Edward Scissorhands –η γοητευτική ταινία του Tim Burton για τη διαφορετικότητα
Γιατί χιονίζει; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ;
Όλοι νομίζουμε πως οφείλεται μόνο στη μητέρα φύση και πως δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τον καιρό, αλλά το χιόνι είναι άλλη υπόθεση. Υπάρχει ένα μέρος όπου το χιόνι έρχεται για άλλους λόγους, και είναι λίγοι εκείνοι που γνωρίζουν την αλήθεια.
Πολλά χρόνια πριν, σε μια μικρή και συνηθισμένη πόλη, με κατοίκους που ασχολούνταν ευχαρίστως με τις δουλειές τους -και με εκείνες των άλλων-, δημιουργήθηκε ένα αγόρι.
Δημιουργήθηκε. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Πατέρας του ένας εφευρέτης που ζούσε μόνος σε μια τεράστια επιβλητική έπαυλη, πάνω σε έναν λόφο. Ο εφευρέτης ασχολούνταν κάθε μέρα με τις δημιουργίες του, μα αισθανόταν πάντα πολύ μόνος. Αποφάσισε λοιπόν, κάποτε, εκεί ανάμεσα στα δημιουργήματά του, να φέρει στη ζωή ένα από αυτά και να το κάνει παιδί του.
Το όνομα αυτού Edward, και ήταν ένα από τα πιο τρυφερά και αγαθά πλάσματα που είδε ποτέ ο κόσμος, κι ας ήταν τεχνητός. Ο εφευρέτης πατέρας τον αγαπούσε πολύ, τον φρόντιζε και τον εκπαίδευε στο σπίτι. Του έμαθε, έτσι, πολλά για το πώς να συμπεριφέρεται σωστά και του έδωσε μια παιδεία που άλλοι δεν παίρνουν ποτέ από το σχολείο ή την οικογένειά τους.
Μόνο που… Μόνο που υπήρχαν δύο προβλήματα και ήταν και τα δύο μεγάλα.
Το πρώτο ήταν πως ο Edward δεν συναναστράφηκε ποτέ του άλλους ανθρώπους, εκτός από τον εφευρέτη πατέρα του. Το δεύτερο και σημαντικότερο, ήταν πως δεν είχε χέρια.
Όχι, ο Edward δεν είχε κάποια έλλειψη, αντιθέτως είχε μια σημαντική ιδιαιτερότητα που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους˙ αντί για χέρια είχε ψαλίδια. Μπορούσε έτσι να κάνει ένα σωρό πράγματα με ευκολία, που σίγουρα κανένας άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει. Το θέμα ήταν πως κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να συναναστραφεί ένα πλάσμα με χέρια που μπορούσαν να σκοτώσουν με ένα χάδι…
Ο εφευρέτης πατέρας το γνώριζε αυτό και το καταλάβαινε απόλυτα. Έτσι, μια καλή μέρα αποφάσισε να χαρίσει στον Edward εκείνο που τόσο ποθούσε η τεχνητή παράξενη καρδιά του. Αποφάσισε να του χαρίσει δυο κανονικά χέρια. Από εκείνα που αγγίζουν, αγκαλιάζουν και χαϊδεύουν, δίχως να πληγώνουν. Από εκείνα που έχουν όλοι και μπορούν να πιάσουν έτσι το χέρι του συντρόφου τους ή του παιδιού τους, να παίξουν κιθάρα και πιάνο ή απλά να ξυθούν, όταν έχουν φαγούρα.
Καμία ιστορία όμως δεν τελειώνει έτσι απλά. Η χαρά του Edward ήταν μεγάλη καθώς είδε τα καινούργια του χέρια και κατάλαβε πως ο καιρός που αισθανόταν διαφορετικός και παράταιρος, είχε πια τελειώσει. Το ίδιο μεγάλη ήταν και η χαρά του εφευρέτη πατέρα. Ο δεύτερος όμως ήταν μεγάλος σε ηλικία και ήταν αδύνατον να αντέξει τόση χαρά. Έτσι, η καρδιά του σταμάτησε και άφησε μόνο τον Edward. Μόνο και ημιτελή σε μια τεράστια έπαυλη, δίχως κάποιον άλλο που να μπορεί να τον φροντίσει.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Edward ζούσε μόνος εκεί ψηλά. Δεν τόλμησε ποτέ να βγει από αυτό που αποκαλούσε σπίτι και περισσότερο έμοιαζε πια με φυλακή. Ονειρευόταν μια άλλη ζωή, αλλά αυτή η άλλη ζωή έμοιαζε πολύ μακρινή και είχε πάντα τα ψαλίδια του να του θυμίζουν πως δεν θα ζούσε ποτέ το όνειρό του.
Η ζωή όμως έχει τα δικά της μυστικά σχέδια για τον καθένα, και ο Edward δεν αποτελούσε εξαίρεση σε αυτό. Μια μέρα εμφανίστηκε στην πόρτα του Edward η Peg Boggs. Η Peg ήταν μία από τους κατοίκους της μικρής πόλης που ο Edward έβλεπε καθημερινά από ψηλά. Ήταν αντιπρόσωπος μιας εταιρείας καλλυντικών και έψαχνε απελπισμένα πελάτες. Έτσι, αποφάσισε μια μέρα να δοκιμάσει την τύχη της και στην έπαυλη που όλοι απέφευγαν, επειδή θεωρούνταν στοιχειωμένη.
Η Peg είχε καλή καρδιά και όταν βρήκε τον Edward στη σοφίτα, και κατάλαβε πως εκείνος δεν είχε κανέναν, αποφάσισε να τον πάρει μαζί της. Ξεκίνησε τότε για τον Edward ένα ταξίδι που ίσως τον έφερνε κοντά στο να ζήσει το όνειρό του και να αισθανθεί επιτέλους φυσιολογικός.
Edward Scissorhand Illustration by Shiyao
Στην αρχή ήταν όλα καλά. Η οικογένεια της Peg, ο σύζυγός της Bill και ο γιος τους Kevin, υποδέχτηκαν τον Edward και τον έβαλαν στο σπιτικό τους, παρά την ιδιαιτερότητά του. Ζούσαν σε μια πόλη και μια γειτονιά όπου όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, και πολύ σύντομα οι γείτονες αυτο-προσκλήθηκαν στο σπίτι των Boggs για ένα μπάρμπεκιου, με στόχο να γνωρίσουν τον μυστήριο επισκέπτη της οικογένειας. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να περάσει απαρατήρητος ένας ξένος, ειδικά ένας τόσο ιδιαίτερος ξένος σαν τον Edward;
Σύντομα, ο ήρωάς μας απέκτησε πολλούς φίλους. Όλοι ήθελαν να γίνουν μέρος της ζωής του και ειδικά κάποιες από τις κυρίες της γειτονιάς… Το όνειρο του Edward είχε αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Οι καινούργιοι του φίλοι τον βοηθούσαν και έδειχναν να αποδέχονται τη διαφορετικότητά του. Για να τους ανταποδώσει τη χαρά που αισθανόταν λοιπόν, εκείνος άρχισε να χρησιμοποιεί τα ψαλίδια του για να ομορφύνει τους κήπους τους, φτιάχνοντας σωστά έργα τέχνης από τους θάμνους και τα δέντρα που είχε ο καθένας εκεί. Το έκανε αυτό με μεγάλη μαεστρία. Σύντομα ανακάλυψε πως αυτό δεν ήταν το μοναδικό του ταλέντο. Άρχισε να κουρεύει τα κατοικίδια της γειτονιάς με εξίσου μεγάλη επιτυχία και δεν άργησαν να του εμπιστευτούν την κόμη τους και οι ίδιες οι κυρίες.
Ο Edward είχε γίνει πια celebrity. Όλοι ήθελαν να είναι κοντά του και να πάρουν λίγη από τη λάμψη του. Μάλιστα, η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη που ετοιμαζόταν να ανοίξει το δικό του σαλόνι ομορφιάς.
Θα ήθελα κάπου εδώ να πω πως τα όνειρα του Edward πραγματοποιήθηκαν και πως όλα πήραν τον δρόμο τους αλλά, δυστυχώς, δεν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ο Edward είχε δυο εχθρούς που έβλεπαν σε αυτόν κάτι επικίνδυνο. Έβλεπαν πως τους έβγαζε από τα συνηθισμένα και πως άλλαζε την ισορροπία της παράταιρης πόλης τους, που τόσο είχαν συνηθίσει.
Η πρώτη ήταν η εκκεντρική και θρησκευόμενη γειτόνισσα, Esmeralda, που εξαρχής δεν είδε τον Edward με καλό μάτι. Τον θεωρούσε μίασμα και προσπαθούσε να πείσει και τους υπόλοιπους για το Κακό που εκείνος έκρυβε. Ο άλλος και σημαντικότερος εχθρός του ήταν ο Jim. Ο Jim ήταν ένα πλουσιόπαιδο που του άρεσε να είναι στο επίκεντρο και να γίνεται πάντα το δικό του. Μάλιστα, είχε σχέση με την Kim.
Και κάπου εδώ, αρχίζει η ιστορία μας να περιπλέκεται. Η Kim ήταν η κόρη της οικογένειας Boggs, η οποία έλειπε κατά την άφιξη του Edward στην πόλη. Στην αρχή θεωρούσε κι εκείνη τον Edward παράξενο κι ήθελε να τον αποφύγει. Ο Edward, από την άλλη, την ερωτεύτηκε από την πρώτη ματιά και παρά το ότι θα ήθελα πολύ να σας πω το αντίθετο, η ιστορία τους δεν είχε καλό τέλος.
Ο Jim λοιπόν έβλεπε τον Edward με καθόλου καλές διαθέσεις και αντιλαμβανόταν πως εκείνος έτρεφε αισθήματα για την Kim. Όταν άρχισε και η Kim να αντιμετωπίζει τον Edward πιο φιλικά και να τον υπερασπίζεται, η ζήλια του Jim ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Έστησε έτσι τη δική του αρρωστημένη πλεκτάνη για να τον παγιδεύσει. Έβαλε την Kim να ζητήσει από τον Edward να τη βοηθήσει, γνωρίζοντας πως εκείνος δεν επρόκειτο να αρνηθεί και έστησε μια διάρρηξη στο ίδιο του το σπίτι. Όταν πια βρέθηκαν μέσα στο οχυρωμένο σπίτι της πλούσιας οικογένειάς του, ο Jim σήμανε τον συναγερμό που αυτομάτως κλείδωσε τον Edward μέσα σε ένα ασφαλισμένο δωμάτιο.
Art by https://arashicat.deviantart.com/
Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα βάσανα του φτωχού Edward, τον οποίο πια συνέλαβε η αστυνομία. Βέβαια, η παράξενη καλή καρδιά του τον βοηθούσε πάντα να βρει εκείνους που τον καταλάβαιναν κατά βάθος, όπως έγινε και με τους αστυνομικούς, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να τον σώσει από τις κακές γλώσσες όλων όσων λίγο πριν θεωρούσε φίλους. Μία από τις κυρίες της γειτονιάς μάλιστα, που λίγες μέρες νωρίτερα προσπάθησε να τον αποπλανήσει ανεπιτυχώς, άρχισε να τον κατηγορεί δεξιά και αριστερά πως εκείνος της ρίχτηκε και πως ευτυχώς γλίτωσε από τα χέρια του…
Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να σκληρύνουν την καρδιά του ήρωά μας. Εκείνος κράτησε για τον εαυτό του την αλήθεια για όσα συνέβησαν πραγματικά στο σπίτι του Jim και το έκανε για να προστατεύσει την αγαπημένη του.
Ο καιρός πέρασε και έφτασαν τα Χριστούγεννα. Η οικογένεια Boggs ετοιμαζόταν για το χριστουγεννιάτικο πάρτι που έκανε παραδοσιακά κάθε χρόνο για όλους τους φίλους και γείτονες, παρά το γεγονός πως είχαν πια όλοι ψυχρανθεί και απέφευγαν τις συναναστροφές μαζί τους ή με τον Edward. Τη βραδιά του πάρτι το σπίτι ήταν στολισμένο και ο Edward ετοίμαζε ένα γλυπτό από πάγο με τη μορφή ενός αγγέλου που έμοιαζε με την Kim. Εκείνη βγήκε έξω και άρχισε να απολαμβάνει το σκηνικό, καθώς όσο ο Edward δούλευε τον πάγο, έμοιαζε να χιονίζει. Η πόλη -και η Kim- δεν είχε ξαναδεί ποτέ χιόνι και το σκηνικό ήταν μαγικό. Δεν άργησε, όμως, πολύ να εμφανιστεί ο Jim και να ταράξει με τις φωνές του τον Edward. Μέσα στην ταραχή του, εκείνος πλήγωσε την Kim στο χέρι και ο φίλος της του επιτέθηκε και τον κατηγόρησε πως το έκανε εσκεμμένα.
Μετά από αυτήν την αντιπαράθεση, ο πλέον εξοργισμένος Edward έφυγε από το σπίτι και άρχισε να καταστρέφει όποιο από τα έργα του στους κήπους της πόλης έβρισκε στον διάβα του. Όταν πια ηρέμησε, επέστρεψε και βρήκε την Kim μόνη να τον περιμένει. Κάπου εδώ κατάλαβε πως εκείνη τον νοιάζεται και για λίγα λεπτά έμειναν αγκαλιασμένοι. Ήταν για τον Edward η πρώτη φορά που ήρθε τόσο κοντά με κάποιον, αλλά δυστυχώς η ευτυχία του δεν είχε συνέχεια.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για όλη την πόλη και έδωσε πάτημα στην Esmeralda και τον Jim να κατηγορήσουν ανοιχτά τον Edward και να πάρουν με το μέρος τους σχεδόν τους πάντες, ήταν το γεγονός πως ο Edward… έσωσε τον μικρότερο αδερφό της Kim από βέβαιο τροχαίο δυστύχημα. Μέσα στον πανικό, πλήγωσε το αγόρι στο πρόσωπο ενώ τον έσωζε και προκάλεσε έτσι την αντίδραση του Jim, ο οποίος έσπευσε να τον κατηγορήσει πως ήθελε να κάνει κακό στο παιδί. Άρχισε κάπου εδώ και πάλι να γίνεται βίαιος και όταν πια κατέφθασε η αστυνομία ο Edward διέφυγε με προορισμό την έπαυλη που υπήρξε για τόσα χρόνια το σπίτι του.
Μήτε η πόλη, μήτε ο Jim σκόπευαν όμως να του το κάνουν εύκολο και τον ακολούθησαν. Η Esmeralda βρήκε την ευκαιρία να ξεσηκώσει τα πλήθη και η σκηνή θύμιζε πια μεσαιωνικό κυνήγι μαγισσών, με την απελπισία του Edward να μεγαλώνει διαρκώς. Επέστρεψε λοιπόν και πάλι στη σοφίτα της έπαυλης, όπου πέρασε τα χρόνια του με το να ονειρεύεται μια άλλη, φυσιολογική ζωή. Εκεί τον βρήκε και η Kim, που επίσης έτρεξε από πίσω του. Τότε, του είπε πως τον αγαπά και του έκανε έτσι ένα δώρο, ίσως μεγαλύτερο και από τα χέρια που ήθελε να του χαρίσει ο εφευρέτης πατέρας του. Η ευτυχία του όμως δεν ήταν γραφτό να κρατήσει ούτε και τώρα, καθώς εμφανίστηκε και πάλι ο Jim με ξεκάθαρη πια πρόθεση να τον σκοτώσει. Ο Edward δέχτηκε για άλλη μια φορά τα άγρια χτυπήματά του, δίχως όμως να αντιδρά, μέχρι που… μέχρι που ο Jim τραυμάτισε την Kim. Τότε είναι που ο Edward αντέδρασε για πρώτη φορά, σκοτώνοντας με τα χέρια του τον Jim και σπρώχνοντάς τον από το παράθυρο.
Οι κάτοικοι της πόλης είχαν συγκεντρωθεί έξω από τη έπαυλη και ήταν έτοιμοι να λιντσάρουν τον Edward. Η οργή τους ήταν μεγάλη και είχαν πια αποφασίσει πως εκείνος έπρεπε να πληρώσει. Η Kim τον άφησε πίσω της και για να τον προστατεύσει, κατάφερε να πείσει τους πάντες πως ο Edward ήταν νεκρός, πως αλληλοσκοτώθηκε με τον Jim. Σαν απόδειξη, πήρε μαζί της ένα από τα «χέρια» που βρήκε μέσα στην έπαυλη. Ο όχλος διαλύθηκε τελικά -απογοητευμένος, θα έλεγε κανείς- και η πόλη άφησε πίσω της την ιστορία με τον Edward και τα χέρια από ψαλίδια.
Πέρασαν τα χρόνια, μα το χιόνι δεν σταμάτησε να πέφτει κάθε χρόνο και υπάρχουν ακόμη εκείνοι οι λίγοι που έμειναν πίσω, δίχως να ξεχάσουν το παράξενο καλόκαρδο πλάσμα με τα χέρια από ψαλίδια. Μία από αυτούς είναι η ίδια η Kim, η οποία πια έχει γεράσει και αφηγείται στην εγγονή της την ιστορία του Edward. Η ιστορία του είναι και εκείνη που εξηγεί το χιόνι κάθε χρόνο. Είναι εκείνη ενός όμορφου πλάσματος που κανείς δεν αποδέχτηκε, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν κράτησε κακία σε κανέναν και συνεχίζει μέχρι σήμερα να φέρνει το δώρο του χιονιά και να χαρίζει το χαμόγελο σε εκείνους που θυμούνται και καταλαβαίνουν.
Αν λοιπόν ποτέ σου δεν είχες αναρωτηθεί γιατί χιονίζει, έχε στον νου σου από εδώ και πέρα εκείνο το υπέροχο πλάσμα που δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται. Εκείνου που η καρδιά του μπόρεσε να χωρέσει τόση αγάπη, ακόμα κι όταν κανείς δεν το αποδέχτηκε. Εκείνου που τελικά ήταν πολύ πιο όμορφο από οτιδήποτε «φυσιολογικό», ακριβώς επειδή ήταν διαφορετικό. Κι όταν κάποια στιγμή βρεθείς κι εσύ μπροστά στο διαφορετικό, θυμήσου πως εκείνο έφερε το χιόνι και πως όσο διαφορετικό κι αν σου φαίνεται, πάντα θα έχει μέσα του κάτι από σένα, κάτι από μένα, κάτι από όλους μας.
Πληροφορίες και σχόλια για την ταινία
Η ταινία Ψαλιδοχέρης (Edward Scissorhands) κυκλοφόρησε στις 14 Δεκεμβρίου του 1990, από τον σκηνοθέτη Tim Burton, με μουσική του Danny Elfman. Πρωταγωνιστής της ταινίας, ως Edward ή για εμάς Ψαλιδοχέρης, ήταν ο Johnny Depp και μαζί του πρωταγωνίστησαν και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί, όπως η Winona Ryder (Kim), η Dianne Wiest (Peg Boggs) και ο Vincent Price (εφευρέτης).
Κύρια μοτίβα στην ταινία είναι η απομόνωση και η ανακάλυψη του εαυτού, και έχουμε την αναπαράσταση της μικροαστικής «suburban» ζωής ως κάτι παράξενο και παράταιρο, αλλά όχι κακό, σύμφωνα με τον Burton. Βλέπουμε το καλό που υπάρχει μέσα στους ανθρώπους, συγχρόνως όμως υπάρχει και ένα είδος αποκοπής από την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι μοιάζουν να συνυπάρχουν απλά, ενώ ταυτόχρονα κάθε ένας από αυτούς ζει μέσα στον κόσμο που έχει πλάσει μέσα στο μυαλό του για τη ζωή και το περιβάλλον του.
Η ταινία προέκυψε με αφορμή ένα σκίτσο που είχε κάνει ο Tim Burton, όταν ήταν ακόμη έφηβος. Το σκίτσο απεικόνιζε έναν ψηλό άνδρα με μακριές λάμες για δάχτυλα. Το σκίτσο -και η ταινία- αποτελούν μια απεικόνιση της απομόνωσης που αισθανόταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης στην εφηβεία του και της αδυναμίας να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους γύρω του. Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, δυσκολευόταν να ξεκινήσει, αλλά και να διατηρήσει φιλίες και είχε πάντα την αίσθηση πως οι άνθρωποι ήθελαν να φύγουν μακριά του.
Art by the book Struwwelpeter
Όταν ο Tim Burton μίλησε στη σεναριογράφο της ταινίας, Caroline Thompson, για το εν λόγω σκίτσο, εκείνη κατάλαβε αμέσως τι μπορούσε να κάνει με τον χαρακτήρα και ξεκίνησε αμέσως να γράφει το σενάριο. Οι επιρροές, τόσο του σκηνοθέτη όσο και της σεναριογράφου κατά τη δημιουργία της ταινίας, ήταν κλασικές ταινίες Horror, όπως Το Φάντασμα της Όπερας (1925), ο Φρανκενστάιν (1931), και το Creature from the Black Lagoon (1954), καθώς και ο King Kong (1933), αλλά και διάφορα παραμύθια. Κυριότερο αυτών είναι ο Struwwelpeter του Heinrich Hoffman που κυκλοφόρησε στη Γερμανία το 1945 και αποτελεί μία συλλογή από διδακτικές ιστορίες για παιδιά που υπήρξε στην εποχή της τρομερά δημοφιλής, αν και δεν θα τη συνιστούσα, καθώς έχει βίαιο και αιματηρό περιεχόμενο (προφανώς και ο «διδακτικός» της χαρακτήρας είχε αποτέλεσμα για τα παιδιά της εποχής...). Ο Struwwelpeter, λοιπόν, ήταν ένα αγόρι που δεν πλενόταν ποτέ, μήτε έκοβε τα μαλλιά του ή τα νύχια του. Απεικονίζεται έτσι ως ένα αγόρι με πολύ μακριά μαλλιά και νύχια που προφανώς δεν ήταν και η πιο ευχάριστη παρέα, και η τιμωρία του σύμφωνα με τον Hoffman ήταν ότι κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να τον αγαπήσει και πως θα ήταν πάντα μόνος.
Το αίσθημα της απομόνωσης είναι σίγουρα κάτι που αποτυπώθηκε στην ταινία με μεγάλη επιτυχία, καθώς κατορθώνει να κάνει τον θεατή να συναισθανθεί τη μοναξιά και την απόγνωση που μπορεί να αισθανόταν ο Edward, λόγω της διαφορετικότητάς του. Πέρα από αυτό, βλέπουμε την πολύπλευρη ανθρώπινη φύση και το πόσο εύκολο είναι να αλλάξει κανείς στάση απέναντι στα πράγματα, όταν η πραγματικότητα πάψει να τον βολεύει.
Η ταινία αποτελεί για μένα μια ωδή στη διαφορετικότητα και αναπαριστά το πόσο εύκολο είναι τελικά το να στιγματιστεί κάποιος και να εκδιωχθεί, ακόμα κι αν έχει όλο το καλό του κόσμου στην καρδιά. Συμβολίζει την ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει και την ικανότητά του να κάνει οτιδήποτε περνά από το χέρι του για να μη διαταραχτεί η οποιαδήποτε επίπλαστη ισορροπία έχει οικειοποιηθεί, ώστε να επιβιώσει της προσωπικής του διαφορετικότητας που δίνει μάχη για να μην αποδεχτεί.
Εκείνο που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως αξίζει πάντα να δίνουμε ευκαιρίες και να βλέπουμε πέρα από την επιφάνεια. Ίσως τότε καταφέρουμε να βοηθήσουμε τον Edward, ή τον όποιο Edward που θα εμφανιστεί στη ζωή μας, να ζήσει τελικά το όνειρό του, που δεν είναι τίποτα άλλο από το να ανήκει και να αισθάνεται αγαπητός.
Συγγραφέας. Blogger. Podcaster. Η Φιλιώ (Φύλλις) Γαβριηλίδου ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν μπορούν να σταθούν ακίνητοι. Ζει για να γράφει, είτε αυτό αφορά το blog της είτε το επόμενο βιβλίο της. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και το κομμάτι εκείνο της φιλολόγου δε λέει να την αφήσει σε ησυχία· αποτυπώνεται στην αγάπη της για τα βιβλία και τη διαρκή αναζήτηση. Έχει αστείρευτη δίψα για γνώση και τόσο τα ενδιαφέροντά της όσο και οι ενασχολήσεις της περιστρέφονται γύρω από τη δημιουργικότητα και την ανθρώπινη ψυχολογία. Πιστεύει πως η δημιουργικότητα είναι το μονοπάτι προς την ευτυχία και πως ο πιο σύντομος δρόμος για να φτάσουμε εκεί είναι μέσα από το εσωτερικό μας παιδί.
Το 2017 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο με τον τίτλο Ονειρόκοσμος: Το Μέσο Φάσμα, ο Κρύσταλλος και ο Εφιάλτης ενώ θα τη βρείτε να αρθρογραφεί καθημερινά στο blog της "Φάε τη σοκολάτα σου" ή να συζητά στην εκπομπή της Phyllisophies με του καλεσμένους της για ιδέες και ιστορίες που έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν και να παρακινήσουν.
Website: www.phyllisgabriel.com