Βιβλίο-πρόταση: «Σίλβερεϊκ» της Αναστασίας Σκούλη από Εκδόσεις Πηγή

«[...]Αν νομίζεις ότι πρέπει να έχεις στην πλάτη σου

όλο αυτό το φορτίο των ψυχών που πήρες,

τότε πρέπει να ζήσεις αρκετές εμπειρίες

και για όσους έχασαν την ζωή τους.

Σου το είπα ξανά. Είσαι άνθρωπος.» 

Ανάμεσα στους φετινούς αναγνωστικούς μου στόχους ήταν και το να δοκιμάσω να διαβάσω νέους συγγραφείς, αυτούς που μόλις έβγαλαν το πρώτο τους βιβλίο. Κάπως έτσι βρέθηκε στα χέρια μου το βιβλίο της  Αναστασίας Σκούλη «Σίλβερεϊκ» απο τις Εκδόσεις Πηγή.

Η ιστορία μας ξεκινάει με ένα δεκάχρονο παιδί, που είναι και ο πρωταγωνιστής, τον Άλεν Γκάλλαγκερ. Ένα παιδί που βρίσκεται να περιπλανιέται ολομόναχο σε μια μεγάλη άγνωστη πόλη, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρική του εστία. Εκεί θα πρέπει να επιβιώσει σε ένα εγκληματικό, βίαιο και σκληρό περιβάλλον. Να παλέψει για τη ζωή του, αλλά και για την ψυχική του υγεία. Αφού θα φτάσει στο πιο βαθύ και σκοτεινό σημείο του εαυτού του, θα δοκιμαστεί η αντοχή του στα άκρα και θα ξυπνήσει τα πιο βίαια και άγρια ένστικτά του. Θα τον δούμε να παλεύει, μεγαλώνοντας, να παραμείνει άνθρωπος. Θα προσπαθήσει να υπερνικήσει φόβους, ανασφάλειες, τύψεις και ενοχές, αλλά και να αφήσει πίσω ό,τι τον στοιχειώνει. Το να καταφέρει να εμπιστευτεί ξανά τους ανθρώπους θα είναι ένα στοίχημα γι’ αυτόν.

Η συγγραφέας σε αυτό το πρώτο της μυθιστόρημα προσπαθεί να χτίσει έναν κόσμο δυστοπικό. Πολλά χαρακτηριστικά του θα μπορούσαμε να τα ανιχνεύσουμε στην ανθρώπινη ιστορία. Το δουλεμπόριο, η ακραία φτώχεια που οδηγεί στο έγκλημα χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα αποφυγής του. Η εκμετάλλευση των παιδιών με κάθε δυνατό τρόπο, πολλές φορές αδιανόητα αποκρουστικό.  Με λίγα λόγια, όλες τις συνέπειες που υπάρχουν μέχρι και σήμερα εξαιτίας των κοινωνικών ανισοτήτων. Η Αναστασία Σκούλη, λοιπόν, παίρνει στοιχεία από όλα αυτά και τα ενσωματώνει σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου τα κάνει να κυριαρχούν. Ακραίες κοινωνικές ανισότητες, αμορφωσιά, βία, εκμετάλλευση και αδιαφορία. Θύματα όλων αυτών, τα παιδιά. Παιδιά που μετατρέπονται σε πληγωμένα αγρίμια. Μέσα σε όλη αυτήν την ασχήμια υπάρχουν μικροί πυρήνες ανθρωπιάς. Το «καλό» βρίσκεται κάπου εκεί κρυμμένο. Και είναι η προσωπική δουλειά που πρέπει να κάνει ο ήρωάς μας, για να καταφέρει να το δει! Έτσι, μια σταγόνα χρώμα εμφανίζεται σε ένα σκοτεινό μυθιστόρημα: η ελπίδα.

Και αυτή είναι η επίγευση στο τέλος. Μία ανάσα βαθιά για τον ήρωα, αλλά και τον αναγνώστη. Μία ανάσα γεμάτη ανακούφιση!

Καλές αναγνώσεις!

Βρείτε το βιβλίο εδώ.