Δρυάδες - Οι Νύμφες των Δασών

Ένα μαγικό δάσος απλώνεται μπροστά μας∙ πυκνό και σκοτεινό, με θεόρατα δέντρα να το στεφανώνουν καθιστώντας το έτσι απόρθητο,

προστατεύοντας τις μυθικές νύμφες του, που χορεύουν στην καρδιά της φύσης.

Προσοχή, εισέρχεστε με δική σας ευθύνη!

*Children of the Forest Painting by Emily Fiegenschuh ©2015 Emily Fiegenschuh*

Βρισκόμαστε στα ελληνικά δάση της αρχαιότητας, εκεί όπου οι νύμφες προστατεύουν τον μαγικό κόσμο της φύσης. Θνητές και αθάνατες, πανέμορφες και σαγηνευτικές, οι νύμφες αποτελούσαν την ύψιστη απεικόνιση της ομορφιάς της φύσης για τον αρχαίο άνθρωπο, που διψούσε να δώσει μια θεϊκή υπόσταση στα πιο απόκοσμα και πανέμορφα φυσικά τοπία του κόσμου του.

Οι πρότερες νύμφες των αρχαίων κόσμων και οι νυν νεράιδες των αλαφροΐσκιωτων του σήμερα συνδέθηκαν εξ ολοκλήρου με την ομορφιά των δασών, των κάμπων, των ποταμιών, των λιμνών και των θαλασσών. Αποτυπώθηκαν σε αμέτρητους μύθους και διηγήσεις, αποκτώντας ζωή από τους ανθρώπους που εξυμνούσαν και εξηγούσαν τη φύση με το να δίνουν παραμυθικές διαστάσεις σε οτιδήποτε τους περιέβαλλε.

Οι Δρυάδες ή αλλιώς, οι νύμφες των δασών, αποτελούσαν ένα από τα πιο ονομαστά τάγματα νυμφών της Ελληνικής Μυθολογίας. Πανέμορφες γυναικείες μορφές των πυκνών δέντρων, και κυρίως των βελανιδιών που ζούσαν κάτω από τους κορμούς θεόρατων δέντρων.

Οι Νύμφες των Δασών διαχωρίζονταν στις ακόλουθες κατηγορίες: τις Αμαδρυάδες, που ήταν θνητές και προστάτευαν τα ιερά δάση, καθώς και συγκεκριμένα δέντρα. Τις Δαφναίες, που ήσαν οι νύμφες των δαφνών. Τις Μελιάδες, που ήταν οι προστάτιδες των καρποφόρων δέντρων. Οι Μέλιες νύμφες ήταν εκείνες από τις οποίες προήλθε το ανθρώπινο γένος, και εμφανίστηκαν από τα ακρωτηριασμένα μέλη του Ουρανού. Τέλος, οι Οθρείδες και Ορειάδες ήσαν Δρυάδες με ορεινή υπόσταση, καθώς προστάτευαν τα ορεινά δάση. Λέγεται μάλιστα ότι ο Δίας ανατράφηκε στα βουνά της Κρήτης από δύο Δρυάδες.

Παρουσιάζονταν κυρίως ως συνοδοί των Ολυμπίων Θεών, και πιο συγκεκριμένα της Αρτέμιδος, της θεάς του κυνηγιού και των δασών, καθώς και του θεού Πάνα. Οι Νύμφες των Δέντρων γίνονταν συχνά θύματα της ερωτικής μανίας των σατύρων, αλλά και των ανώτερων θεών, όπως παρουσιάζεται στην ελληνική γραμματεία ο άτυχος έρωτας του θεού Απόλλωνα για τη Δρυάδα Δάφνη.

*Art by Madalyn McLeod - http://evanira.deviantart.com/*

Συγκριτικά με τις Αμαδρυάδες, οι Δρυάδες δεν συνδέονταν με κάποιο συγκεκριμένο δέντρο, με το οποίο ζούσαν και πέθαιναν μαζί του όταν εκείνο κοβόταν. Περιπλανιόνταν στα δάση και τιμωρούσαν εκείνους που πλήγωναν τα ιερά δέντρα όπου κατοικούσαν οι αδερφές τους, οι Αμαδρυάδες.

Οι πιο ονομαστές Δρυάδες της Ελληνικής Μυθολογίας ήταν η αδικοχαμένη Ευρυδίκη, η σύζυγος του Ορφέα, η Δρυάδα Δάφνη, καθώς και η νύμφη Ηχώ.

Όσο βαδίζουμε στο βάθος του μαγικού δάσους των νυμφών, φθάνουμε στη σύγχρονη εποχή. Εκεί όπου κάτω από το σίδερο και το τσιμέντο, υπάρχουν ακόμη νεραϊδότοποι που φιλοξενούν τις γνωστές νεράιδες των παραμυθιών των παιδικών μας χρόνων.
Οι νεράιδες του σύγχρονου κόσμου είναι απομεινάρια των νυμφών της αρχαιότητας.
Παρουσιάζονται ως εκθαμβωτικές γυναίκες, που χορεύουν μέσα στα δέντρα τις νυχτερινές ή τις μεσημεριανές ώρες υμνώντας τη μητέρα φύση και σίγουρα έχετε ακούσει για εκείνες από κάποιον αλαφροΐσκιωτο που ίσως υπάρχει ακόμη στον μηδενιστικό κόσμο μας.

Δρυάδες και τέχνη

*An illustration by Paul Wood-Roffe for “The Tempest” by William Shakespeare*

Ως επί το πλείστον, η τέχνη εμπνεύστηκε από τη μυθολογία, και πιο συγκεκριμένα από τους μύθους και τους θρύλους της ελληνικής γραμματείας.

Οι μυθικές νύμφες δεν θα μπορούσαν να αποτελούν την εξαίρεση, καθώς και εκείνες κέρδισαν επάξια τον τίτλο τους στο πάνθεον των μεγάλων έργων της τέχνης.
Η Αναγέννηση υπήρξε τη πλέον καθοριστικότερη χρονική συγκυρία, για να στραφεί το ενδιαφέρον των μεγάλων καλλιτεχνών στις ξεχασμένες νύμφες των αρχαίων ελληνικών δασών.

Η «Άνοιξη» του Botticelli αποτελεί την απόλυτη εξύμνηση της άνοιξης, καθώς και των πλασμάτων της φύσης. Φυσικά, ο πίνακας κατέχει μια διττή αλληγορία τόσο σε θρησκευτικό, όσο και πολιτικό επίπεδο. Παρ’ όλ’ αυτά, η απεικόνιση των νυμφών και η επιλογή της συγκεκριμένης θεματικής αποδεικνύουν ότι η δυναμική των θεϊκών μορφών των νυμφών χαρακτηρίστηκε με την προσωποποίηση της άνοιξης ως την απόλυτη και τέλεια ομορφιά.

Οι «Νύμφες και ο Σάτυρος» του Γάλλου William Adolphe Bouguereau, απεικονίζουν τη χαρακτηριστικότερη εικόνα του ερωτικού κυνηγιού ανάμεσα στις νύμφες και τον σάτυρο.

Ο άτυχος έρωτας του θεού Απόλλωνα και της νύμφης Δάφνης, υπήρξε ίσως ένα ιδιαίτερα αγαπητό θέμα για τους καλλιτέχνες της Αναγεννησιακής και της Μπαρόκ τέχνης, καθώς πλήθος ζωγραφικών και γλυπτικών αναπαραστάσεων απεικόνισαν τον γνωστό μύθο της αρπαγής και της μεταμόρφωσης της νύμφης.

Τα σημαντικότερα έργα που απεικονίζουν τον μύθο του Απόλλωνα και της Δάφνης είναι τα έργα των Daniel Seiter, Francesco Trevisani, J.W. Waterhouse, καθώς και το άκρως παραστατικό γλυπτό του Gian Lorenzo Bernini, που απεικονίζει τον Απόλλωνα να αρπάζει τη μεταμορφωμένη σε δέντρο νύμφη.

Το ταξίδι μας στο μυστικό δάσος των νυμφών έφθασε στο τέλος του και οι μαγικές τους οπτασίες εξαφανίζονται σιγά μέσα στο φως της ημέρας. Άλλοτε μεταμορφώνονται σε δέντρα και άλλοτε κουρνιάζουν στις ρίζες αιωνόβιων δέντρων, περιμένοντας για μια ακόμα φορά το κάλεσμα της φύσης. Και μην ξεχνάτε, άμα βρεθείτε έστω και τυχαία σε ένα τέτοιο δάσος, ακούστε λίγο περισσότερο το κελάρυσμα του νερού στο ρυάκι, χαϊδέψτε τα φύλλα των δέντρων και αφουγκραστείτε τον κόσμο της φύσης∙ ίσως τότε μπορέσετε να διακρίνετε τις ξεχασμένες τους μορφές να σας καλωσορίζουν, και να σας προσκαλούν στο ξεχασμένο βασίλειο τους.

Πηγές:

Πηγή 1, Πηγή 2, Πηγή 3, Πηγή 4, Πηγή 5

H Μαίρη Βούλγαρη γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην επαρχία έως και τα σχολικά της χρόνια. Σπούδασε Πολιτική Επιστήμη και Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται στις μεταπτυχιακές της σπουδές στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά.
Η αγάπη της για τη λογοτεχνία και τη συγγραφή οδήγησαν στην ενεργό συμμετοχή για ένα χρόνο περίπου στην συγγραφή άρθρων στο διάσημο Blog “The Daily Owl” καθώς και στη συγγραφή μικρών διηγημάτων και ιστοριών που ανέκαθεν βρίσκονταν στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων. Η συγγραφή ιστοριών ήταν και είναι μια από τις αγαπημένες της ασχολίες καθώς καταπιάστηκε από πολύ μικρή με εκείνες περισσότερο βέβαια για προσωπική ευχαρίστηση . Το 2016 πήρε μέρος στον διαγωνισμό του I write –Ζόμπι στην Ελλάδα όπου και διακρίθηκε με το διήγημα το «Μαύρο Αίμα».

Αγαπημένα είδη λογοτεχνίας: Φαντασία, Τρόμος, Αστυνομική Λογοτεχνία

Αγαπημένοι συγγραφείς και εμπνευστές μεταξύ άλλων : H.P. Lovecraft, Edgar Allan Poe, J. K. Rowling, J.R.R Tolkien, Gillian Flynn, Marisha PessΙ, Isabel Allende, George R. R. Martin.