Game of… food: ο μικρόκοσμος της κουζίνας και των υλών διατροφής στην κοσμοθεωρία του G.R.R Martin

atablefortwo.com.au

Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου (A Song of Ice and Fire) είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα, μελετημένα και περίτεχνα λογοτεχνικά έργα που έχουν γραφτεί τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν θα πω το καλύτερο λογοτεχνικό έργο επειδή η βρετανική λογοτεχνία έχει να επιδείξει την πλέον μακροχρόνια και επική λογοτεχνική επιτομή του Tolkien, οπότε μάλλον μιλάμε είδη για δύο γίγαντες της φανταστικής λογοτεχνίας που προφανώς δεν κατέχουν το μονοπώλιο, αλλά ας επιστρέψουμε στον Martin. Η σειρά βιβλίων που ενέπνευσε την υπερπαραγωγή του HBO, η οποία με τη σειρά της κατάφερε να διχάσει τα εκατομμύρια των φανατικών fans ανά τον κόσμο, βρίσκεται ακόμα δύο βιβλία πριν την ολοκλήρωσή της. Ο δημιουργός της υπόσχεται πως σύντομα θα κυκλοφορήσει το επόμενο πολυαναμενόμενο μέρος, αλλά αν ένα πράγμα έχουν μάθει οι οπαδοί του είναι να μην εμπιστεύονται απόλυτα τις υποσχέσεις του.

Όμως ο λόγος του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι ούτε να παρουσιάσει με διθυραμβικό τρόπο την τελειότητα των βιβλίων, ούτε να σχολιάσει την έκβαση της σειράς. Για το τελευταίο μπορούμε να πούμε πως κάθε σειρά που σέβεται τον εαυτό της προκαλεί την κατάτμηση των φανατικών της σε υποομάδες ανάλογα με το τέλος που η καθεμία ανέμενε να παρακολουθήσει. Όλοι απολαύσαμε λιγότερο ή περισσότερο τη σειρά, ανεξάρτητα αν περιμέναμε κάτι διαφορετικό στο τέλος. Οι αναφορές του άρθρου θα πηγάζουν από τα βιβλία και δευτερευόντως από τη σειρά, μιας και τα βιβλία βρίσκονται σε προηγούμενο χρονικά στάδιο της σειράς, οπότε κανείς δεν θα χρειαστεί να προβληματιστεί με το θάνατο της Daenerys, τον Bran που κάθεται στο Σιδερένιο Θρόνο ή τη χαμηλή φωτεινότητα στο τρίτο επεισόδιο της επικής μάχης με τον Night King, θέματα που προβλημάτισαν, δίχασαν και μετατράπηκαν σε πεδίο συγκρούσεων για τους λάτρεις των βιβλίων και της σειράς. Δικαίως ή όχι, δεν έχει σημασία.

Οπότε ας προχωρήσουμε παρακάτω. Στο Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, ο Martin μας δείχνει πόσο καλά μελέτησε τη μεσαιωνική ιστορία και πόσο περίτεχνα χρησιμοποίησε αυτή τη γνώση για να προσδώσει τον χαρακτήρα επικής διάστασης στα βιβλία που τόσο μα τόσο λάτρεψαν οι φανατικοί του είδους. Από τον Ματωμένο Γάμο μέχρι τον λυσσαλέο πόλεμο μεταξύ Lannister και Stark, εκείνοι που αγαπάνε να μελετούν τη μεσαιωνική ιστορία της Αγγλίας και της Δυτικής Ευρώπης γενικότερα, μπορούν να αναγνωρίσουν επιρροές από αληθινά γεγονότα, όπως τη σύγκρουση των αντίπαλων παρατάξεων που αποτέλεσε τον Πόλεμο των Ρόδων, μία από τις πιο άγριες, λυσσαλέες και πολύχρονες συγκρούσεις στην αγγλική ιστορία.

Αυτό όμως στο οποίο ο Martin πρωτοτύπησε και γέννησε αυτό το άρθρο, είναι η τόσο ολοκληρωμένη και ρεαλιστικά απεικονισμένη κουζίνα του φανταστικού κόσμου που έπλασε. Χωρίς απλές περιγραφές γευμάτων όπως γίνεται συχνά σε βιβλία του είδους, αλλά με ολόκληρα γεύματα πολλαπλών πιάτων και σύνθετων γεύσεων, σαφείς και άκρως περιγραφικές αναφορές των υλικών, της σειράς που οι υπηρέτες και οι σερβιτόροι τα αποθέτουν στα περίτεχνα τραπέζια και γενικότερα του στησίματός τους στις βασιλικές αίθουσες, τις σάλες των πανδοχείων και τα χαμηλά καλύβια των οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερων. Είναι τόσο δυνατές, υποβλητικές και προσεκτικά βαλμένες οι περιγραφές ώστε ο αναγνώστης νιώθει πως πράγματι κάθεται μαζί με τους ήρωες στο ίδιο τραπέζι, μυρίζοντας τα ίδια αρώματα, πίνοντας το ίδιο κρασί του Dorn, συμμετέχοντας στις καθοριστικής σημασίας και στρατηγικής κουβέντες τους με φόντο πάντα τον Σιδερένιο Θρόνο και την εξουσία που πηγάζει από τα σιδερένια σπαθιά. Πέρα από τις λεπτομέρειες που αφορούν το φαγητό σαν πιάτο και τις ιδιαιτερότητες για τα υλικά, ο Martin δείχνει πως έχει μελετήσει τόσο καλά, ώστε οι διάφορες περιοχές του κόσμου που έφτιαξε, έχουν τις δικές τους συνταγές, τις δικές τους πρώτες ύλες, τις δικές τους συνήθειες. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Η τροφή ως θέμα γεωγραφίας

Image: Feast of Starlight.

"The cheese will be served when I want it served. And I want it served now." – Olenna Tyrell

Όπως συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο και σε κάθε κόσμο που διέπεται από φυσικούς νόμους, το Westeros, το Essos, ο Βορράς και ο Νότος όπως και κάθε περιοχή, χαρακτηρίζονται από μία ποικιλία θερμοκρασιακού εύρους τιμών, κατακρημνισμάτων ή, πιο απλά, κρύου, ζέστης και υγρασίας. Οι κλιματολογικές και εδαφολογικές συνθήκες παίζουν τον κυριότερο ρόλο στις δυνατότητες της γης να παράγει μία σειρά διαφορετικών λαχανικών, σιτηρών και καρπών που με τη σειρά τους χρησιμοποιούνται για τη διατροφή διαφορετικών ζώων και των ίδιων των ιδιοκτητών της γης. Διαβάζοντας κανείς τη σειρά των βιβλίων μπορεί να παρατηρήσει βασικές διατροφικές διαφορές με κριτήριο το πόσο βόρεια ή νότια βρίσκεται κάθε περιοχή, καθώς επίσης και με το αν βρίσκεται μακριά στην ανατολή ή στις Ελεύθερες Πόλεις που έχουν δικούς τους κανόνες και νόρμες. Οι διαφορές αυτές ακολουθούν τον αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος τόσο της σειράς των βιβλίων όσο και της τηλεοπτικής μεταφοράς, με σαφείς και μελετημένους κανόνες.

Ο Βορράς είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του. Ένα χιονισμένο ως επί το πλείστον και βάρβαρο μέρος όπου το κρύο είναι τσουχτερό και οι αέρηδες φυσάνε παγωμένοι περνώντας πάνω από το Τείχος. Η γεωργία αντιμετωπίζει σταθερά τις κλιματολογικές πραγματικότητες και τις καιρικές στενωπού. Έτσι οι άρχοντες των περιοχών αυτών είναι λιγότερο πλούσιοι από εκείνους του Νότου, τους Lannisters, τους Tyrell και όλους τους μικρότερους Οίκους. Η τροφή που κυριαρχεί στον Βορρά είναι αντίστοιχη των περιοχών της Σκανδιναβίας και της βόρειας Ευρώπης, με τις ζωικές τροφές να κυριαρχούν, ανάμεικτες με διάφορες ρίζες και καρπούς του δάσους που καταφέρνουν να επιβιώσουν στο άγριο κλίμα.

Η ίδια κατάσταση εντοπίζεται και στο Τείχος, με την τροφή πολλές φορές να παστώνεται για να διατηρηθεί, ή να αποθηκεύεται σε ξέχειλα από άφθονο πάγο κελάρια, προερχόμενο από τις βάσεις του μεγάλου τείχους που χωρίζει τον κόσμο στα δύο. Οι περιοχές που βρίσκονται κοντά στη θάλασσα συμπληρώνουν περιστασιακά το διατροφολόγιο χωρικών και αρχόντων με θαλασσινά και ψάρια. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, οι άρχοντες του Βορρά δεν μπορούν να προσφέρουν τα πλουσιοπάροχα δείπνα, τσιμπούσια και γεύματα που απολαμβάνουν οι Νότιοι, αν και η ποικιλία σε ζωικές τροφές είναι παρούσα σε κάθε σημαντικό γεύμα, παρέχοντας την ενέργεια και το λίπος για να αντέξουν οι βόρειοι το χειμώνα που έρχεται. Άλλωστε σε όλα τα βιβλία, ο χειμώνας έρχεται…

Προχωρώντας νότια, τα θαλασσινά και ψάρια είναι η βασική τροφή των Iron Islands. Το φτωχό σε θρεπτικά στοιχεία έδαφος που κυριαρχείται από βράχια και πέτρες σμιλεμένες από τη θάλασσα, σε συνδυασμό με τους υγρούς αέρηδες έχουν οδηγήσει τους νησιώτες να στηρίζονται, εκτός από τις ψαριές τους, στο πλιάτσικο, όπως πολλές φορές τονίζεται από τους άρχοντες των Σιδηρογέννητων.

Καθώς κατεβαίνουμε νότια, περνώντας τον Αυχένα (Neck) και τους βάλτους της Τάφρου Κέιλιν (Moat Kailin) φτάνουμε στις Παραποτάμιες Περιοχές (Riverlands) και στην Πεδιάδα (Reach), εκεί όπου τα πράγματα αλλάζουν ριζικά. Η γεωργία είναι απείρως ευκολότερη εδώ με μεγάλα ποτάμια, εύφορα εδάφη και αμέτρητους αγρότες, που στις σπάνιες περιπτώσεις που επαναστατούν και ανατρέπουν την καθεστηκυία τάξη, καλλιεργούν τη γη παράγοντας κολοσσιαίες ποσότητες φρούτων και λαχανικών και, το κυριότερο, τα σιτηρά που τρέφουν πρωτίστως τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Παρενθετικά, αναφέρεται εδώ πως η λεγόμενη Αγροτική Επανάσταση, που συνέβει περίπου 12.000 χρόνια πριν, ήταν η στιγμή κατά την οποία οι πρώτες ανθρώπινες ομάδες τροφοσυλλεκτών και κυνηγών εγκαταστάθηκαν σε περιοχές όπου κατάφεραν να ασκήσουν οργανωμένα τις πρώτες καλλιέργειες σιτηρών. Αυτές, με τη σειρά τους, πλούσιες καθώς ήταν σε υδατάνθρακες οδήγησαν στην μεγαλύτερη μέχρι τότε διαθεσιμότητα τροφής, κατ’ επέκταση σε μεγαλύτερους πληθυσμούς που συγκεντρώθηκαν, και ουσιαστικά στην ίδρυση των πρώτων πόλεων και οργανωμένων ανθρώπινων δομών. Ο Martin αναγνωρίζει με τη σειρά του την αξία των σιτηρών στη διατροφή. Έτσι οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί του Westeros βρίσκονται στην Πεδιάδα υπό τους Tyrell που σε χαλεπούς καιρούς λειτουργούν ως ο σιτοβολώνας των βασιλείων.

Πριν κατεβούμε ακόμη νοτιότερα, κάνουμε μια υποχρεωτική στάση στο King’s Landing, την πρωτεύουσα των Εφτά Βασιλείων και έδρα των βασιλιάδων, εκεί όπου σερβίρονται τα πολυτελέστερα, λαμπρότερα και πιο καλομαγειρεμένα γεύματα, που τις περισσότερες φορές περιέχουν εξωτικά υλικά, ενώ την ίδια στιγμή οι φτωχότερες μάζες μετά βίας επιβιώνουν σε τμήματα της αχανούς πόλης, όπως η Ψειλογειτονιά (Flea Bottom), όμως γι’ αυτό θα γίνει αναφορά παρακάτω.

Φτάνουμε λοιπόν στο νοτιότερο άκρο της ηπείρου του Westeros, στο Dorn, τη γη των ατελείωτων εκτάσεων με άμμο, ζέστη και καυτό ήλιο. Τη γη που αν παρατηρήσουμε όσα γράφει ο Martin μοιάζει με τη δική μας Μεσόγειο και τις ακτές της βόρειας Αφρικής. Στο Dorn ευδοκιμούν φυτά που σε κανένα άλλο μέρος της ηπείρου δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να ευδοκιμήσουν στις ακραίες θερμοκρασίες και ξηρασίες. Εδώ έχουμε λεμόνια, τροπικά φρούτα, ελιές, όπως επίσης πικάντικα φαγητά που οι ντόπιοι λατρεύουν.

Αντίστοιχες διαφοροποιήσεις αλλά με λιγότερες λεπτομέρειες μπορούμε να βρούμε στα βιβλία για τις αχανείς περιοχές πέρα από τη Στενή Θάλασσα (Narrow Sea), στο Essos, αλλά στο άρθρο προτίμησα να δώσω περισσότερη βαρύτητα στη γη των εφτά βασιλείων που καλύπτουν την πλειονότητα των κεφαλαίων. Προς τέρψη όμως των φανατικών, αναφέρω ότι οι Ghiscari, ένας λαός στην ανατολή, παρουσιάζεται ως ο λαός που το μόνο κρέας που δεν θα κατανάλωνε είναι εκείνο από άνθρωπο ή δράκο. Και στην περίπτωση των Dothraki, οι αφεντάδες των αλόγων δεν καλλιεργούν τη γη, αλλά στηρίζονται στις τεράστιες εκτάσεις καλυμμένες από γρασίδι για να ταΐσουν τα άλογά τους, και κατ’ επέκταση να τραφούν από το κρέας και το γάλα τους.

Κάτι τελευταίο που θα έπρεπε να αναφερθεί, σχετίζεται με τον τρόπο που ο Martin κατασκεύασε τον κόσμο του. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι ήπειροι των βιβλίων, δεν είναι κάποια στιγμή του γήινου παρελθόντος ή μέλλοντος όπως συμβαίνει με άλλες διάσημες σειρές βιβλίων, άρα δεν διέπονται απαραίτητα από τους ίδιους κανόνες με τη Γη. Έτσι δεν υπάρχουν απαραίτητα τροφές που να ανήκουν στον παλιό και νέο κόσμο, το αντίστοιχο με την Ευρασία και τις Βόρεια και Νότια Αμερική. Ως αποτέλεσμα αυτού, στο Westeros μπορεί να εμφανίζονται καπνός, καυτερές πιπεριές και καλαμπόκι, που στον πραγματικό κόσμο θα έπρεπε να έρθουν από τον αντίστοιχο Νέο Κόσμο της Αμερικής μέσω της σταδιακής διάδοσης του εμπορίου όπως συνέβαινε κατά το μεσαίωνα.

Κρασί και άλλα ροφήματα

“I drink and I know things”, Tyrion Lannister

Όσον αφορά τα ροφήματα, τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα βιβλία και ακολούθως και στην τηλεοπτική σειρά, κατέχει το κρασί. Και στις δύο πηγές, σχεδόν σε κάθε σκηνή στο King’s Landing, σε κάθε γραφείο, ράφι, βοηθητικό τραπεζάκι ή άλλο έπιπλο βρίσκεται πάντα μια καράφα πρόχειρη γεμάτη με πορφυρό, στο χρώμα του αίματος, κρασί για να σβήσει τη δίψα των αρχόντων, κυρίως τα δύο από τα τρία τέκνα του άρχοντα Tywin Lannister που το καταναλώνουν αφειδώς.

Γενικότερα, η παραγωγή κρασιού ακολουθεί έναν χρυσό κανόνα. Όσο γεωγραφικά χαμηλότερα βρίσκεται μια περιοχή, τόσο περισσότερα αμπέλια με καλύτερης ποικιλίας σταφύλια ευδοκιμούν εκεί. Κρασί παράγεται από το Dorn μέχρι και τις Παραποτάμιες Περιοχές, όμως το καλύτερο κρασί όλων φτιάχνεται στο Νότο και συγκεκριμένα στο νησί Arbor, έδρα του Οίκου Redwyne, που διαθέτει με διαφορά τον μεγαλύτερο στόλο στο Westeros. Εκεί λοιπόν οι τεράστιοι αμπελώνες παρέχουν την πρώτη ύλη για πολλές ποικιλίες κρασιού με διαφορετικό άρωμα και γεύση, με καλύτερο όλων το Arbor gold, με πλούσια και φρουτώδη γεύση, το οποίο η Cersei Lannister τιμά δεόντως συχνά πυκνά. Στον αντίποδα βρίσκεται το Dorn που κονταροχτυπιέται με το Arbor για τον τίτλο του παρασκευαστή του καλύτερου κρασιού, αν και στο Dorn το κρασί που παράγεται είναι κυρίως κόκκινο, με δευτερευόντως πικάντικη γεύση από τα μπαχαρικά που προστίθενται.

Σε άλλες περιοχές όπως το Τείχος, ή στα σπίτια της κατώτερης κοινωνικής τάξης, όπως και σε πανδοχεία στις κεντρικές δημοσιές, το κρασί απαντάται πιο σπάνια ή μόνο για ευγενείς ταξιδιώτες, είναι χαμηλότερης ποιότητας και πολύ πιο φτηνό, αραιωμένο και κακόγευστο. Οι απλοί χωρικοί προτιμούν διάφορα είδη μπύρας, φτηνής και πάντα εύκαιρης.

Σε περιοχές εκτός Westeros το κρασί είναι επίσης διάσημο μεταξύ άλλων ροφημάτων. Στο Pentos φτιάχνουν κρασί, στο Norvos πίνουν μαύρη μπύρα και γάλα κατσίκας που έχει υποστεί ζύμωση. Στο Volantis φτιάχνουν κόκκινο γλυκό κρασί, το Green Nectar του Myr είναι επίσης φημισμένο, ενώ στο Tyros οι ντόπιοι φτιάχνουν αλκοολούχο ποτό από αχλάδια (Pear Brandy). Όπως αναφέρθηκε πιο πριν, οι Dothraki δεν παράγουν δικό τους κρασί, όμως το δέχονται ως φόρο, ενώ προτιμούν να καταναλώνουν γάλα κατόπιν ζύμωσης. Στον Κόλπο των Δουλεμπόρων (Slaver’s Bay), παράγεται επίσης κρασί, ενώ εισάγεται και κρασί από το Westeros για εκείνους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν ή να ναυλώσουν πλοία για τη μεταφορά σε μια τόσο μεγάλη απόσταση. Η Daenerys για παράδειγμα όσο απελευθερώνει τους σκλάβους στις δουλεμπορικές πόλεις, πίνει συχνά κρασί από διάφορα φρούτα.

Photo source here

Τροφή και κοινωνικές τάξεις

Σε όλο το έργο, η τροφή θεωρείται κομβικής σημασίας για την ασφάλεια και την ειρήνη των βασιλείων. Οι χωρικοί και οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις συχνά εξεγείρονται όταν η διαθεσιμότητα τροφής μειώνεται. Σε περιπτώσεις πολιορκίας όπως εκείνη του Storm’s End ή του King’s Landing η τροφή σπάνιζε τόσο που πολλοί πολιορκημένοι αναζήτησαν τροφή μεταξύ μικρών τετράποδων, όπως σκύλους και γάτες. Ένα φορτίο με κρεμμύδια βέβαια έλυσε για όσο χρειαζόταν την πείνα των πολιορκημένων στην πρώτη περίπτωση, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία. Στον κόσμο του Westeros οι χωρικοί θα έτρωγαν ακόμα και άλογο αν με αυτό κατάφερναν να επιβιώσουν, αν και κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν πιθανώς σπατάλη ενός χρήσιμου ζώου. Οι περισσότεροι κάτοικοι των πόλεων απλά θα αδυνατούσαν να αγοράσουν την τροφή τους από τα αγροκτήματα και τα χωράφια που παρήγαγαν τροφή για τα αστικά κέντρα των βασιλείων και τον υπέρογκο πληθυσμό τους και έτσι θα ξεκληρίζονταν κατά χιλιάδες. Όλα αυτά θυμίζουν με μελανά γράμματα τον ευρωπαϊκό μεσαίωνα.

Οι μεγάλες γιορτές με τα ατελείωτα πιάτα ήταν προνόμιο μόνο των ισχυρών, των εύπορων αρχόντων και των πλούσιων εμπόρων σε αντίθεση με τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα που τις περισσότερες φορές υποσιτίζονταν. Όταν οι εποχές ήταν καλές τα πλουσιοπάροχα γεύματα ήταν συχνό φαινόμενο, ενώ όταν οι καιροί γίνονταν επικίνδυνοι και λιγότερο παχυλοί, το φαγητό ήταν πολλές φορές αηδιαστικό, φτωχό και χαμηλής διατροφικής αξίας. Δύσκολα κάποιος παραβλέπει το γεγονός ότι η ίδια σχέση πραγμάτων εμφανίζεται σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία, από τη μεσαιωνική Ευρώπη μέχρι και τη δική μας εποχή, μια απόδειξη πως η λογοτεχνία του φανταστικού δανείζεται τα θέματα, τους προβληματισμούς και τις –πικρές- αλήθειες της από την εκάστοτε εποχή και τα δικά της δυσεπίλυτα προβλήματα.

Ώρα για αληθινή συνταγή

Αν η σειρά των βιβλίων τιμά την κουζίνα και τις γεύσεις, η μικρή οθόνη απογείωσε το γαστριμαργικό μύθο του Martin. Ποιος δεν θυμάται τις λεμονόπιτες που λάτρευε η Sansa, τις περιστερόπιτες, τις πίτες με λάμπραινα και γενικά κάθε μορφής κρεατόπιτα, το καβούρι που έχει υποστεί ζύμωση και ο Davos Seaworth χρησιμοποιεί για να ξεγελάσει δύο φρουρούς. Ή ακόμα και την ωμή καρδιά αλόγου που η Daenerys καταναλώνει για να ευχαριστήσει τον Khal Drogo. Οι συνταγές είναι αμέτρητες, όμως κάποιες από αυτές αποκλείεται να τρώγονταν με ευχαρίστηση σήμερα. Παρόλα αυτά υπάρχουν εκείνοι που προχώρησαν τη δουλειά του Martin ένα βήμα παραπέρα, δημιουργώντας αληθινά πιάτα βασισμένοι σε όσα εκείνος έγραψε, στήνοντας συνταγές που θα μπορούσαν κάλλιστα να επιλέγονται από χαρακτήρες όπως η Daenerys, ο John Snow, ο Tyrion και οι άλλοι ήρωες που αγαπήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Η συνταγή που ακολουθεί περιέχεται στο βιβλίο A Feast of Ice and Fire, των Monroe και Lehrer, με το οποίο μπορείτε για λίγο να ταξιδέψετε στον κόσμο του Martin μέσα από τις συνταγές τους, και αν θέλετε να δοκιμάσετε να φτιάξετε κάποιο από τα πιάτα.

Για την ώρα θα κλείσουμε, ταξιδεύοντας βόρεια, στην κεντρική αίθουσα του Γουίντερφελ (Winterfell), όπου συνοδεία του τριζοβολήματος της φωτιάς, των σκύλων που γαυγίζουν κοντά στη στόφα, και του παγωμένου ανέμου που σφυρίζει στα ψηλά παράθυρα, το πρωινό άρχισε να σερβίρεται.

Photo source here

Breakfast at Winterfell – Πρωινό στο Γουίντερφελ

(Για τμήματα της συνταγής που δεν μεταφράζονται επακριβώς ή είναι κάποιο πολύ συγκεκριμένο υλικό ή προϊόν, παραθέτω σε παρένθεση το αγγλικό κείμενο)

Στον βορρά κάνει κρύο, όμως το συγκεκριμένο πρωινό ταιριάζει σε κάθε μέρος και οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου. Αν θέλετε το πρωινό σας να έχει την αληθινή αίσθηση του Winterfell μην αλλάξετε κάποιο υλικό. Η λίστα αυτή των υλικών, φτιάχνει ένα πλήρες πρωινό για 2 άτομα.

Συστατικά:

2 αυγά

6 λωρίδες μπέικον (Black Forest bacon)

4 μικρές φέτες ψωμί (rustic bread)

Μέλι, βούτυρο, μαρμελάδα μούρων, τυρί τύπου cheddar

2 φακελάκια τσάι

Προετοιμασία

Μαγειρέψτε το μπέικον όπως επιθυμείτε. Ταυτόχρονα φρυγανίστε το ψωμί και αφού το βουτυρώσετε προσθέστε μαρμελάδα ή μέλι ή και τα δύο. Προετοιμάστε το πιάτο καθώς το νερό για το τσάι έχει αρχίσει να θερμαίνεται. Μόλις το μπέικον είναι έτοιμο βγάλτε το από τη φωτιά και κρατείστε το ζεστό σε κάποιο μεταλλικό σκεύος. Μετά βράστε τα αυγά με τον ακόλουθο τρόπο: Γεμίστε μια μικρή κατσαρόλα με νερό περίπου μέχρι τη μέση, και σταδιακά βάλτε ένα ένα τα αυγά. Αφήστε τα να βράσουν για 4 λεπτά ακριβώς. Μόλις ο χρόνος παρέλθει αφαιρέστε τα. Σε περίπτωση που δεν τα καταναλώσετε αμέσως, πλύνετε με νερό κάτω από τη βρύση για να σταματήσουν να βράζουν στο εσωτερικό τους. Τοποθετήστε το αυγό σε ένα φλιτζάνι αυγού, ή σε μία φέτα φρυγανισμένου ψωμιού πατώντας τη μέση για να δημιουργηθεί μια μικρή κοιλότητα. Για να φάτε, αφαιρέστε το 1/3 του κελύφους του αυγού με ένα μαχαίρι. Αν το αυγό έχει βράσει όσο πρέπει, το ασπράδι θα πρέπει να είναι μαγειρεμένο αλλά μαλακό και ο κρόκος αρκετά ρευστός ώστε να τρέχει. Ταυτόχρονα, το νερό για το τσάι θα έχει βράσει, οπότε ετοιμάστε κατά τις προτιμήσεις σας το τσάι και το πρωινό είναι έτοιμο.

Όσο θα τρώτε το πρωινό, μπορείτε να φαντάζεστε ότι βρίσκεστε στον μακρινό βορρά, στην έδρα των Stark, Ανταρόλυκοι αλυχτούν στις χιονισμένες κοιλάδες και τα ομιχλιασμένα δάση, ενώ κάθε τόσο το σφυρί του σιδερά φιλάει το πυρωμένο μέταλλο. Το δρακόγυαλο δεν είναι ποτέ αρκετό και κανείς δεν ξέρει αν τα παραμύθια της παραμάνας δεν κρύβουν μια δόση αλήθειας μέσα τους. Επειδή ο χειμώνας έρχεται και μαζί του φέρνει ανείπωτο τρόμο!

Πηγές

Chelsea Monroe-Cassel and Sariann Lehrer, “A Feast of Ice and Fire, The Official Companion Cook Book”, Bantam Books, New York, 2012.

Game of Thrones, Fandom, https://gameofthrones.fandom.com/wiki/Food_and_Drink, access 21.2.20.

Kirsten Nunez, “17 Horrifying foods that were actually eaten by real people in “The Game of Thrones” Era”, So Yummy, https://soyummy.com/game-of-thrones-food/, access 21/2/20.

Jon Ledford, “All the crazy food they eat on Game of Thrones”, Grunge, https://www.grunge.com/9182/crazy-food-eat-game-thrones/, access 21/2/20.

Katharine Trendacosta, “The 15 best food descriptions in A Song of Ice and Fire, GIzmondo, https://io9.gizmodo.com/the-15-best-food-descriptions-in-a-song-of-ice-and-fire, access 21/2/20.

“The Inn at the Crossroads”, http://www.innatthecrossroads.com/, access 21/2/20.