλοφορήσει το 2018 και για την οποία είχα γράψει μερικά πράγματα εδώ https://www.willowisps.gr/main/-/27/11/2018.

Έχοντας πάρει από εκεί μία γεύση του κόσμου του Έρκαχοθ λοιπόν, έφτασε αναπόφευκτα η στιγμή για το κυρίως “πιάτο”, για το οποίο ανυπομονούσα ήδη από τότε! Και δεν απογοητεύτηκα. Το πρώτο αυτό βιβλίο της σειράς επικής φαντασίας αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη βουτιά τόσο στον κόσμο του Έρκαχοθ, όσο και στην ιδιοσυγκρασία του ίδιου του πρωταγωνιστή, στον οποίο θεωρώ ότι τοποθετείται και η κύρια εστίαση.

Μπορεί να πει κανείς ότι πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης, μιας και ξεκινάει με έναν μάλλον αφελή νεανία με ιδανικά και χρυσή καρδιά, αλλά ελάχιστη αίσθηση του τι συμβαίνει έξω από τα τείχη του κάστρου στο οποίο έχει μεγαλώσει. Το γεγονός ότι ο Έρκαχοθ είναι ένας ορφανός αριστερόχειρας μαθητευόμενος Ιππότης σε έναν κόσμο όπου οι αριστερόχειρες θεωρούνται όχι απλά κακορίζικοι αλλά και ανάξιοι, δεν βοηθάει ούτε τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, ούτε τον θυμό που κρύβει μέσα του μετά από χρόνια κακομεταχείρισης από τους μόνους ανθρώπους που γνωρίζει για  οικογένειά του.

Αυτό, φυσικά, είναι μόνο η επιφάνεια. Καθώς το ταξίδι του Έρκαχοθ ξεκινά με αφορμή μια αποστολή χαμένη από χέρι, ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά ποιος είναι σαν άνθρωπος, αλλά και ένα κομμάτι του κόσμου στον οποίο πορεύεται. Και αυτά τα δύο εναλάσσονται στην ανάγνωση με έναν συνεπή ρυθμό, θα έλεγε κανείς, που τελικά δεν σου αφήνει κενά, παρά μια μεγαλύτερη επιθυμία να ανοίξεις κατευθείαν τον επόμενο τόμο και να συνεχίσεις το διάβασμα.

Φυσικά υπάρχουν οι αρχετυπικοί κακοί στην ιστορία, υπάρχουν δράκοι, μάγοι, τέρατα, ξωτικά και νάνοι, πολεμιστές και δαίμονες· κοινώς, όλα τα στοιχεία που αποτελούν ένα κλασικό ανάγνωσμα επικής φαντασίας στα πρότυπα του Τόλκιν του οποίου, άλλωστε, ο συγγραφέας δηλώνει μεγάλος θαυμαστής. Η επιρροή στο γράψιμό του είναι εμφανής, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κακέκτυπο ή απλή αντιγραφή. Ίσα-ίσα, φαίνεται ότι ο συγγραφέας έχει αφομοιώσει όλα εκείνα τα στοιχεία που μας μάγευαν από τότε στα γραπτά του Τόλκιν (και όχι μόνο), όπως ο ρομαντισμός, τα larger-than-life ιδανικά, τα ξεκάθαρα αρχέτυπα και ένας κόσμος πλούσιος τόσο σε παρελθόν, όσο και σε πολιτισμό, και τα έχει μετουσιώσει σε κάτι ολόδικό του και συνάμα σύγχρονο.

Αυτά τα στοιχεία καταρχάς με έκαναν να εκτιμήσω από την αρχή το συγκεκριμένο ανάγνωσμα και να προβληματιστώ αρκετές φορές σε θέματα δομής των χαρακτήρων, αλλά και της ίδιας της ιστορίας. Ένα μεγάλο σημείο ταύτισης για μένα προσωπικά ήταν το γεγονός ότι ο Έρκαχοθ είναι αριστερόχειρας, σε έναν κόσμο βουτηγμένο στη δεισιδαιμονία, μιας και έφερε πίσω αναμνήσεις αντίστοιχου κάλλους από όταν ήμουν μικρό, αριστερόχειρο παιδάκι στην ελληνική επαρχία της δεκαετίας του ’80.

Κάτι άλλο που με έβαλε σε σκέψεις, ήταν η συνεχόμενη εναλλαγή διάθεσης του πρωταγωνιστή. Να διευκρινήσω εδώ πως δεν το τοποθετώ σε αστοχία του συγγραφέα ή σε κακό γράψιμο. Η αρχική μου ένσταση είναι σε σχέση με το ίδιο το είδος για το οποίο γράφει ο συγγραφέας. Πάντα είχα την αόριστη αίσθηση πως σε επικές περιπέτειες, στο πλαίσιο που έχει θέσει ήδη ο Τόλκιν και που θεωρούνται μέχρις ενός σημείου “περπατημένη” ακόμη και σήμερα, η ιδιοσυγκρασία του όποιου πρωταγωνιστή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, μιας και τα ιδανικά τα οποία πρεσβεύει ή αντιπροσωπεύει έρχονται πάντα πρώτα και πολλές φορές μπορούν να υπερκαλύψουν την προσωπικότητα που κρύβεται από κάτω. Και αυτό δεν αφήνει χώρο απαραίτητα για μία πιο εις βάθος εξερεύνηση του ψυχισμού ενός χαρακτήρα. Αυτό έχει αρχίσει να σπάει φυσικά στις μέρες μας, και ο Έρκαχοθ δεν αποτελεί εξαίρεση.

Μετά από μια δεύτερη, πιο αποστασιοποιημένη ματιά του συνολικού αναγνώσματος, θεωρώ πως η συγκεκριμένη αντιμετώπιση του ήρωα έχει βάση και πιθανόν να έχει γίνει και εσκεμμένα, αν λάβουμε υπόψη το παρελθόν και την ανατροφή του. Ο Έρκαχοθ, έχοντας βρεθεί στη θέση να απομυθοποιήσει όλα όσα γνώριζε για τον κόσμο μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε την περιπέτειά του, βρίσκεται στην αναζήτηση ατομικότητας, ταυτότητας και ορθού σκοπού. Έρχεται αντιμέτωπος με τη δεισιδαιμονία του κόσμου προς το άτομό του, την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του, με την αδικία, τον θάνατο και την ευθύνη που φέρει μια υπόσχεση. Κάνει φίλους και εχθρούς, βρίσκει μια πραγματική οικογένεια που τον αποδέχεται ως είναι στο πρόσωπο του Ρέντχιλ, του σοφού μέντορα και αρχίζει να ανακαλύπτει με τον πιο δύσκολο τρόπο τι σημαίνει να είσαι αληθινός. Υπήρξαν δε σημεία που τον λυπήθηκα πραγματικά για όλες τις δοκιμασίες που πέρασε κατά τη διάρκεια του πρώτου αυτού βιβλίου. Και αυτό το μοτίβο της αυτο-αναζήτησης θεωρώ ότι συνάδει απόλυτα με το πνεύμα της εποχής της ατομικότητας την οποία διανύουμε ως ανθρωπότητα και πιστεύω ο συγγραφέας το έχει πιάσει πολύ καλά. Είναι και ένας λόγος που δεν με απασχόλησε διόλου το ξεδίπλωμα ή μη άλλων χαρακτήρων με την ίδια “βαρύτητα”, και που πιστεύω θα αποτελέσει ευκαιρία για τον συγγραφέα να ασχοληθεί εκτενέστερα στα επόμενα βιβλία της σειράς.

Εμβόλιμα τοποθετεί τις στιγμές “παύσης” από αυτήν την προσωπική αναζήτηση, απλώνοντας μπροστά στα μάτια μας το υφαντό του κόσμου που έχει στο μυαλό του, με απλές αλλά καίριες στιγμές καθημερινότητας που προσδίδουν μεγαλύτερο βάθος και πειστικότητα στο οικοδόμημα που χτίζει σιγά-σιγά με μαεστρία. Ο δημιουργός φαίνεται πως γνωρίζει ήδη πολύ καλά τον κόσμο του Έρκαχοθ, κι εμείς τον γνωρίζουμε μέσα από τις ιστορίες του, τα τραγούδια του, τα έθιμά του. Αν κάτι μου έλειψε από το ανάγνωσμα, ήταν η φυσική παρουσία ενός χάρτη του κόσμου για να μπορώ να προσανατολιστώ καλύτερα μέσα σε αυτόν και που ελπίζω να υπάρξει στους επόμενους τόμους της σειράς.

Και με την ευκαιρία αυτή, οφείλω να αναφερθώ στα εμβόλιμα σκίτσα δια χειρός του ίδιου του συγγραφέα που πλαισιώνουν το βιβλίο και δίνουν μια ατμοσφαιρική απεικόνιση του κόσμου του Έρκαχοθ. Για μένα λειτουργούν τόσο ως στοιχείο πρωτοτυπίας για την ελληνική βιβλιογραφία του φανταστικού, όσο και ως ελπίδα να αρχίσει να εξαπλώνεται ως πρακτική, γιατί απλά λειτουργεί, αφού σε τυλίγουν ακόμα πιο βαθιά στο ξόρκι που έχει υφάνει με τόσο μεράκι και αγάπη για το είδος και το μέσο.

Τώρα, δεν μένει παρά να περιμένουμε με λαχτάρα τη συνέχεια!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Momentum

https://www.facebook.com/pg/EditionsMomentum/about/?ref=page_internal

Σχετικοί σύνδεσμοι:

https://www.artstation.com/erkahoth

https://www.facebook.com/nikos.gaitanopoulos/

https://www.goodreads.com/book/show/45010700

Η Γιώτα Τσιμπαλίδη σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών και Κόμιξ στη σχολή Ορνεράκη. Ασχολείται με την γραφιστική και το design, την εικονογράφηση, τα κόμικς, τη φωτογραφία, τα παιχνίδια ρόλων και την οπτική τέχνη γενικά όπου τη βρίσκει εύκαιρη. 'Εχει συνεργαστεί με διάφορους εκδοτικούς οίκους όσον αφορά την εικονογράφηση και σχεδιασμό βιβλίων και μικρά κομιξάκια της θα βρείτε στα fanzines “Zine of Synergy 1-3”, και στην συλλογή “Εν Αιθρία,” 2016.

Τελευταία, το έχει ρίξει στην μελέτη και πρακτική εφαρμογή της φιλοσοφίας του ευ ζην, στις εναλλακτικές θεραπείες κ στην διεύρυνση του νου και κυρίως της καρδιάς. Αρέσκεται στο να διαβάζει πολύ, να χαϊδεύει (και να σχεδιάζει) γατιά, να geek-ιάζει με Netflix και RPGs και να σκέφτεται συχνά-πυκνά ότι «και πολύ το άργησαν το VR, ρε παιδιά”.

Ευελπιστεί να αλλάξει τον κόσμο με την δύναμη της αγάπης, του κάλλους και της επικοινωνίας σε ό,τι επίπεδο αυτό είναι εφικτό.

Δουλειά της θα βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:

Website: animafelis.deviantart.com

Website: www.facebook.com/ANIMAfelis