«Η Αναζήτηση του Γερο-Δεκέμβρη», μία ιστορία του Γιώργου Χατζηκυριάκου

Art by Marilena Mexi

Τούτη η μικρή ιστορία συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια. Δημοσιεύτηκε το 2007 στο τρίτο τεύχος του περιοδικού 2012 των εκδόσεων Ανατολικός, στο οποίο ήμουν συντάκτης. Έκτοτε αναδημοσιεύτηκε δύο φορές στις διαδικτυακές σελίδες sff.gr (2008) και Daily Owl (2015) καθώς επίσης αναγνώστηκε σε νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς και προτάθηκε από εκπαιδευτικούς.

Το παραμύθι του Γερο-Δεκέμβρη γράφτηκε την περίοδο που είχα ακόμα το Τραγούδι του Χρόνου στα σκαριά. Αν και στη Νοέλα ο Δεκέμβριος παίζει διαφορετικό ρόλο ως βασιλιάς των Χιονιάδων του Πύργου της Μικρής Άρκτου, σε αυτήν την ιστορία είναι ένας θλιμμένος γεράκος που προσπαθεί να βρει το νόημα της αληθινής Αγάπης. Και παρόλο που το παραμύθι αυτό είναι προϊόν προσωπικής μυθοπλασίας, αντλεί πολλαπλά θέματα από τα Χριστούγεννα: την ηλικιωμένη πατρική φιγούρα που περιπλανιέται στο καταχείμωνο με δώρα για τα παιδιά, το στόλισμα του έλατου, το ταξίδι των Μάγων, την καθοδήγηση του Άστρου της Βηθλεέμ, τη Γέννηση του Θείου Βρέφους και το Παιδί-Σωτήρας, την αλλαγή του χρόνου και την εορταστική υποδοχή του νέου έτους. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, θέλησα να δώσω μια δική μου παραμυθιακή εκδοχή για το πώς ο Δεκέμβριος κέρδισε τα Χριστούγεννα και έγινε ο αγαπημένος μήνας όλων.

Η «Αναζήτηση του Γερο-Δεκέμβρη» θα μπορούσε να είναι κι αυτή μια λαϊκή αφήγηση ή ένας χριστουγεννιάτικος θρύλος. Ποιος ξέρει;  Ίσως και να γίνει κάποτε. Το σίγουρο είναι πως ο Γερο-Δεκέμβρης ποτέ δεν με ξεχνά και κάθε χρόνο με βάζει να γράψω μια νέα ιστορία για τα αγαπημένα του Χριστούγεννα.

Από όλους εμάς, τα παιδιά του Will o’ Wisps, καλό μήνα και καλές γιορτές!

Η Αναζήτηση του Γερο-Δεκέμβρη

Κάποτε ο γερο-Δεκέμβρης ήταν αγαπητός στους ανθρώπους.

Όσο βασίλευε στον θρόνο του Χειμώνα, οι άνθρωποι κλείνονταν στα σπίτια τους και απολάμβαναν τη μαγεία που εκείνος μοίραζε σκορπώντας το χιόνι στη Γη. Έχοντας δουλέψει το καλοκαίρι, πλέον είχαν την ευκαιρία να κάθονται και να απολαμβάνουν τα αποτελέσματα του μόχθου τους. Αγαπούσαν το γερο-Δεκέμβρη διότι με τη βασιλεία του όλοι ξεκουράζονταν και έτσι έβρισκαν τον χρόνο να ασχοληθούν με την οικογένειά τους, αλλά και να γίνουν πιο δημιουργικοί, επειδή, στις χιονισμένες νύχτες του Δεκέμβρη, έβρισκαν την έμπνευση να πλάσουν μαγευτικά παραμύθια που περνούσαν από γενιά σε γενιά και να σκέφτονται λύσεις ώστε να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Και ο γερο-Δεκέμβρης, ο σοφός, ο Μήνας της μαγείας και των παραμυθιών, βασίλευε ευτυχισμένος.

Μα εκείνη η ευτυχία δεν κράτησε για πολύ. Ο αδελφός του, ο νεότερος των παιδιών του Έτους, ο Ιανουάριος, ζήλεψε την αγάπη που του έτρεφαν οι άνθρωποι. Για να κερδίσει εκείνος την προτίμηση τους άρχισε να τους μοιράζει δώρα. Τα περισσότερα από εκείνα ήταν υλικά και φρόντισε να δώσει όσα πιο πολλά. Οι άνθρωποι, έτσι, εξαγοράστηκαν. Προτίμησαν την ύλη από το πνεύμα. Ο Ιανουάριος δεν αρνήθηκε να τους προσφέρει δώρα με τα οποία εκείνοι δεν θα χρειάζονταν να δουλέψουν ούτε τα καλοκαίρια ώστε να συγκεντρώνουν προμήθειες για τον χειμώνα. Με τον καιρό τους έκανε άπληστους. Οι άνθρωποι ζητούσαν και ζητούσαν και ζητούσαν.

Και μηχανεύτηκε και ένα ακόμα κόλπο για να κερδίσει μέχρι και εκείνους που αντιστάθηκαν στην ύλη. Τους έδωσε την Ευχή και την Υπόσχεση, δύο πανίσχυρα δώρα που έκαναν τους ανθρώπους να αγαπούν τον Ιανουάριο, πιστεύοντας πως κάθε φορά που θα τον έβλεπαν και πάλι θα τους έδινε εκείνα τα ιερά πράγματα που είχαν ανάγκη: Αγάπη, ειρήνη, υγεία, καλοσύνη. 

Έτσι, οι άνθρωποι αγάπησαν τον Ιανουάριο και εγκατέλειψαν τον γερο-Δεκέμβρη. Ο πρώτος, άλλωστε, ήταν νέος και όμορφος, ιδανικός για άρχοντας, ενώ ο δεύτερος γέρος και αδύναμος. Οι άνθρωποι προτίμησαν την εξέλιξη από την παράδοση και τότε ζήτησαν από τον Δεκέμβρη να φύγει, κατηγορώντας τον ότι δεν είχε τίποτα καινούργιο πια να τους προσφέρει.

Κι εκείνος, λυπημένος, έφυγε. Πήρε το μπαστούνι και το χιόνι του και ταξίδεψε μακριά, αναζητώντας ένα άλλο μέρος για να μείνει. Όμως κανείς από τους αδελφούς του δεν τον ήθελε κοντά του, διότι πίστευαν πως με το χιόνι του θα τους κατέστρεφε τα όσα είχαν χτίσει εκείνοι. Οι Μήνες της Άνοιξης φοβούνταν για τους κήπους και τα ανθισμένα τους λιβάδια, οι Μήνες του Καλοκαιριού για τις ηλιόλουστες παραλίες και τις πλούσιες σοδιές τους, οι Μήνες του Φθινοπώρου για τα όμορφα χρυσοκόκκινα δάση και τις μαγικές τους νύχτες.

Έτσι, ο γερο-Δεκέμβρης έγινε ένας περιπλανώμενος παραμυθάς, θλιμμένος και παραγκωνισμένος, να τριγυρνά από τόπο σε τόπο για να πει τα παραμύθια του.

Σε ένα από τα ταξίδια του βρέθηκε σε ένα δάσος που ήταν γεμάτο από έλατα. Κάθισε να ξαποστάσει κάτω από ένα ψηλό έλατο και άρχισε να μονολογεί το παράπονο του. Το έλατο τον άκουσε και τον ρώτησε:

«Γέροντα του Χιονιά γιατί είσαι λυπημένος;»

«Οι άνθρωποι πια δεν μ’ αγαπούν. Ξέχασαν τα αισθήματα και ασπάστηκαν την ύλη».

«Κι εσύ ο άρχοντας του ψύχους, γιατί δεν τους τιμώρησες που σε έκαναν να κλάψεις;»

«Δεν θέλω τον πόνο να σκορπώ, αλλά την αγάπη. Εύκολο είναι φέρνεις την καταστροφή, μα δύσκολο την καλοσύνη».

«Τότε είσαι ο εκλεκτός που θα φυλά το Αστέρι!» είπε χαρούμενο το έλατο.

«Το Αστέρι; Ποιο Αστέρι;»

«Ένα Αστέρι μοναδικό. Ένα φως διαφορετικό από τα άλλα. Φανερώνει ένα μήνυμα και κρύβει ένα δώρο που όμοιο του δεν υπάρχει. Πήγαινε να το βρεις, καλέ Δεκέμβρη, και κράτησέ το. Σύντομα θα χαθεί από τον ουρανό αν κάποιος δεν το φροντίσει».

«Αυτό το Αστέρι θα φέρει την αγάπη;» ρώτησε ο Δεκέμβρης.

«Αναζήτησέ το στον ουρανό και εκείνο θα σου δώσει την απάντηση».

Ο Δεκέμβρης έφυγε γρήγορα και ταξίδεψε στον ουρανό για να βρει το Αστέρι που ανέφερε το σοφό έλατο. Εκείνο τον αποχαιρέτησε με μια ευχή ελπίδας:

«Φύγε στο καλό και επίστρεψε με το μήνυμα που θα φέρει την αγάπη!»

Και με τα λόγια αυτά ο γερο-Δεκέμβρης, καβάλα στον Αιγόκερω, ταξίδεψε στον απέραντο ουρανό για να αναζητήσει ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια το ένα και μοναδικό.

Όλα τα αστέρια έλαμπαν το ίδιο. Ήταν όλα τους γλυκά και φωτεινά και δυσκόλευαν τον ταξιδιώτη να ξεχωρίσει το ένα Αστέρι. Μα μια νύχτα άκουσε αγγέλους να τραγουδούν και ακολούθησε το τραγούδι τους. Το τραγούδι τον οδήγησε σε ένα μέρος στη Γη μοναχικό, όπου ένα παιδί γεννιόταν σε μια φάτνη. Φως έβγαινε από τη φάτνη εκείνη που όμοιο του η Γη δεν είχε ξαναδεί.

Art source here

«Μα πώς συμβαίνει αυτό;» ο γερο-Δεκέμβρης αναρωτήθηκε. «Ταξίδευα στον ουρανό και βρέθηκα στη Γη. Μα τι να σημαίνει;»

Και τότε κατάλαβε. Το παιδί εκείνο ήταν ο γιος του Θεού, που άφησε τη μαγεία του ουρανού για να ζήσει ως άνθρωπος στη Γη. Να φέρει ένα μήνυμα ελπίδας για τους πονεμένους και τους αδύναμους, εκείνους που αντιστέκονταν στην ύλη και αποζητούσαν το πνεύμα.

«Ο Βασιλιάς!» αναφώνησε με χαρά και συγκίνηση. «Γεννήθηκε ο Βασιλιάς! Μα πώς θα τον προσκυνήσω έτσι με άδεια χέρια; Πρέπει να του προσφέρω ένα δώρο».

Πέταξε ξανά στον ουρανό να αναζητήσει δώρο για τον νεογέννητο Βασιλιά. Ταξίδεψε σε όλους τους ορίζοντες για να βρει το καλύτερο. Όμως δεν το έβρισκε και έτσι ξεκίνησε την αναζήτηση στη Γη, τρέχοντας σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Πέρασε μέσα από χώρες, πόλεις, χωριά και μικρές κοινωνίες. Και οι άνθρωποι τον ρωτούσαν γιατί ήταν βιαστικός και τι ήταν εκείνο που έψαχνε. Και τότε εκείνος απαντούσε «Ένα δώρο για τον νεογέννητο Βασιλιά που θα φέρει και πάλι την αγάπη!»

Έψαχνε για αρκετό καιρό. Στο μεγάλο του ταξίδι κατάφερε να συγκεντρώσει τα πιο όμορφα πετράδια και τα ωραιότερα παιχνίδια για τον νεαρό Βασιλιά. Έχοντας βρει όλα αυτά τα δώρα, αναζήτησε το Αστέρι που θα τον οδηγούσε πίσω στη φάτνη.

Όμως δεν το βρήκε. Όπου και αν έψαξε δεν συνάντησε το Αστέρι πουθενά στον ουρανό. Ένας άγγελος που συνάντησε σε ένα σύννεφο τραγουδιστό, του είπε πως ο Βασιλιάς είχε πια μεγαλώσει και δεν βρισκόταν πια στη φάτνη. Ο Δεκέμβρης είχε αργήσει.

Τα δάκρυα του έπεσαν στη Γη ως χιονονιφάδες. Τον έθλιβε το γεγονός ότι είχε κάνει τόσο ταξίδι για το τίποτα. Ο Βασιλιάς είχε μεγαλώσει και ο Δεκέμβρης δεν πρόλαβε να του φέρει το δώρο της γέννησης του.

Απογοητευμένος πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Όπως περιπλανιόταν συνάντησε ένα φτωχό παιδί που δεν φοβόταν τον χιονιά ούτε υπέφερε από το κρύο. Βλέποντας το γερο-Δεκέμβρη θλιμμένο, τον ρώτησε:

«Παππούλη, γιατί είσαι λυπημένος;»

Όλα τα παράπονα βγήκαν εκείνη τη στιγμή μέσα από τη γερασμένη καρδιά του Δεκέμβρη.

«Είμαι ένας ασήμαντος Μήνας. Ένας τιποτένιος γέρος κι ένας άχαρος παραμυθάς. Αναζήτησα δώρο να προσφέρω στον νεογέννητο Βασιλιά που θα φέρει την αγάπη, όμως δεν πρόλαβα να του το δώσω. Απέτυχα…»

«Όχι, αγνέ Δεκέμβρη, δεν απέτυχες», είπε το παιδί. «Έκανες το ωραιότερο δώρο στον Βασιλιά. Εσύ διέδωσες το μήνυμα της γέννησης του».

Ξαφνικά ο Δεκέμβρης ένιωσε μια αγαλλίαση μέσα του. Το παιδί είχε δίκιο. Όσο ο γερο-Δεκέμβρης αναζητούσε στη Γη δώρο για τον νεογέννητο Βασιλιά, μιλούσε στους ανθρώπους για αυτόν. Έτσι εκείνοι έμαθαν για τη γέννησή του και τον αναζήτησαν. Κάποιοι πίστεψαν, άλλοι πάλι όχι. Μα όσοι τον αποδέχτηκαν ένιωσαν και πάλι την αγάπη μέσα τους και την αληθινή ελπίδα και σκόρπισαν με τη σειρά τους το μήνυμα στον κόσμο. Το μήνυμα του Βασιλιά. Το μήνυμα που πρώτος διέδωσε ο Δεκέμβρης.

Ο ουρανός πάνω από το παιδί φωτίστηκε. Ένα μεγάλο αστέρι έλαμψε ψηλά. Άγγελοι έφτασαν από τις άκρες του ουρανού και το συνόδευσαν στη Γη, παραδίδοντας το στον Δεκέμβρη.

«Πολλοί από τους αδελφούς σου το διεκδίκησαν, μα ο Βασιλιάς εσένα όρισε να το κρατήσεις», είπε το παιδί. «Από εδώ και στο εξής ανακηρύττεσαι ο Φύλακας του Αστεριού. Φύλαξε το και να το έχεις πάντα κοντά σου, κάθε που θα βασιλεύεις ο κόσμος να κοιτάζει ψηλά και να θυμάται τη θεία γέννηση του Βασιλιά».

Η συγκίνηση του γερο-Δεκέμβρη ήταν μεγάλη και η χαρά του μεγαλύτερη. Κέρδισε με την αξία του το Αστέρι και μαζί με τον Βασιλιά, την αγάπη των ανθρώπων. Εκείνος έφερε τα Χριστούγεννα, τη γιορτή των παραμυθιών, τη γιορτή των παιδιών, τη γιορτή της αγάπης. Και από τότε, οι άνθρωποι τον περιμένουν να καθίσει στον θρόνο του Χειμώνα και να τους φέρει τη γιορτή που για όσο απουσιάζει ανυπομονούν να γιορτάσουν.

Όσο για το δώρο, εκείνα τα λαμπρά πετράδια και τα παιχνίδια, τίποτα δεν πήγε χαμένο. Ο γερο-Δεκέμβρης επέστρεψε στο δάσος και βρήκε το ψηλό έλατο που του μίλησε για το Αστέρι. Και όλα όσα είχε συγκεντρώσει για το Βασιλιά, τα δώρισε σε εκείνο. Το δέντρο στολίστηκε βασιλικά και τιμήθηκε μαζί με το Δεκέμβρη. Και από τότε οι άνθρωποι, κάθε που ο Δεκέμβρης έρχεται στον θρόνο του Χειμώνα, στολίζουν έλατα με παιχνίδια και στολίδια λαμπερά και ως κορώνα του βάζουν ένα χρυσό αστέρι.

Ο Δεκέμβρης αγαπήθηκε ξανά από τους ανθρώπους. Φυσικά, ο Ιανουάριος δεν έχασε τους οπαδούς του. Κάθε φορά δίνει και τάζει όλο και περισσότερα. Μέχρι σήμερα οι άνθρωποι τον δοξάζουν και τον παρακαλούν να τους χαρίσει την υποσχόμενη ευτυχία. Όμως εκείνοι που θυμούνται το μήνυμα του Βασιλιά και την αναζήτηση του γερο-Δεκέμβρη, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τον Ιανουάριο, διότι μέσα στην καρδιά τους υπάρχει ένα δώρο που όμοιο του κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να προσφέρει. Και αυτό λέγεται Αγάπη.

Και αν κι εσείς ψάξετε μέσα σας, θα τη βρείτε. Γυρίστε τον κόσμο όλο που κρύβετε μέσα στην ψυχή σας και συλλέξτε τα κομμάτια της που βρίσκονται μοιρασμένα, ώστε να βρείτε το τέλειο δώρο που θα προσφέρετε στον εαυτό σας και τους γύρω σας. Απλώς να θυμάστε την αναζήτηση του γερο-Δεκέμβρη.