Tο αρχέγονο είδος των λυκανθρώπων, αναφορές στον μύθο, τους θρύλους και την τέχνη

The Art of the Witcher 3, art source here

Ένα από τα σημεία που κάνει τη λογοτεχνία -και όχι μόνο- του φανταστικού ενδιαφέρουσα, είναι η πληθώρα μυθοπλασιών, μαγικών πλασμάτων και τεράτων, σε σχεδόν όποια διαφορετική εκδοχή μπορεί να φανταστεί κανείς. Κάποιος μπορεί να ενδιαφέρεται για γοργόνες ή στοιχειά, ένας άλλος για γίγαντες και δράκους και ένας τρίτος για ιαπωνικά φαντάσματα, για λάμιες ή νάνους. Όμως η τάση των τελευταίων ετών, μετά από απανωτές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές βιβλίων που απέκτησαν φανατικό κοινό, ανέδειξε τα δύο πιο γνωστά αρχέγονα είδη, που δεν είναι άλλα από τους βρικόλακες και τους λυκανθρώπους. Σ’ αυτό το άρθρο, θα εντρυφήσουμε στους δεύτερους, αναλύοντας τους μύθους και τους θρύλους που τους περιβάλλουν και θα αναφέρουμε την παρουσία τους στην τέχνη και τον κινηματογράφο, από τον οποίο έγιναν πιο γνωστοί -και ίσως και λιγότερο παρεξηγημένοι- στο ευρύ κοινό.

Ο μύθος και η ιστορία των λυκανθρώπων:

Αλλά τι είναι αυτό που κάνει την ιστορία αυτών των ανθρώπων-λύκων τόσο ελκυστική; Ας ξεκινήσουμε από τη λέξη «Werewolf», που σημαίνει άντρας-λύκος. Η σειρά των δύο συνθετικών μας δείχνει ότι η πιο διαδεδομένη αντίληψη για τους λυκανθρώπους, είναι αυτή ενός ανθρώπου, που όμως έχει την ικανότητα να αλλάζει σε λύκο ή αρκετές φορές -αν και αυτό το συναντούμε περισσότερο στον κινηματογράφο από την αρχαία ιστορία- σε ένα θηριανθρωπικό υβρίδιο. Η αλλαγή αυτή είναι είτε οικειοθελής, είτε προέρχεται από μια αρχαία κατάρα, συνήθως από δάγκωμα ή γρατζουνιά από έναν άλλο λυκάνθρωπο. Παρακάτω μπορούμε να ανακαλύψουμε και μερικούς ακόμα τρόπους και θα ξεκινήσουμε με το βιβλίο Giants, Monsters and Dragons, όπου η συγγραφέας του και λαογράφος Carol Rose αναφέρει πως στην αρχαία Ελλάδα, η βρώση ανθρώπινου κρέατος σε συνδυασμό με λύκου, θα προκαλούσε μία τέτοια μετάλλαξη, η οποία θα ήταν μάλιστα μη αναστρέψιμη. Αιώνες αργότερα, η ζωώδης αυτή αλλαγή περιλάμβανε την κατάποση νερού που είχε αγγίζει λύκος, το φόρεμα της γούνας ενός λύκου, τη βρώση συγκεκριμένων βοτάνων και φυσικά, την πανσέληνο, που μέχρι σήμερα είναι η μόνη που παρέμεινε στις συνειδήσεις του κόσμου. Εδώ θα έπρεπε επίσης να αναφέρουμε ότι υπάρχει η πεποίθηση πως το είδος των λυκανθρώπων είναι μόνο ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το συναντάμε σε παγκόσμιες λαογραφίες και μύθους.

Στην αρχαία Ελλάδα, ήταν ο Απόλλωνας που ήταν στενά συνδεδεμένος με τον λύκο και μετά στη νορβηγική μυθολογία υπήρξε ο Fenrir, ο τεράστιος λύκος, γιος του Loki, που κατασπάραξε τον Odin. Στην Ιταλία βρίσκουμε τον Apollo Soranus και τις πρώτες αναφορές ότι οι Ρωμαίοι γνώριζαν για τη λυκανθρωπία. Τέλος στην Ιρλανδία, στο βιβλίο Book of Ballymote, είναι καταγεγραμμένες αναφορές για τους ανθρώπους του Ossory, που σύμφωνα με τις φήμες κατάγονταν από τους λύκους και είχαν την ικανότητα να αλλάζουν σε αυτούς.

Στη μεσαιωνική Ευρώπη βλέπουμε τους πρώτους θρύλους και αναφορές, να ξεκινούν από τον 15ο αιώνα και να φτάνουν μέχρι και τον 17ο, όπου η παρουσία τους άρχισε να αποτυπώνεται έντονα στη λογοτεχνία της εποχής. Αυτό που προκαλεί εντύπωση, είναι ότι από τη μία αυτό το θηριώδες είδος ήταν πηγή τρόμου και θυμού στο ευρύτερο πλήθος, αλλά οι ιστορίες πάνω σε αυτό ήταν μάλλον ρομαντικές. Στα κείμενα όπου αναφέρονταν οι λυκάνθρωποι παρουσιάζονταν συνήθως ως ένας άντρας, συνήθως αρχοντικής καταγωγής, να είναι παγιδευμένος σε αυτή τη ζωώδη μορφή. Σε διάφορες περιπτώσεις αυτοί οι λυκάνθρωποι ήταν «φυσικοί», ενώ σε άλλες άλλαζαν περιοδικά και αν κάποιος τους έκλεβε τα ρούχα, θα τους σταματούσε από το να αποκτήσουν την ανθρώπινη μορφή τους. Εδώ γίνεται διακριτή και μια έντονη αντίθεση, καθώς οι σύγχρονες ταινίες προσδίδουν στο υβρίδιο ή στον λύκο μια φυσική έκφραση ανθρώπινου παράγοντα, όπως το να περπατάει στα δύο πόδια ή να έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και το αντιπαραθέτουν με το πόσο κτηνώδης και άγριος είναι στη φάση της μεταμόρφωσης του. Στον Μεσαίωνα, το κομμάτι του κτήνους έπαιρνε μάλλον τον μείζονα ρόλο. Οι πράξεις του ήταν αυθόρμητες, αλλά ταυτόχρονα σχεδόν πάντα οι επιθέσεις του ήταν αιτιολογημένες, κάτι που έδειχνε ότι το ανθρώπινο μυαλό του και οι ευαισθησίες του ήταν παγιδευμένα μέσα στο τομάρι του λύκου που τα καταπίεζε.

Σε αυτή την άκρως σκοτεινή και σκοταδιστική εποχή στην ανθρώπινη ιστορία, εντοπίζουμε το μίσος των ανθρώπων για τους λύκους, σε συνδυασμό με τους λόγιους της εποχής, που ήθελαν να εξερευνήσουν και να συνδέσουν διάφορα ανεξήγητα φαινόμενα με μάγισσες και ανθρώπους που μπορούσαν να αλλάξουν τη μορφή τους σε ζώα. Το τερατολόγιο είχε μέσα πολλά είδη, τα οποία συνήθως έφεραν υπερφυσικές προεκτάσεις, και περιλάμβανε σειρήνες, βασιλίσκους, μαντίκορες, αλλά όχι -ακόμα- λυκανθρώπους και εξυπηρετούσε πολλές φορές ως μορφή ηθικής επικοινωνίας ή μάλλον τιμωρίας από τον Θεό, προς τους αμαρτωλούς. Όμως, όπως αναφέραμε πιο πάνω, οι λύκοι ήταν μισητοί και προκαλούσαν τον τρόμο με την παρουσία τους, καθώς ήταν εξαιρετικοί κυνηγοί, με αδυναμία στα κοπάδια και φυσικά επικίνδυνοι για τους ανθρώπους, κάτι που τους συνέδεσε με τη λαιμαργία και την απληστία.

Ήταν κατά τη διάρκεια του 16ου με 17ου αιώνα, που ξεκίνησε στην Ευρώπη ένας πολύ μεγάλος αριθμός δικών ενάντια στους λυκανθρώπους, σαν άμεσο επακόλουθο των δικών των μαγισσών, για τις οποίες πίστευαν -ανάμεσα σε όλα τα άλλα- ότι τόσο αυτές, όσο και τα θηριώδη αυτά κτήνη, ήταν πλάσματα της νύχτας που συνεργάζονταν το ένα με το άλλο. Η έλλειψη γνώσης, σε συνδυασμό με τον τρόμο που προκαλούν από τη φύση τους αυτοί οι επιβλητικοί κυνηγοί, προκάλεσαν μια υστερία και κατηγορήθηκαν για τον λιμό, τις καταστροφές, ακόμα και την πανούκλα από τους πιο προληπτικούς. Μια εξάπλωση της λύσσας στον συγγενή των λύκων, τον σκύλο, έκανε τη θέα ακόμα και αυτών των συμπαθέστατων τετράποδων πηγή δυστυχίας και πανικού. Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που μπορούσε κανείς να «αναγνωρίσει» έναν λυκάνθρωπο στη Γαλλία, Σκωτία, Δανία και Γερμανία, ήταν τα σμιχτά φρύδια, τα μυτερά αυτιά, η περίσσια τριχοφυΐα, τα μακριά δάχτυλα -και συγκεκριμένα οι δείκτες- και φυσικά, το παράξενο περπάτημα. Αυτή η φρενίτιδα, οδήγησε στην αλλαγή της άποψης του κοινού, που πλέον δεν θεωρούσε ότι οι λυκάνθρωποι είναι άτυχα θύματα, πρώην άνθρωποι που έχουν υποστεί μια κατάρα, αλλά πλέον τους έβλεπε σαν ασθενείς.

Οι θρύλοι:

Art by Manthos Lappas

Όλα αυτά που γνωρίζουμε για τους λυκανθρώπους έχουν ανθρώπινη προέλευση και αναφέρουν υπερφυσικές δυνάμεις όπως η κτηνώδης δύναμη, η εξαιρετική ευφυία, η αδυναμία να τους προκαλέσεις πληγές εκτός αν έχεις ασημένιο όπλο που μπορεί να υπερκεράσει την αυτο-ίαση τους και φυσικά, η απώλεια του ανθρώπινου συνειδητού κατά τη διάρκεια της μεταμόρφωσης. Η σύγχρονη επιστήμη έχει ως ένα βαθμό συνδέσει κάποιες ασθένειες, τα συμπτώματα των οποίων θυμίζουν τις αναφορές εκείνων των εποχών και παρόλο που καμία από αυτές τις παθήσεις δεν μετατρέπουν τον άνθρωπο σε αγρίμι, η παλαιά πίστη στη μαγεία και τα απόκοσμα πλάσματα οδήγησε στο να ξεπηδήσουν θρύλοι για τους Λυκανθρώπους. Εδώ θα δούμε μερικούς από τους θρύλους ανά την υφήλιο, αφού πρώτα δούμε συνοπτικά τις προσπάθειες θεραπείας αυτής της κατάρας-ασθένειας.

Στην αρχαία Ελλάδα και στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πίστευαν ότι για να θεραπεύσει κανείς κάποιον με λυκανθρωπία, έπρεπε να εξαντλήσει τον λύκο μέσα τους. Τα θύματα εξαναγκάζονταν σε μεγάλες περιόδους φυσικών δραστηριοτήτων, με την ελπίδα να αποβληθεί η ασθένεια από μέσα τους. Η πηγή αυτής της πεποίθησης, ήταν ότι με την επιστροφή του λυκανθρώπου στην ανθρώπινη του μορφή, εκείνος θα ένιωθε εξαντλημένος και ανίκανος να κινηθεί, μέχρι να ανακτήσει τις δυνάμεις του.

Στη μεσαιωνική Ευρώπη τα πράγματα ήταν λίγο πιο πολύπλοκα και έτσι υπήρχαν τρεις διαφορετικές θεραπείες. Πρώτα δοκιμάζανε την πόση φίλτρων, φτιαγμένα με το βότανο ακόνιτο, γνωστό ως wolfbane. Αν αυτό αποτύγχανε, θα προσπαθούσαν να αφαιρέσουν χειρουργικά το κτήνος μέσα από τον ασθενή και σε αρκετές περιπτώσεις, θα επιτελούσαν και έναν εξορκισμό, γιατί δεν ήταν σαφές αν ήταν η ψυχή ή το σώμα του θύματος που είχε ασθενήσει. Όπως μπορείτε να αντιληφθείτε, τέτοιου είδους προσπάθειες ήταν θανάσιμες για τους ασθενείς, που αν δεν καιγόντουσαν στην πυρά ως δαιμονισμένοι, κατέληγαν από την εξαιρετικά επώδυνη και επιβλαβή ιατρική της εποχής.

Οι θρύλοι όμως μιλούν και για τρία διαφορετικά είδη. Στην πρώτη κατηγορία βρίσκουμε τον Μεταμορφικό Λύκο (shape-shifter wolf), ο οποίος μπορεί να αλλάζει μορφή όποτε θέλει. Η αλλαγή από άνθρωπο σε λύκο και το αντίθετο γίνεται ελεγχόμενα, αν και η οργή ή μια επίθεση, αυξάνει τις πιθανότητες της ακούσιας μετάλλαξης. Εδώ υπάρχει μια διαφοροποίηση, καθώς τεχνικά οι πραγματικοί μεταμορφικοί, έχουν τη δυνατότητα να μεταμορφωθούν σε ό,τι ζώο επιθυμούν, συμπεριλαμβανομένου και λύκου, ενώ οι λυκάνθρωποι μεταμορφικοί, είναι μάλλον σαν ένα ξεχωριστό είδος με μόνο αυτή τη δυνατότητα αλλαγής. Αυτού του είδους οι άνθρωποι γεννιούνται με αυτήν την ικανότητα, η οποία δεν μεταφέρεται με το δάγκωμα ή σαν κατάρα.

Δεύτερο είδος είναι οι λύκοι-άνθρωποι (wolfmen), που είναι πλάσματα που συνδυάζουν τα δύο είδη. Είναι συνήθως μεταλλαγμένοι λύκοι, που στέκονται στα δύο τους πόδια και είναι πλήρως καλυμμένοι με μαλλιά. Αυτοί ταιριάζουν πιο πολύ στην περιγραφή και την αντίληψη των λυκανθρώπων του Μεσαίωνα ή την κινηματογραφική έκδοση του θηριανθρωπικού υβριδίου για το οποίο μιλήσαμε πιο πάνω. Τέλος, υπάρχουν οι πραγματικοί λυκάνθρωποι (true werewolf), που σύμφωνα με τους μύθους, είναι άνθρωποι που μεταμορφώνονται ακούσια κατά τη διάρκεια της πανσελήνου σε λύκους. Οι θρύλοι λένε, πως αυτοί οι λυκάνθρωποι είναι το αποτέλεσμα της κατάρας πάνω στους μεταμορφικούς λύκους, που τους αναγκάζει να χάσουν οποιονδήποτε έλεγχο είχαν πάνω στη μεταμόρφωση τους. Οδηγούνται από τα βαθύτερα και πιο επιθετικά ένστικτα τους, που τους οδηγούν στο να κυνηγήσουν και να σκοτώσουν τα θύματα τους, ακόμα και αν αυτά είναι κοντινά τους πρόσωπα. Όταν η κατάρα περνάει και το επόμενο πρωί ξυπνήσουν σαν άνθρωποι, δεν θυμούνται τίποτα από τη βαρβαρότητα των πράξεων τους, πέραν από μερικών θολών εικόνων που θα μπορούσαν να είναι και όνειρο.

Ενδιαφέρον σε αυτό το σημείο έχει να δούμε τους πιο γνωστούς θρύλους και ιστορίες των διαφορετικών χωρών για αυτό το τόσο μυστηριώδες πλάσμα.

Νότια Αμερική:

Στη Νότια Αμερική υπήρχε ο μύθος, ότι ο 7ος γιος κάθε οικογένειας, θα μεταμορφωνόταν σε λύκο στην επόμενη πανσέληνο, ειδικά αν αυτή ήταν Παρασκευή. Τέτοιου είδους προκαταλήψεις, οδήγησαν σε υποχρεωτική βάφτιση των 7ων παιδιών.

Βόρεια Αμερική:

Στη Βόρεια Αμερική, ο θρύλος των λυκανθρώπων κατέφθασε μαζί με την αποικιοκρατία των κατακτητών, που πρόσεξαν έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό λύκων. Ήταν οι δικές τους προκαταλήψεις, μαζί με τους μύθους των ιθαγενών, που βρήκαν πρόσφορο έδαφος και δημιούργησαν τον μύθο του λυκανθρώπου όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.

Νορβηγία και Ισλανδία:

Η πιο διαδεδομένη ιστορία για λυκανθρώπους σε αυτές τις δύο χώρες, γράφτηκε περίπου τον 13ο αιώνα, στο έπος Völsunga και μιλάει για έναν πατέρα και έναν γιο -τον Sigmund και τον Sinfjötli- που περιπλανιόντουσαν σε ένα δάσος, μέχρι που ανακάλυψαν ένα μικρό σπιτάκι, που μέσα του είχε δύο μαγικά δέρματα από λύκους. Αν κάποιος φορούσε αυτά τα δέρματα, θα αποκτούσε υπερφυσική δύναμη, ευλυγισία και θάρρος, με το τίμημα όμως ότι μπορούσε να αφαιρέσει το δέρμα μόνο μία φορά ανά δέκα μέρες. Οι δύο άντρες φόρεσαν τα δέρματα και συνέχισαν την περιπλάνησή τους στο δάσος. Όταν χώρισαν οι δρόμοι τους, υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλο ότι θα καλούσαν για βοήθεια, αν τους επιτίθονταν πάνω από 7 άτομα τη φορά. Ο γιος όμως, ενθουσιώδης με τις νέες του δυνάμεις, δεν τήρησε την υπόσχεση του και έτσι σε μια επίθεση σκότωσε 11 ανθρώπους μαζί. Όταν τον βρήκε ο πατέρας του και το έμαθε, του επιτέθηκε, τραυματίζοντας τον θανάσιμα. Τότε το κοράκι του Odin, παρέδωσε ένα ιαματικό φύλλο στον πατέρα, με το οποίο εκείνος έσωσε τον γιο του. Την 10η μέρα οι δύο άντρες έβγαλαν με ανακούφιση τα δέρματα και λυτρώθηκαν από τη λαγνεία της δύναμης που προσέφερε αυτή η κατάρα.

Art by A-u-R-e-L

Ιρλανδία:

Μία από τις πιο γνωστές ιρλανδικές ιστορίες για λυκανθρώπους από τον 12ο αιώνα, μιλάει για έναν ιερέα που ταξίδευε συντροφιά με ένα νεαρό αγόρι. Μία νύχτα, επισκέφτηκε τον άντρα ένας λύκος με φωνή ανθρώπινη. Όταν ο ιερέας τον ρώτησε για την ικανότητα της ομιλίας του, αυτός είπε ότι μόνο αυτός και η γυναίκα του ήταν έτσι, καθώς ήταν απόγονοι των ιθαγενών του Ossory, τους οποίους είχε καταραστεί ένας ιερέας με το όνομα Natalis. Έτσι, κάθε 7 χρόνια ένας άντρας και μία γυναίκα θα μεταμορφώνονταν σε λυκανθρώπους και μετά από 7 χρόνια ένα άλλο ζευγάρι θα έπαιρνε τη θέση τους και αυτοί θα μπορούσαν να επιστρέψουν πίσω στην ανθρώπινη ζωή τους.

Γερμανία:

Οι θρύλοι εδώ λένε, πως για να αλλάξει κανείς σε αυτή τη θηριώδη μορφή, αρκεί να βρει και να φορέσει μια ζώνη φτιαγμένη από γούνα λύκου.

Οι Λυκάνθρωποι στην Τέχνη

Όπως είναι φυσικό, αυτά τα μυστηριώδη πλάσματα, ενέπνευσαν και πολλούς καλλιτέχνες στην Αναγέννηση να τα ζωγραφίσουν, χρησιμοποιώντας τα είτε αλληγορικά είτε αφηγηματικά, στους πίνακες τους. Μπορείτε να δείτε τα αντιπροσωπευτικότερα εικαστικά δείγματα εδώ. 

Φανταστική λογοτεχνία

Αυτός λοιπόν ο τόσο ελκυστικός μύθος, με το πέρασμα των αιώνων και την ανάπτυξη του ανθρωπίνου νου και γνώσεων, μπόρεσε να περάσει δειλά δειλά σε σύγχρονα λογοτεχνικά αφηγήματα, προσεγγίζοντας εκ νέου το κοινό και προκαλώντας νέες εκφάνσεις συναισθημάτων -πέραν του παλιού, γνωστού τρόμου-, μεταξύ των οποίων η συμπάθεια ή η αποδοχή αυτού του τόσο παράξενου είδους. Δεν είναι λίγα πλέον τα βιβλία που κυκλοφορούν και έχουν ως ήρωα ένα λυκάνθρωπο, συνήθως αποτυπώνοντας την εσωτερική διαμάχη του ήρωα τους με το κτήνος.

Μία από τις πολύ γνωστές σειρές βιβλίων, στην οποία βρίσκουμε τους λυκανθρώπους, είναι σειρά των «Θανάσιμων Εργαλείων» (Mortal Instruments – Cassandra Clare), όπου εκεί οι άνθρωποι που μολύνονται από μια δαιμονική κατάρα, αποκτούν την ικανότητα να αλλάζουν και να ενισχύουν τις ικανότητες τους. Στα συγκεκριμένα βιβλία, ένας λυκάνθρωπος μπορεί να πεθάνει μόνο από την αγγελική φωτιά συγκεκριμένης λεπίδας ή από καθαρό ασήμι, καθώς το τελευταίο αντικατοπτρίζει το φεγγάρι. Πληγές με τέτοια όπλα, πέραν του έντονου πόνου που προκαλούν, μπλοκάρουν την ικανότητα της αυτο-ίασης των λυκανθρώπων.

Ακολουθούν οι λυκάνθρωποι από την σειρά «The Vampire Diaries» (L.J. Smith), στην οποία οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα συγκεκριμένο γονίδιο και υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι να γίνει κάποιος λυκάνθρωπος. Στο σύμπαν αυτό προσφέρεται και θεραπεία, αν και μακάβρια, καθώς αυτός που θέλει να επιστρέψει στην ανθρώπινη του φύση, πρέπει να αποκόψει ένα μέλος του.

Σε μια πιο νότια νότα, βρίσκουμε τους λυκανθρώπους και τους αλλαζόμορφους της Charlaine Harris, που στην σειρά «The Southern Vampire Mysteries», είναι άνθρωποι δυαδικής φύσης, που μπορούν να αλλάξουν κατά βούληση μορφή. Για να μεταδώσουν αυτή την ικανότητα, πρέπει να δαγκώσουν το θύμα τους όταν έχει πανσέληνο και μάλιστα αρκετές φορές, ώστε να επιτύχουν την αλλαγή. Εδώ οι λυκάνθρωποι θεωρούνται ανώτεροι από τα άλλα είδη δυαδικής φύσης και η πρώτη τους μεταμόρφωση γίνεται στην εφηβική ηλικία.

Και φυσικά, η λίστα μας δεν σταματάει εδώ. Θα κλείσω αυτή την ενότητα με τον πιο αγαπημένο μου λυκάνθρωπο απ’ όλους όσους έχω διαβάσει και δεν είναι άλλος από τον Remus John Lupin, καθηγητή και αδελφικό φίλο του πατέρα του Harry Potter, στον κόσμο της J.K.Rowling. Ο νεαρός  Remus, ήταν ένας ημίαιμος μάγος, που ο πατέρας του δούλευε στο υπουργείο μαγείας. Μια έντονη αντιπαράθεση του Lyall Lupin με τον Fenrir Greyback, έναν πολεμόχαρο λυκάνθρωπο με αγαπημένο στόχο τα παιδιά και αποστολή να μολύνει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί με λυκανθρωπία, οδήγησε τον δεύτερο να εισβάλλει με την πρώτη ευκαιρία στο σπίτι της οικογένειας Lupin και να δαγκώσει τον μικρό Remus, μεταδίδοντας του την ασθένεια. Παρόλη τη γενικότερη αρνητική άποψη του κοινού για τους λυκανθρώπους, στην επταλογία της Rowling, ο νεαρός μάγος, αποκτάει λίγους αλλά καρδιακούς φίλους που τον βοήθησαν στο να διαχειριστεί την κατάρα του, βελτιώνοντας τη ζωή του παρά την ιδιαιτερότητα του. Στο σύμπαν του Harry Potter, η μετάδοση του ιού της λυκανθρωπίας, γίνεται μόνο όταν δαγκωθείς από έναν πλήρως μεταμορφωμένο λυκάνθρωπο, κατά τη διάρκεια της πανσελήνου. Αυτή η ασθένεια δεν έχει θεραπεία, αλλά με τη βοήθεια ενός φίλτρου, το θύμα μπορεί να διατηρήσει την ανθρώπινη νοημοσύνη του κατά τη διάρκεια της μεταμόρφωσης.

Art by https://nebezial.deviantart.com/

Κινηματογράφος

Δεν γίνεται να κλείσουμε όμως αυτό το τόσο μεγάλο κεφάλαιο, χωρίς να αναφερθούμε σε μερικούς από τους πιο γνωστούς κινηματογραφικούς μας λυκανθρώπους. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να μην επιλέξουμε μόνο την πορεία των σύγχρονων ταινιών, αλλά να δούμε και μερικές από τις πρώτες και ίσως πιο σημαντικές, καθώς άνοιξαν τον δρόμο για τη συνέχεια την οποία ήδη γνωρίζουμε, μια συνέχεια γεμάτη με θεαματικές μάχες, σκηνές γεμάτες βία και ειδικά εφέ.

An American Werewolf in London (1981). Μία από τις πρώτες ταινίες για λυκανθρώπους, με δύο Αμερικανούς φοιτητές που αποφασίζουν να ταξιδέψουν στην Αγγλία και δέχονται επίθεση από έναν λυκάνθρωπο, με δυσάρεστα αποτελέσματα και για τους δύο.

Wolf (1994). Σε αυτήν την ταινία, ο πολύ γνωστός Jack Nicholson, ένας κουρασμένος και γερασμένος εκδότης, χάνει την τελευταία του ελπίδα όταν ο νεότερος συνάδελφος του, του κλέβει την δουλειά και τη γυναίκα. Όλα όμως αλλάζουν, όταν ο ίδιος ξανανιώνει μετά το δάγκωμα ενός λύκου.

Underworld (2003). Η πρώτη ταινία μιας μεγάλης σειράς ταινιών, με το υπόλοιπα μέρη να μην είναι τόσο επιτυχημένα όσο το πρώτο, στο οποίο γνωρίζουμε τη Selene και αναβιώνουμε την αιώνια μυθική αντιπαράθεση μεταξύ βρικολάκων και λυκανθρώπων.

The Wolfman (2010). Ένα remake της πρωτότυπης ταινίας του 1941, με έναν θάνατο που στιγματίζει όλη την οικογένεια και την οδηγεί σε ένα τρομακτικό πεπρωμένο.

Red Riding Hood (2011). Μια διαφορετική οπτική ματιά στην ιστορία της κοκκινοσκουφίτσας και στο ποιος είναι τελικά ο κακός σε αυτό το παραμύθι.

Φυσικά, οι ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει με λυκανθρώπους είναι πλέον αναρίθμητες και ίσως χάνουν λίγο στον εντυπωσιασμό του θεατή από άποψη ιστορίας. Αυτό που μένει όμως, μετά από μία επιτυχημένη από αυτές, είναι μια μικρή ανατριχίλα και η ερώτηση, αν όλοι οι μύθοι κρύβουν μια δόση αλήθειας μέσα τους.

Με αυτό σας αποχαιρετώ και ελπίζω να απολαύσατε την πρώτη, σχεδόν επιφανειακή γνωριμία σας με αυτό το είδος.

Πηγή 1, Πηγή 2, Πηγή 3, Πηγή 4, Πηγή 5, Πηγή 6, Πηγή 7, Πηγή 8, Πηγή 9, Πηγή 10, Πηγή 11, Πηγή 12, Πηγή 13, Πηγή 14, Πηγή 15

Cover art by Manthos Lappas

Guest Post

Η Ιωάννα-Ελίζα Πολιτσοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Από πολύ μικρή τής άρεσε το διάβασμα και περνούσε πολλές ώρες χαμένη μέσα σε ένα βιβλίο. Καθώς μεγάλωνε, ανέπτυξε μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους μύθους, στα παράξενα πλάσματα και στις μαγικές τοποθεσίες. Και ποιο το καλύτερο μέρος γι’ αυτά από την Ιρλανδία και τη Σκοτία; Αγαπώντας ιδιαίτερα την παραδοσιακή τους μουσική αλλά και τις απομονωμένες περιοχές τους, δε θα μπορούσε παρά να έχει γράψει μια ιστορία που να διαδραματίζεται σε αυτά τα μέρη. Πράγματι, με ηρωίδα ένα ασυνήθιστο κορίτσι, μας ταξιδεύει σε πρωτόγνωρους μαγικούς τόπους, που δεν είναι πάντοτε και τόσο ακίνδυνοι.

Η σειρά σύγχρονης μυθοπλασίας που φέρει τον τίτλο Ουροβόρος Κρίνος πραγματεύεται μύθους, δολοφονίες και ιδιαίτερα επικίνδυνες θεωρίες, μα πάνω απ' όλα αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής κοκκινομάλλας Κέλτισσας, της Μόριγκαν Κρόου.